De Britse muzikant Luke Haines heeft inmiddels stapels albums op zijn naam staan, maar zo memorabel als op het debuutalbum van zijn band The Auteurs wordt het waarschijnlijk nooit meer
New Wave van The Auteurs prijkte aan het eind van 1993 helemaal bovenaan mijn jaarlijstje en liet flink wat albums die nu klassiekers worden genoemd achter zich. Het debuutalbum van de band rond Luke Haines verdient het predicaat klassieker wat mij betreft ook. Het is een gitaaralbum dat haar klassiekers kent, maar het album heeft ook alles dat een goed Britpop album moet hebben. New Wave ligt lekker in het gehoor, maar heeft ook scherpe kantjes, die bijvoorbeeld komen van de zang van Luke Haines. New Wave is boven alles een album met geweldige songs. Het zijn songs die zowel melodieus als stekelig kunnen zijn en als je ze één keer hebt gehoord vergeet je ze nooit meer. Prachtalbum.
De naam Luke Haines zal niet bij iedere muziekliefhebber een belletje doen rinkelen, maar de Britse muzikant is actief sinds de tweede helft van de jaren 80 en heeft inmiddels een zeer imposant oeuvre op zijn naam staan. Luke Haines maakte in de jaren 80 muziek met zijn band The Servants, die gedurende haar zesjarig bestaan niet verder kwam dan een paar EP’s. Vanaf de tweede helft van de jaren 90 was de Britse muzikant actief met zijn bands Baader Meinhof en Black Box Recorder en in het huidige millennium bracht hij ook nog eens een zeer indrukwekkende stapel albums onder zijn eigen naam uit, waarvan het samen met R.E.M. gitarist Peter Buck gemaakte Beat Poetry For Survivalists de meeste aandacht trok.
De naam Luke Haines zal niet bij iedere muziekliefhebber een belletje doen rinkelen, maar de Britse muzikant is actief sinds de tweede helft van de jaren 80 en heeft inmiddels een zeer imposant oeuvre op zijn naam staan. Luke Haines maakte in de jaren 80 muziek met zijn band The Servants, die gedurende haar zesjarig bestaan niet verder kwam dan een paar EP’s. Vanaf de tweede helft van de jaren 90 was de Britse muzikant actief met zijn bands Baader Meinhof en Black Box Recorder en in het huidige millennium bracht hij ook nog eens een zeer indrukwekkende stapel albums onder zijn eigen naam uit, waarvan het samen met R.E.M. gitarist Peter Buck gemaakte Beat Poetry For Survivalists de meeste aandacht trok.
Het is vrijwel altijd interessante muziek die Luke Haines maakt, al gaat de kwantiteit wel eens ten koste van de kwaliteit, waardoor veel van zijn albums zich niet aan de obscuriteit wisten te ontworstelen. Ik vind Luke Haines persoonlijk op zijn best in de jaren dat hij de band The Auteurs aanvoerde. Deze band bracht tussen 1993 en 2003 vijf uitstekende albums uit.
Now I'm a Cowboy uit 1994, After Murder Park uit 1996, How I Learned To Love The Bootboys uit 1999 en Das Capital uit 2003 zijn stuk voor stuk geweldige albums. Het zijn albums die allemaal in mijn jaarlijstje terecht kwamen, maar het beste album van The Auteurs en het beste album uit het oeuvre van Luke Haines vind ik, zonder enige twijfel, het debuutalbum van de Britse band.
New Wave van The Auteurs verscheen in 1993 en ontdekte ik toen het album op stond in de lokale platenzaak die ik met grote regelmaat bezocht, want zo ontdekte je in het pre-Internet en pre-streaming tijdperk vaak nieuwe muziek. Het is een album dat direct een onuitwisbare indruk op me maakte en uiteindelijk uitgroeide tot mijn favoriete album uit 1993.
Luke Haines zou later in zijn carrière de aanstekelijke rocksongs wel eens uit het oog verliezen, maar New Wave staat vol met bijzonder lekker in het gehoor liggende rocksongs. New Wave was niet alleen mijn favoriete album van 1993 (wat geen misselijk muziekjaar was), maar is ook een van mijn favoriete gitaarplaten uit de jaren 90 (waarin er nogal wat gemaakt werden) en ook een album dat ik mee zou nemen in het koffertje bij verbanning naar een onbewoond eiland.
De band rond Luke Haines laat zich op New Wave beïnvloeden door Britse rockmuziek uit de jaren 60, 70 en 80, maar het album is ook een kind van de Britpop van de jaren 90. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal prima en Luke Haines blijft ook als zanger vrij makkelijk overeind (met name op zijn latere albums heb ik nog wel eens moeite met zijn stem), maar het zijn vooral de songs die van New Wave zo’n geweldig album maken.
De songs van The Auteurs zijn op New Wave zeer melodieus, maar hebben hier en daar ook een gruizig of stekelig randje. Het is muziek die citeert uit de archieven van de betere Britse gitaarmuziek, maar in veel songs hoor je ook flink wat invloeden uit de altijd wat onderschatte glamrock. New Wave bevat een aantal uptempo songs, maar de Britse band neemt ook met grote regelmaat gas terug, wat de schoonheid van New Wave nog wat verder vergroot.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik het album sinds de helaas ondergesneeuwde reissue van zeven jaar geleden niet vaak meer beluisterd had, maar wat is en blijft het debuut van The Auteurs een pareltje. Het is een vergeten album dat niet mag ontbreken in de platenkast van een ieder met een voorliefde voor Britse gitaarmuziek. Erwin Zijleman