Het debuut van de Britse muziekjournalist, schrijfster en muzikante Sylvie Simmons overtuigde me zes jaar geleden bij vlagen, maar het deze week verschenen Blue On Blue is een stuk indrukwekkender. De instrumentatie is uiterst subtiel maar stemmig, de productie van Howe Gelbe trefzeker en avontuurlijk, maar het is vooral Sylvie Simmons die overtuigt met haar breekbare en emotievolle stem, met haar poëtische teksten en met songs die iedere keer dat je ze hoort weer wat beter zijn. Al met al een indrukwekkend album van de Britse alleskunner, die overigens geen geheim maakt van haar bewondering van grootheden als Serge Gainsbourg en vooral Leonard Cohen.
Hiernaast schreef ze een aantal aansprekende biografieën over onder andere Mötley Crüe, Neil Young, Johnny Cash, Serge Gainsbourg en natuurlijk Leonard Cohen, wiens biografie I'm Your Man: The Life of Leonard Cohen geldt als het beste boek dat over de legendarische Canadese muzikant is geschreven.
Een jaar of tien geleden ontdekte Sylvie Simmons dat ze niet alleen beschikt over een scherpe en vlotte pen, maar ook over een bijzondere stem en leerde ze bovendien de ukelele bespelen. Het leverde in 2014 het door Giant Sand voorman Howe Gelbe geproduceerde Sylvie op. Het is een album dat me destijds slechts bij vlagen wist te overtuigen, maar dat Sylvie Simmons meer is dan een muziekjournalist was wel duidelijk.
De opvolger van het debuut van Sylvie Simmons liep ernstige vertraging op door een ongeluk en de er op volgende revalidatie, maar deze week is het alsnog verschenen. Blue On Blue werd, net als het debuut van Sylvie Simmons, geproduceerd door Howe Gelbe, die nog een aantal extra gitaristen optrommelde in de studio in Tucson, Arizona.
Blue On Blue overtuigt me meer dan het debuut van Sylvie Simmons. De songs zijn beter uitgewerkt, de instrumentatie is mooier en de stem van de Britse muzikante is wat minder wankel. Het blijft een stem waarvan je moet houden, maar zelf hou ik wel van de wijze waarop Sylvie Simmons al haar gevoel in haar stem legt. Hier en daar hoor ik wat van Marianne Faithfull, zeker wanneer de zang wat breekbaar klinkt, maar Blue On Blue laat ook een duidelijk eigen geluid horen.
Wat voor de zang geldt, geldt ook voor de instrumentatie. Het is een spaarzame instrumentatie met een hoofdrol voor de ukelele van Sylvie Simmons, waarna akoestische en elektrische gitaren en hier en daar een belletje of een keyboard het geluid net wat meer inkleuren. Zeker wanneer de Spaanse gitaar de aandacht opeist schuurt Sylvie Simmons dicht tegen het geluid van Leonard Cohen aan, maar ook de instrumentatie blijft eigenzinnig.
Met een bijzondere stem en een bijzonder geluid heeft Sylvie Simmons al twee sterke troeven in handen, maar Blue On Blue valt ook nog eens op door bijzondere songs. Het zijn songs die zich absoluut hebben laten beïnvloeden door het werk van Leonard Cohen, over wie Sylvie Simmons haar mooiste boek schreef, maar ook flarden Serge Gainsbourg, het onderwerp van een van haar andere biografieën, klinken door. Het is allemaal knap geproduceerd door Howe Gelbe, die er ook nog wat Americana uit de woestijn van Tucson (denk vooral aan zijn geweldige gelegenheidsband OP8) aan toe voegt en tekent voor een fraai duet.
Blue On Blue is een uiterst intiem album vol fraaie ingetogen klanken, een stem vol gevoel en weemoed en een serie songs met fraaie teksten die nog lang aan kracht en diepte winnen. Het is misschien even wennen, maar vervolgens wordt Blue On Blue van Sylvie Simmons alleen maar mooier en aansprekender. Haar boeken en artikelen in de Mojo koester ik al jaren, maar ook de muziek van Sylvie Simmons wil ik vanaf nu niet meer missen. Erwin Zijleman
