Ik moest er even in komen, maar als de meedogenloze gitaarriffs van Steve Morse uit de speakers knallen, het orgel van Don Airey ronkt, de door Roger Glover en Ian Paice gevormde ritmesectie het geluid opstuwt en de stembanden van Ian Gillan opeens 50 jaar jonger klinken dan ze zijn, is de magie van de eerste helft van de jaren 70 terug. Deep Purple teert meer dan 50 jaar na de oprichting echter zeker niet alleen op het verleden, maar durft ook stappen te zetten in de uitstekende songs op het nieuwe album. Een oude jeugdliefde keert terug en blijkt bijna net zo mooi en onweerstaanbaar als 45 jaar geleden. Het kan normaal gesproken niet, maar Deep Purple flikt het.
De band heeft sindsdien in uiteenlopende samenstellingen een flink aantal albums gemaakt, maar ik heb ze allemaal laten liggen. Het geldt ook voor de twee studioalbums die de band de afgelopen tien jaar maakte, al maakten de lovende recensies me in 2013 Now What?!) en 2017 (InFinite) wel wat nieuwsgierig. Deze nieuwsgierigheid was niet meer te bedwingen nadat ik de eerste recensies van Whoosh! had gelezen.
Van de band die in 1968 werd geformeerd is alleen drummer Ian Paice nog over, maar uit de bezetting die in de eerste helft van de jaren 70 wereldberoemd werd, zijn ook bassist Roger Glover en zanger Ian Gillan nog over, waardoor de huidige bezetting alle recht heeft om de naam Deep Purple te dragen.
Op Whoosh! moet de band het uiteraard doen zonder de in 2012 overleden toetsenist John Lord en ook zonder stergitarist Ritchie Blackmore, die de band halverwege de jaren 90 definitief de rug toekeerde, maar met gitarist Steve Morse en toetsenist Don Airey heeft de band prima vervangers in huis gehaald en het zijn vervangers die inmiddels al flink wat jaren Deep Purple op hun CV hebben staan.
Over ervaring heeft Deep Purple anno 20202 dus niet te klagen, maar moeten we van zestigers en zeventigers nog een album verwachten dat de magie van weleer ook maar enigszins kan benaderen? Voor beluistering van Whoosh! was ik geneigd om deze vraag negatief te beantwoorden, maar het nieuwe album van Deep Purple heeft me zeer aangenaam verrast.
Whoosh! opent wat symfonischer dan ik me de band herinner, maar ook de gitaarriff in de openingstrack is geweldig en de zang van Ian Gillan valt me zeker niet tegen. De flirts met progrock geven de band een net wat ander geluid, al hoor je de bluesy hardrock nog terug in het gitaarwerk. Het oude geluid van de band komt vanaf de tweede track wat nadrukkelijker aan de oppervlakte. Enerzijds vanwege het geweldige gitaarwerk en de zang vol bravoure, maar ook vanwege het voor Deep Purple zo karakteristieke orgel.
Dat de leden van de band hun muzikale kunsten niet verleerd zijn is op zich niet verbazingwekkend, maar dat de songs zo goed zijn is dat wel. Deep Purple staat op Whoosh! met minstens één been in het verleden, maar de band heeft haar geluid samen met topproducer Bob Ezrin ook flink opgepoetst, zodat je geen moment het idee hebt dat je naar een aantal heren op leeftijd die mijmeren over het verleden aan het luisteren bent. Dat Deep Purple een jeugdliefde was helpt absoluut bij het genieten van het nieuwe album van de band, maar ik ben vast niet de enige die de band ooit bewonderde maar de afgelopen decennia totaal heb genegeerd.
Zeker in de songs met meedogenloze gitaarriffs, een ronkend orgel en de verrassend lenige stembanden van Ian Gillan teert Deep Purple deels op oude glorie, maar de band verkent op Whoosh! ook zeker nieuwe richtingen, waaronder uitstapjes richting progrock of juist richting wat lichtvoetigere songs. Ik moest er absoluut even in komen, maar sindsdien wordt het nieuwe album van Deep Purple alleen maar leuker en verslavender. Erwin Zijleman
2LP+DVD, 26,99 euro
CD+DVD, 19,99 euro
Box-set (collector’s item), 69,99 euro