Jewel maakte op jonge leeftijd het geweldige Pieces Of You, dat sindsdien als een molensteen om haar nek hangt. Het oeuvre van de Amerikaanse muzikante is op zijn minst wisselvallig en heeft de plank wat mij betreft te vaak misgeslagen. Toch heb ik, dankzij Pieces Of You, voorgoed een zwak voor Jewel. Het is een zwak dat zeven jaar geleden werd beloond met het folky Picking Up The Pieces. Ook Freewheelin’ Woman bevat een aantal folky tracks, maar de balans slaat door richting pop en zeker ook richting soul. Zeker het laatste genre had ik niet direct geassocieerd met Jewel, maar het past verrassend goed. Het levert een album op waarop de pieken het uiteindelijk makkelijk winnen van de dalen.
Als ik denk aan Jewel, denk ik aan Pieces Of You uit 1995. Het is het album waarmee de destijds nog piepjonge Jewel (Kilcher) debuteerde en waarop ze indruk maakte met een bijzonder eigen geluid. Pieces Of You verscheen in het voorjaar van 1995, maar ik ontdekte het album veel later en raakte pas echt in de ban van Jewel na haar verpletterende optreden in Paradiso, in het najaar van 1997.
Dankzij Pieces Of You zal ik altijd een zwak houden voor de muziek van Jewel, al wist de Amerikaanse singer-songwriter het niveau van haar debuutalbum sindsdien nog maar zelden te benaderen. Jewel heeft inmiddels een dozijn albums op haar naam staan, maar Pieces Of You steekt er nog altijd flink bovenuit.
De muzikante die opgroeide in het ruige Alaska maakte een aantal hele zwakke albums, maar Spirit, This Way, Goodbye Alice In Wonderland en het popalbum 0304 (dat ik jaren heb verafschuwd) blijven wat mij betreft aan de goede kant van de streep. Het beste album van Jewel na Pieces Of You vind ik echter het in 2015 verschenen Picking Up The Pieces, waarop de Amerikaanse muzikante de draad van Pieces Of You weer oppikte.
Het leek in 2015 de start van een mooie comeback, maar de afgelopen zeven jaar was het vrijwel stil rond Jewel, die gelukkig deze week weer opduikt met een nieuw album, Freewheelin’ Woman. Op voorhand hoopte ik op een album dat de lijn van het fantastische Picking Up The Pieces zou doortrekken, maar die hoop werd direct bij de eerste noten van Freewheelin’ Woman de kop in gedrukt.
Op haar nieuwe album laat Jewel de folk en country van haar meest memorabele albums weer grotendeels achter zich en kiest ze voor de soul en de pop. Het is niet helemaal nieuw, maar zo soulvol als op Freewheelin’ Woman hoorde ik Jewel nog niet. Freewheelin’ Woman knalt direct uit de speakers met een moddervet soulgeluid, compleet met blazers.
Het is een geluid dat vraagt om een geweldige soulzangeres. Bij een geweldige soulzangeres zou ik niet direct hebben gedacht aan Jewel, maar het valt zeker niet tegen. De stem van Jewel, die toch vooral gemaakt lijkt voor folk en country (al is het maar vanwege de snik in haar stem), houdt zich verrassend makkelijk staande in het soulgeluid op haar nieuwe album en klinkt gewoon lekker.
Het is een soulgeluid waarin zeker ruimte is voor invloeden uit de genres die we van Jewel kennen, maar Freewheelin’ Woman is binnen het oeuvre van Jewel absoluut een vreemde eend in de bijt. In Dancing Slow krijgt Jewel hulp van de Amerikaanse band Train, wat haar zomaar een zomerhit op kan leveren, maar in de meeste songs op het album trekt Jewel in vocaal opzicht alleen de kar.
Na twee soulvolle tracks kiest de Amerikaanse muzikante voor de lichtvoetige pop, die ze eerder op 0304 maakte. Het uiterst zwakke Alibis is gelukkig een van de weinige miskleunen op het album, dat over het algemeen wat verder weg blijft van de kauwgomballenpop en tegen de soul of toch weer tegen de folk aan schuurt in een aantal akoestische songs die niet hadden misstaan op het vorige album.
Freewheelin’ Woman is uiteindelijk een typisch Jewel album, dat niet kiest voor de gebaande paden, wat soms goed en soms minder goed uitpakt. De soulkant van Jewel smaakt wat mij betreft echter wel naar meer, al mag ze wat mij betreft op haar volgende album ook weer opschuiven richting het zo memorabele Pieces Of You. Erwin Zijleman
