Years was drie jaar geleden mijn eerste kennismaking met de muziek van Sarah Shook & The Disarmers en het was een buitengewoon indrukwekkende kennismaking. Na worstelingen met drank, drugs en seksualiteit en de ondergang van hun label keert de band deze week terug met Nightroamer. Ook het nieuwe album van de Amerikaanse band is weer een album zonder opsmuk. De wat traditioneel aandoende Amerikaanse rootsmuziek van de band weet zich echter makkelijk te onderscheiden door het twangy gitaargeluid, de ruwe emotie en de ruwe en doorleefde strot van Sarah Shook. Ik was diep onder de indruk van Years en Nightroamer is niets minder.
Nightroamer is het derde album van Sarah Shook & The Disarmers en de opvolger van het in 2018 verschenen en zeer goed ontvangen Years, dat uiteindelijk zelfs de top drie van mijn jaarlijstje bereikte. Years verscheen op het fameuze Bloodshot Records uit Chicago, dat vorig jaar definitief ten onder ging na een #MeToo zaak en een aantal financiële schandalen. De ondergang van het eens zo mooie label had ook gevolgen voor Sarah Shook & The Disarmers, maar gelukkig vond de band onderdak bij het Thirty Tigers label.
Sarah Shook groeide op in een streng religieuze gemeenschap in Rochester, New York, maar ontworstelde zich, na een kort huwelijk, uiteindelijk aan het strakke keurslijf van deze gemeenschap. Sarah Shook worstelde de afgelopen jaren stevig met drank en drugs en met haar seksualiteit. Inmiddels ziet de Amerikaanse muzikant zichzelf als non-binair persoon, wat binnen de wat traditionele Amerikaanse rootsmuziek helaas nog altijd een curiositeit is.
Ik had het vier jaar geleden verschenen Years zoals gezegd zeer hoog zitten, waardoor ik met hooggespannen verwachtingen begon aan het deze week verschenen Nightroamer. Ook dit keer hebben Sarah Shook & The Disarmers me niet teleurgesteld, want Nightroamer is een prima rootsalbum. Net als op Years maakt de band Chapel Hill, North Carolina, wat traditioneel aandoende Amerikaanse rootsmuziek en net als op het vorige album bestrijkt de band binnen de Amerikaanse rootsmuziek een breed palet, met een voorliefde voor countrymuziek.
Het geluid van de band is nog altijd gitaar georiënteerd. Sarah Shook en gitarist Eric Peterson tekenen voor fraaie gitaarpartijen, waarna het geluid van de band nog wat verder wordt ingekleurd door de pedal steel van Adam Kurtz. Nu ik toch namen aan het noemen ben, mogen de namen van bassist Aaron Oliva en drummer Jack Foster niet onvermeld blijven, want ook de ritmesectie speelt prachtig op Nightroamer. Het gitaargeluid van de band is prachtig geproduceerd door Pete Anderson, die hier in de jaren dat hij werkte met Dwight Yoakam al het patent op had.
Net als Years klinkt ook Nightroamer bijzonder aangenaam en voorziet de band het wat traditioneel aandoende rootsgeluid van voldoende scherpe kantjes. Die scherpe kantjes komen ook van de stem van Sara Shook, die ook op Nightroamer weer ruw en doorleefd klinkt. Nightroamer is een album zonder al teveel opsmuk en dat is ook direct de kracht van het album.
Sarah Shook & The Disarmers kleuren op zich redelijk binnen de lijntjes van de Amerikaanse rootsmuziek en ook in tekstueel opzicht begeeft de band zich op het bekende terrein van de ongelukkige liefdes. Desondanks weet de Amerikaanse band zich ook dit keer redelijk makkelijk te onderscheiden van de moordende concurrentie in het genre.
De muziek van de band is zoals gezegd muziek zonder al teveel opsmuk, maar veel meer dan een hecht spelende ritmesectie, twangy gitaarwerk, een pedal steel voor de versiersels en een doorleefde strot is ook niet nodig voor een goed rootsalbum. Sarah Shook & The Disarmers maken bovendien muziek die recht uit het hart komt, waardoor het album zich, in ieder geval bij mij, weer genadeloos opdringt. Het zijn een paar heftige jaren geweest voor Sarah Shook, maar Nightroamer staat weer als een huis. Erwin Zijleman
Nightroamer van Sarah Shook & The Disarmers is verkrijgbaar via de Mania webshop: