De Ierse muzikant Gavin Friday verruilde de cultstatus aan het eind van de jaren 80 heel even voor de sterrenstatus met het nog altijd wonderschone en bijzondere Each Man Kills The Thing He Loves
Gavin Friday maakte in de jaren 80 deel uit van de Ierse cultband The Virgin Prunes. Terwijl zijn jeugdvrienden Bono en The Edge met U2 wereldberoemd werden, werd de muziek van The Virgin Prunes vooral niet begrepen. Toen het doek voor de band was gevallen leek het gedaan met de carrière van Gavin Friday, maar in 1989 verraste hij vriend en vijand met het prachtige Each Man Kills The Thing He Loves. Het is een inmiddels vergeten album, dat echter niets van zijn kracht heeft verloren. Het theatrale maar ook intense en emotievolle album verdient ruim 30 jaar later de klassieker status. De muziek is prachtig, de songs kruipen stuk voor stuk onder de huid en Gavin Friday zingt alsof zijn leven er van af hangt. Bijzonder indrukwekkend.
De Ierse muzikant Gavin Friday werd geboren in 1959 in Dublin als Fionán Martin Hanvey. Toen in 1977 de Britse punkgolf de Ierse hoofdstad bereikte, zette Gavin Friday zijn eerste stappen in de muziek. Een van zijn eerste wapenfeiten was het formeren van de band The Lypton Village. De band bestond vooral uit de jeugdvrienden waarmee Gavin Friday was opgegroeid, onder wie ook ene Paul Hewson en ene David Evans.
The Lypton Village werd nooit een serieuze band, maar kreeg een vervolg als The Virgin Prunes. Paul Hewson en David Evans waren op dat moment al niet meer van de partij en begonnen hun eigen bandje. Een paar jaar later zouden ze als Bono en The Edge wereldberoemd worden met hun band U2.
The Virgin Prunes zouden uitgroeien tot de lievelingen van de critici, maar hun mix van postpunk, new wave en avant garde was aan het begin van de jaren 80 zijn tijd te ver vooruit. The Virgin Prunes gingen na een paar jaar dan ook roemloos ten onder en Gavin Friday keerde de muziek de rug toe.
Aan het eind van de jaren 80 keerde hij samen met pianist Maurice Roycroft, beter bekend als The Man Seezer, terug aan het muziekfront met het werkelijk prachtige Each Man Kills The Thing He Loves (ontleend aan een quote van Oscar Wilde). Het album werd lovend ontvangen door de critici en even ging het Gavin Friday voor de wind. Opeens stond hij in een stijf uitverkocht Paradiso en een paar maanden later zelfs in Carré, waar de Ierse muzikant liet horen dat zijn debuutalbum als solomuzikant geen toevalstreffer was.
Na Each Man Kills The Thing He Loves volgde in 1992 Adam 'n' Eve waarop de Ierse muzikant koos voor een wat aanstekelijker geluid, waarna in 1996 het uitstekende Shag Tobacco volgde. Vervolgens werd het stil rond Gavin Friday tot in 2011 het fraaie Catholic verscheen. Sindsdien is het helaas weer stil rond de Ierse muzikant. Gavin Friday maakte geen slecht album, maar de magie van zijn debuut heeft hij wat mij betreft nooit meer geëvenaard.
Each Man Kills The Thing He Loves bevat een aantal ingrediënten uit het werk van The Virgin Prunes, maar heeft zich ook laten beïnvloeden door het Berlijnse cabaret van Berthold Brecht en Kurt Weill uit de jaren 30 van de vorige eeuw, door het werk van Jacques Brel (wiens Au Suivant hij prachtig vertolkt als Next), door David Bowie in zijn Berlijnse jaren en door de wat theatrale muziek die Marc Almond aan het eind van de jaren 80 maakte. Het is op hetzelfde moment een album met een uniek eigen geluid.
The Man Seezer tekent voor prachtig pianospel, maar het debuutalbum van Gavin Friday is ook met enige regelmaat voorzien van een rijke orkestratie en van een wat broeierig geluid. De Ierse muzikant nam het album op in New York, waar de nodige topmuzikanten aanschoven, onder wie Marc Ribot en Bill Frisell.
De grootste kracht van het album schuilt echter in de karakteristieke stem van de muzikant uit Dublin en in zijn expressieve en emotievolle manier van zingen. Naast een song van Jacques Brel vertolkt Gavin Friday ook Bob Dylan’s Death Is Not The End, maar de twaalf songs van zijn eigen hand doen hier niet voor onder. Het zijn songs voor songs die je stuk voor stuk bij de strot grijpen, zoals alleen de allerbeste songs dat doen.
Het album maakte in 1989 een onuitwisbare indruk en toen ik het album pas weer eens beluisterde, deed het album dat nog steeds. Ondanks het feit dat ruim 30 jaren zijn verstreken klinkt Each Man Kills The Thing He Loves nog net zo krachtig en urgent als op de dag van de release. Stiekem hoop ik nog steeds op een comeback van Gavin Friday, maar het niveau van zijn debuut gaat hij echt nooit meer halen. Erwin Zijleman
Each Man Kills The Thing He Loves van Gavin Friday is verkrijgbaar via de Mania webshop: