Ik had Marissa Nadler altijd al hoog zitten, maar het vorig jaar verschenen The Path Of The Clouds was wat mij betreft de kroon op haar werk. Die kroon krijgt er met de EP The Wrath Of The Clouds nog een paar blinkende diamanten bij. De eerste drie songs op de EP komen uit dezelfde opnamesessies als de songs op het album van vorig jaar en doen niet onder voor de songs op dit album. De instrumentatie is wederom prachtig, maar ook subtiel, en kleurt prachtig bij de stem van de Amerikaanse muzikante. Als toetje heeft Marissa Nadler ook nog twee fraaie covers toegevoegd, waardoor The Wrath Of The Clouds uiteindelijk klokt op een zeer respectabele 21 minuten.
De Amerikaanse singer-songwriter Marissa Nadler maakte vorig jaar met The Path Of The Clouds wat mij betreft één van de allermooiste albums van het jaar. Net iets meer dan vier maanden na dit album is de muzikante uit Nashville, Tennessee, alweer terug met nieuw werk. The Wrath Of The Clouds is een EP met vijf tracks, die, zoals de titel al doet vermoeden, stammen uit dezelfde periode als de songs op The Path Of The Clouds.
Marissa Nadler vond na het afronden van het album nog drie songs die tijdens de opnamen wat ondergesneeuwd waren geraakt en vond ze te goed om niet uit te brengen. Daar valt helemaal niets op af te dingen, want de eerste drie tracks op The Wrath Of The Clouds hadden inderdaad niet misstaan op het jaarlijstjesalbum dat Marissa Nadler vorig jaar afleverde.
Het zijn drie tracks die opvallen door prachtige klanken en door de al even mooie stem van de Amerikaanse muzikante. Net als op haar album van vorig jaar, vertelt Marissa Nadler op haar nieuwe EP mooie verhalen, die tot leven komen door de mooie ruimtelijke klanken en de sfeervolle en wat dromerige vocalen.
Ook dit keer zijn de instrumentatie en de zang prachtig in balans en slaagt de muzikante uit Nashville er in om mooie beelden op te roepen en een bijzondere sfeer te creëren. Haar muziek was in het verleden vaak erg ingetogen en donker, maar de vollere klanken die Marissa Nadler ook op deze EP weer laat horen, bevallen me nog net wat beter dan het sobere geluid uit het verleden.
Ook The Wrath Of The Clouds doet weer wat donker en melancholisch aan, maar het is de schoonheid van de songs die wat mij betreft domineert. Verder slaagt de Amerikaanse er ook dit keer in om heel veel moois in haar muziek te verstoppen, waardoor de songs, zeker bij beluistering met de koptelefoon, je blijven betoveren.
Na drie tracks die prachtig hadden gepast op The Path Of The Clouds en dat album naar een speelduur van een uur zouden hebben getild, gooit Marissa Nadler er ook nog twee covers tegenaan. Ik denk niet dat iedereen de originelen direct mee kan zingen, ik in ieder geval niet, maar ook de covers zijn prachtig.
Marissa Nadler maakt van Sammi Smith’s Saunders Ferry Lane een even mooie als bezwerende track en ook met Seabird van The Alessi Brothers weet ze wel raad. Weetje: deze Alessi Brothers ken ik persoonlijk alleen van de hit Oh Lori uit de jaren 70, maar het duo blijkt tot op de dag van vandaag actief en bracht dit jaar al een nieuw album uit. Geen one-hit-wonder dus, zoals Allmusic.com beweert.
Zeker de laatste cover past wat minder goed bij het vorige album van Marissa Nadler dan de eerste drie en misschien ook nog wel de vierde track, maar aangenaam klinkt het absoluut. En zo zijn de eenentwintig minuten van The Wrath Of The Clouds niet zomaar een tussendoortje, maar een waardevolle aanvulling op het vorig jaar verschenen album, dat met deze tracks nog net een stukje mooier wordt. Erwin Zijleman
De muziek van Marissa Nadler is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://marissanadler.bandcamp.com/album/the-wrath-of-the-clouds.