Na een heleboel ellende sloeg de Amerikaanse band The Smashing Pumpkins op haar vierde album een nieuwe en wat onbegrepen en ondergewaardeerde weg in, maar Adore is echt een prachtig album
Vraag fans van The Smashing Pumpkins naar hun favoriete album van de band en ik verwacht dat Adore, het vierde album van de band, maar weinig genoemd gaat worden. Adore verscheen in 1998, was in dat jaar mijn favoriete Smashing Pumpkins album en dat is het nog steeds. Op Adore slaat de band een andere weg in en het is een weg die op de volgende albums van de band meteen weer zou worden verlaten. Mede door een heleboel persoonlijke misère, klinkt de band uit Chicago op Adore melancholischer en ook ingetogener dan we van de band gewend zijn. De gitaarmuren blijven uit, net als de hard-zacht dynamiek, en elektronica speelt een voornamere rol. Het klinkt anders, maar wat zijn de songs goed en wat klinkt het nog altijd mooi en bijzonder.
Binnen het oeuvre van de Amerikaanse band The Smashing Pumpkins worden de eerste drie albums van de band, Gish uit 1991, Siamese Dream uit 1993 en Mellon Collie And The Infinite Sadness uit 1995, door de critici het hoogst gewaardeerd, gevolgd door de albums die de band de afgelopen tien jaar heeft gemaakt. Mijn persoonlijke favoriet in het oeuvre van de band rond Billy Corgan is echter het in 1998 verschenen Adore, dat destijds door de critici werd verguisd.
Adore is in het oeuvre van de Amerikaanse band een wat vreemde eend in de bijt. De verschillen met de andere albums van The Smashing Pumpkins moeten ook weer niet overdreven worden, maar Adore klinkt wel wezenlijk anders dan zijn voorgangers en de albums die zouden volgen.
De band maakte Adore in een extreem moeilijke periode. De toetsenist van de band overleed aan een overdosis, terwijl de drummer van de band een te grote hoeveelheid drugs maar net overleefde en vervolgens werd ontslagen. Voorman Billy Corgan kreeg hiernaast ook nog eens te maken met het overlijden van zijn moeder en het einde van zijn huwelijk. Het zijn meer dan voldoende ingrediënten voor een nogal melancholisch album.
Adore opent met het uiterst ingetogen en akoestische eerbetoon aan Billy Corgan's moeder To Sheila, dat de toon zet voor het album. In de muziek van The Smashing Pumpkins zaten altijd al meer ingetogen passages, maar deze werden altijd gecombineerd met uitbarstingen en hoge gitaarmuren. To Sheila moet het doen zonder deze dynamiek, maar komt daarom alleen maar harder aan.
De tweede track van het album, de single Ava Adore, past eigenlijk niet zo goed op het album. Het is de ruwste en stevigste track op het album en ook de track die het dichtst bij het vertrouwde Smashing Pumpkins geluid ligt, al is de grotere rol voor elektronica wel opvallend. Ik vind het ook de minste track overigens.
Adore vervolgt met een serie relatief ingetogen tracks, waarin wederom de rol van elektronica opvalt. De band moest het op Adore doen zonder drummer Jimmy Chamberlain, maar het drumwerk op het album springt er wat mij betreft in positieve zin uit. Het hele albums, waarvoor meerdere producers werden ingeschakeld, klinkt overigens fantastisch.
Het is opvallend dat The Smashing Pumpkins op hun eerste drie albums hadden getekend voor het rockgeluid van de jaren 90, maar op Adore deels terug grijpen op de combinatie van gitaren en synths uit de jaren 80. Het bevalt me persoonlijk net wat beter dan de gitaarmuren en de steeds terugkerende hard-zacht dynamiek op de eerste albums van de band.
Adore is zoals gezegd veel mooier geproduceerd en heeft mede hierdoor de tand des tijds veel beter doorstaan. Ik vind ook de songs op Adore beter en waar de zang van Billy Corgan op veel albums van The Smashing Pumpkins scherp en soms zelf onaangenaam klinkt, vind ik zijn zang op Adore wel raak.
Ondanks alle verschillen met de drie voorgangers en de albums die na Adore zouden volgen, vind ik Adore wel een typisch Smashing Pumpkins album, want veel ingrediënten die de muziek van de Amerikaanse band zo bijzonder maakten en maken, zijn ook op dit album te horen.
Mede dankzij het net wat andere geluid en de wat meer ingetogen en ook melodieuzere songs, kon Adore niet rekenen op de sympathie van de critici en ook onder de fans van de band is het zeker niet het meest populaire album, maar mij raakte het album eigenlijk direct en dat doet het album nog steeds. Het is het enige album van The Smashing Pumpkins dat ik nog geregeld beluister en ik vind het nog minstens net zo mooi als bijna 24 jaar geleden. Erwin Zijleman
Adore van The Smashing Pumpkins is verkrijgbaar via de Mania webshop: