De Britse band Alt-J dook tien jaar geleden op als interessante nieuwkomer, maar verloor in de loop der jaren veel van haar glans. Met het deze week verschenen The Dream is de band weer op de goede weg. The Dream is het meest consistente album van Alt-J tot dusver en het is wat mij betreft ook het album met de beste songs en het meest toegankelijke album van de Britse band tot dusver. Dat laatste betekent overigens niet dat Alt-J haar liefde voor avontuur en experiment verloren heeft, want ook The Dream schiet weer meerdere kanten op. Waar de band in het verleden ook wat te vaak uit de bocht schoot en mijn aandacht verloor, houdt de band deze aandacht nu moeiteloos vast.
Het is dit jaar alweer tien jaar geleden dat An Awesome Wave, het debuut van de Britse band Alt-J, verscheen. Het was een debuut dat destijds flink wat opzien baarde, al is het maar vanwege de bonte mix aan invloeden die was te horen op het album. De lijn van het debuut werd fraai doorgetrokken op het in 2014 verschenen This Is All Yours, dat ik nog net wat sterker vond dan het debuut, maar toen in 2017 Relaxer verscheen was ik snel uitgekeken op de muziek van de Britse band.
Ik had dan ook geen hele hoge verwachtingen van het deze week verschenen The Dream, maar Alt-J revancheert zich op knappe wijze voor het toch wat tegenvallende derde album en hervindt de goede vorm van de eerste twee albums. De muziek van de Britse band kan ook op The Dream alle kanten op, maar de songs passen beter bij elkaar dan die op de vorige albums, waarop de Britse band misschien net wat te vaak van kleur verschoot. The Dream is hierdoor een wat consistenter album dan zijn voorgangers en ook wel een wat toegankelijker album, al heeft de Britse band het avontuur nog altijd hoog in het vaandel staan.
Een song als The Actor had niet misstaan in de hitlijsten in de jaren 80, maar net als in alle songs op het album gebeurt er altijd wel wat bijzonders in de muziek van Alt-J, die je zomaar ruw de dansvloer op kan slepen of een opera in kan trekken, maar ook kan kiezen voor een zeer ingetogen folky song.
The Dream bevat een aantal uptempo en bijna aanstekelijke popsongs, maar de Britse band kan ook uit de voeten met meert ingetogen en folky songs of met wat meer introspectieve en psychedelisch aandoende rocksongs. Wanneer je na The Dream de vorige albums van Alt-J beluistert is het verschil tussen de albums niet eens zo heel groot, dus kennelijk is dat wat tien jaar geleden nog als behoorlijk experimenteel of zelfs vreemd werd bestempeld inmiddels gemeengoed.
Bij beluistering van The Dream strijkt Alt-J vrijwel nergens tegen de haren in. De songs van de band zijn voorzien van flink wat avontuurlijke impulsen, maar het zijn ook lekker in het gehoor liggende songs, met hier en daar een al even aangename twist. Ik was na beluistering van Relaxer in 2017 even uitgekeken op de muziek van de band en op dit soort muziek in het algemeen, maar The Dream bevalt me uitstekend.
Alt-J heeft haar gevoel voor avontuur en experiment behouden, maar het slaat nergens te ver door, waardoor de songs nu zonder uitzondering goed zijn. Het ontdekken van de goede popsong is uiteindelijk de grootste verdienste van The Dream. Natuurlijk schiet de muziek van Alt-J nog met enige regelmaat alle kanten op, maar uiteindelijk keert de Britse band altijd weer terug naar de popsong met een kop en een staart en verzandt het niet langer in nodeloos geëxperimenteer. Het zorgt er voor dat The Dream niet alleen het meest consistente album van Alt-J is tot dusver, maar ook het album met het grootste aantal memorabele popsongs.
De songs op het album vallen niet alleen op door de fraaie inkleuring waarin elektronica en gitaren meestal hand in hand gaan, maar ook door dromerige vocalen, bijzondere koortjes en vooral door een bijzondere sfeer, die vaak wat melancholisch aan doet en meer dan eens herinneringen oproept aan muziek uit de jaren 80 en 90 en incidenteel zelfs de jaren 70, waardoor de Britse band, vaker dan in het verleden, nostalgisch klinkt.
Ik had zoals gezegd geen hoge verwachtingen rond het vierde album van Alt-J, maar The Dream is wat mij betreft het beste album van de band tot dusver en voor mij bovendien het zoveelste album dat het nog zo prille muziekjaar 2022 glans geeft. Erwin Zijleman
Lighten Up van Erin Rae is verkrijgbaar via de Mania webshop: