Nowhere van Ride staat ook hier in de kast als een van de mooiste gitaarplaten uit de jaren 90. Het album kreeg een paar jaar geleden gezelschap van het eerste album van Ride dat enigszins in de buurt kwam van dit debuut en in 2020 ook nog eens van het eerste soloalbum van Ride voorman Andy Bell. Zijn tweede soloalbum, het deze week verschenen Flicker, is nog een stuk mooier en is misschien wel het beste dat Andy Bell de afgelopen dertig jaar heeft gemaakt. De Britse muzikant laat zich beïnvloeden door al zijn eigen werk, maar ook door alles dat de afgelopen decennia het predicaat ‘psychedelische pop’ verdiende. Het levert een ijzersterk album op.
Andy Bell heeft zijn sporen in de Britse popmuziek inmiddels ruimschoots verdiend. Dat deed de Britse muzikant in eerste instantie met zijn band Ride. Ride debuteerde in 1990 met het album Nowhere, dat inmiddels op zijn minst een cultklassieker is. Nowhere is een van de beste Britse gitaarplaten aller tijden en behoort tot de kroonjuwelen van de shoegaze, al doe je Ride met uitsluitend dit genre wel wat tekort.
Nowhere is ook een album dat altijd als een molensteen om de nek van Ride heeft gehangen. De Britse band bleef in de jaren 90 albums maken, maar de magie van het briljante debuut was verdwenen. Een jaar of vijf geleden keerde Ride verrassend sterk terug, maar het blijft toch de band van het nooit meer overtroffen Nowhere.
Andy Bell stond ook nog aan de basis van de band Hurricane #1, speelde in Oasis en Beady Eye en debuteerde in de herfst van 2020 als solomuzikant. Zijn eerste soloalbum The View From Halfway Down was verrassend sterk en krijgt deze week een vervolg met Flicker. Er zijn inmiddels 32 jaar verstreken sinds het zo memorabele debuut van Ride, maar met Flicker geeft Andy Bell nog maar eens nadrukkelijk zijn visitekaartje af en levert hij misschien wel zijn beste album sinds het debuut van Ride af.
Flicker bevat maar liefst 18 songs en is goed voor ruim 75 minuten muziek. In die 75 minuten vat Andy Bell samen wat hij de afgelopen 35 jaar heeft gedaan in de muziek en laat hij horen wat hij nog van plan is. In een aantal tracks gaat Andy Bell verder waar Ride’s meesterwerk Nowhere in 1990 ophield, maar het album bevat ook flink wat tracks waarin de elektronica een prominentere plek inneemt dan de gitaren. Meestal zijn elektronica en gitaren overigens prachtig in balans en bestrijkt Andy Bell een breed palet.
Flicker doet vaak wat psychedelisch aan en herinnert ook vaak aan de muziek die de Britse muzikant in zijn jongere jaren maakte, maar het album klinkt ook verrassend fris en eigentijds en laat horen dat Andy Bell voorlopig nog niet afgeschreven kan worden. Flicker werd samen gemaakt met Oasis en Beady Eye collega Gem Archer en de basis van de meeste tracks stamt al uit 2016. Het afgelopen jaar had Andy Bell nog flink wat tijd over om te sleutelen aan de songs op het album en het resultaat mag er zijn.
De Britse muzikant heeft de songs op het album flink volgestopt met gitaren en elektronica, maar wat vooral opvalt bij beluistering van Flicker is de hoge kwaliteit van de songs. Juist zijn songwriting skills lieten Andy Bell wel eens in de steek in al die jaren na het fantastische debuut van Ride, maar zijn tweede soloalbum grossiert in prachtsongs. Het zijn songs die vol of zelfs overvol klinken, maar het zijn ook zeer melodieuze songs, waarin nog voldoende ruimte is overgehouden voor lekker lome zang.
Als ik het tweede soloalbum van Andy Bell in een hokje moet duwen, kom ik uiteindelijk uit op het hokje psychedelische pop. Het is psychedelische pop waarin Andy Bell zoals gezegd uitvoerig citeert uit eigen werk, maar ook de rest van de geschiedenis van de psychedelische popmuziek is de Britse muzikant niet ontgaan. Zijn vorige album was prima, maar met Flicker laat Andy Bell horen dat hij veel meer is dan de eendagsvlieg die hier en daar nog wel eens van hem gemaakt wordt (en uiteraard volkomen ten onrechte). Erwin Zijleman
De muziek van Andy Bell is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikant: https://andybell.bandcamp.com/album/flicker.
