The Slow Show uit Manchester keert tweeënhalf jaar na het uitstekende Lust And Learn terug met een nieuw album. De verrassing is er inmiddels wel wat af, want ook album nummer vier valt vooral op door een prachtige en vaak beeldende instrumentatie en door de zo karakteristieke vocalen, maar Still Life klinkt toch ook weer net wat anders dan zijn voorgangers. Zeker de wat complexere songs op het album zitten volgestopt met heel veel moois, maar The Slow Show klinkt af en toe ook net wat toegankelijker. Dat is niet altijd een pre, maar de meeste songs op het album zijn weer zo mooi als we inmiddels van de Britse band gewend zijn en strelen even uitvoerig als meedogenloos het oor.
De Britse band The Slow Show levert met het deze week verschenen Still Life (officieel met alleen hoofdletters) alweer haar vierde album af. Van de vorige drie vond ik persoonlijk Dream Darling uit 2016 het mooist, maar ook White Water uit 2015 en Lust And Learn uit 2019 waren prachtige albums, die terecht in nogal wat jaarlijstje opdoken.
Op Still Life trekt de band uit Manchester de lijn van de vorige drie albums door, maar The Slow Show slaat ook op album nummer vier weer net wat andere wegen in, al moet gezegd worden dat de verschillen subtiel zijn. De twee belangrijkste ingrediënten in de muziek van de Britse band zijn gelukkig niet verdwenen. Ook op Still Life is er de muzikale pracht die we inmiddels kennen van de band en ook de zo karakteristieke zang van Rob Goodwin is op Still Life weer sfeerbepalend.
De diepe en donkere stem van de zanger van de band roept afwisselend associaties op met Tindersticks, Queensryche, The National, Lambchop en zelfs Crash Test Dummies (Mmm Mmm Mmm), maar heeft een eigen geluid doordat de stem steeds wat over lijkt te slaan. Ik moest er in 2015 wel wat aan wennen, ook omdat de zang wel wat monotoon kan klinken, maar inmiddels hoort het bij de muziek van The Slow Show en zou ik de bijzondere vocalen niet willen missen.
De bijzondere stem van Rob Goodwin laat zich op Still Life bijstaan door een al even opvallende vrouwenstem, wat zorgt voor fraaie contrasten. Dit is zeker niet nieuw, maar het klinkt toch weer net wat anders dan op de vorige albums. De zang strijkt misschien nog enigszins tegen de haren in, maar in muzikaal opzicht zitten ook de songs op het vierde album van The Slow Show weer prachtig in elkaar.
De muziek van de band is door een combinatie van piano en strijkers nog altijd bijzonder sfeervol, wat wordt versterkt door de inzet van mooie gitaarlijnen, sfeervolle blazers en atmosferische keyboards. Net als op de vorige albums is de muziek van The Slow Show vaak groots en meeslepend en vol of zelfs overvol, maar Still Life heeft ook zijn meer ingetogen momenten.
De grootste klanken van de band zijn niet alleen mooi, maar ook beeldend en zouden niet misstaan bij de films vol uitgestrekte landschappen, al zitten de vocalen dan misschien wel wat in de weg. Zeker wanneer je het album met een goede koptelefoon beluistert, wordt het oor genadeloos gestreeld door alle mooie klanken en hoor je steeds weer nieuwe dingen in de uit meerdere lagen bestaande instrumentatie, die je makkelijk meevoert. In productioneel opzicht is het af en toe net wat teveel allemaal van het goede, maar het blijft wat mij betreft mooi.
In muzikaal opzicht laat ook Still Life zich weer vergelijken met de muziek van bands als Elbow en The National (een song van deze band leverde The Slow Show haar naam op) en dan met name in de meest bombastische dagen van deze bands. Hier en daar vind ik het misschien net wat te lichtvoetig, maar de paar kleine uitglijders op het album moeten we de band maar vergeven.
The Slow Show flirt hier en daar met net wat toegankelijkere of zelfs aanstekelijke songs, maar het mooist zijn toch de songs die een paar keer van kleur verschieten en waarin een bijzondere wending nooit ver weg is. Openingstrack Mountbatten is zo’n songs en zet direct de toon voor de rest van het album.
Still Life laat het inmiddels uit duizenden herkenbare geluid van The Slow Show horen, maar de subtiele koerswijzingen en het gebruik van net wat andere accenten in de instrumentatie en vocalen, zorgen er wat mij betreft voor dat het niet meer van hetzelfde is. Wat wel is gebleven is de hoge kwaliteit van de muziek van de band. Prachtalbum. Wederom. Erwin Zijleman
