Josephine Foster draait inmiddels ruim 15 jaar mee en is in die 15 jaar zeer productief. Ze stuurt haar muziek steeds weer een net wat andere kant op, maar ik kon er maar zelden wat mee. Deze keer verrijkt de Amerikaanse muzikante haar muziek met een flinke bak synthesizers en combineert ze folk met elektronische muziek en een vleugje psychedelica. Hier blijft het niet bij, want ook de zang van Josephine Foster zit me dit keer totaal niet in de weg, wat op bijna al haar vorige albums wel anders was. Godmother is een eigenzinnig maar ook wonderschoon album, dat me direct wist te betoveren en sindsdien alleen maar indrukwekkender wordt. Wat een verrassing.
De Amerikaanse singer-songwriter Josephine Foster debuteerde een jaar of zeventien geleden en heeft inmiddels ook een stuk of vijftien albums op haar naam staan. Het zijn albums die voor het merendeel zijn gevuld met behoorlijk ingetogen akoestische folk. Het zijn vrijwel uitzondering albums die ik mooi vind tot het moment dat de Amerikaanse muzikante begint te zingen. Ik kan niet tegen de stem van Josephine Foster en nog minder tegen haar manier van zingen.
Tegen beter weten in probeerde ik het zo ongeveer met al haar albums, maar van liefde was nooit sprake. Ik had niet verwacht dat het er na zoveel albums nog eens van zou komen, maar ik vind het nieuwe album van de Amerikaanse singer-songwriter echt prachtig. Op het deze week verschenen Godmother doet Josephine Foster een aantal dingen anders en dat levert een totaal ander album op dan ik had verwacht.
Laat ik beginnen bij de zang. Die is wat meer ingetogen en vooral een stuk minder expressief dan we van Josephine Foster gewend zijn. Hier en daar hoor ik nog wel het typische Josephine Foster geluid, maar veel vaker zingt de Amerikaanse singer-songwriter net wat meer ingetogen. Het klinkt wat mij betreft een flink stuk aangenamer en het zit mij persoonlijk echt geen moment meer in de weg.
Ook als Josephine Foster weer even in haar oude manier van zingen vervalt, klinkt Godmother totaal anders dan haar vorige albums. Ook op Godmother wordt de basis van de muziek van Josephine Foster gevormd door haar akoestische gitaar en haar stem, maar ook bas en drums zijn nadrukkelijker aanwezig in het geluid van de muzikante uit Colorado. In de basis zou Godmother een typisch Josephine Foster album kunnen zijn, met hooguit wat meer ingetogen zang, maar Josephine Foster verrijkt haar songs op haar nieuwe album ook nog eens met wolken synthesizers, die haar muziek een psychedelisch tintje geven.
Het zijn synthesizers die zo lijken weggelopen uit de pioniersdagen van de elektronische popmuziek en hier en daar lijkt het wel alsof Josephine Foster Kraftwerk heeft ingehuurd als begeleidingsband. Zonder het album gehoord te hebben lijkt het vast een idiote combinatie, maar het pakt echt geweldig uit.
De akoestische klanken, de bijzondere vocalen en de breed uitwaaiende synths versterken elkaar op bijzondere wijze en leveren een uniek geluid op. Josephine Foster koos op haar albums tot dusver vooral voor bijna verstilde folksongs, die ook een eeuw oud hadden kunnen zijn, maar met Godmother sleept ze haar songs op fascinerende wijze de toekomst in.
Bij beluistering van vrijwel al haar vorige albums hield ik het hooguit een paar minuten vol, maar na de negen songs en ruim 40 minuten muziek van Godmother ben ik nog lang niet verzadigd en zet ik het album bij voorkeur nog een keer op. Het nieuwe album van Josephine Foster is een album om heerlijk bij weg te dromen, maar de bijzondere combinatie van akoestische gitaren, bijzondere zang en nostalgisch klinkende synthesizers houdt je ook negen song lang op het puntje van je stoel.
Ik vind Godmother niet alleen met afstand het beste album van Josephine Foster, maar ook een van de mooiste en meest bijzondere albums van het nog zeer prille muziekjaar 2022. Deze had ik echt niet zien aankomen. Erwin Zijleman
De muziek van Josephine Foster is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://josephinefostermusic.bandcamp.com.
