Ian Noe maakte drie jaar geleden flink wat indruk met Between The Country, waarop hij invloeden uit de folk en country uit vervlogen tijden op fraaie wijze het heden in tilde. Ook op River Fools & Mountain Saints lijkt de muziek van de Amerikaanse muzikant rechtstreeks uit de jaren 70 te komen. Vergeleken met zijn vorige album kiezen Ian Noe en producer Andrija Tockic voor een wat voller geluid en het album mag bovendien een paar keer opschuiven richting rock. Het klinkt allemaal prachtig, maar Ian Noe maakt ook dit keer de meeste indruk met zijn geweldige stem, die dit keer minder als Bob Dylan en meer als Ian Noe klinkt. Het levert een fantastisch album op.
Between The Country van de Amerikaanse singer-songwriter Ian Noe liet ik in 2019 lang op de stapel liggen, maar uiteindelijk raakte ik toch nog zeer gecharmeerd van het debuutalbum van de muzikant uit Beattyville, Kentucky. Between The Country leek zo weggelopen uit de jaren 70, met 70s country en de folk van Bob Dylan en John Prine als belangrijke inspiratiebronnen. De gloedvolle productie van Nashville wonderboy Dave Cobb, die ook nog eens fantastisch gitaarwerk toevoegde, maakte het album helemaal af.
Vorige week keerde Ian Noe terug met zijn tweede album, River Fools & Mountain Saints. Ian Noe moet het dit keer doen zonder Dave Cobb, maar wist wel Andrija Tockic te strikken voor de productie van zijn nieuwe album. De producer uit Nashville is vooral bekend van de productie van het zo memorabele debuutalbum van Alabama Shakes, maar hij werkte ook met onder andere Josephine Foster en Sam Doores.
Andrija Tockic heeft River Fools & Mountain Saints voorzien van een net wat voller geluid, maar het nieuwe album van Ian Noe is niet overdreven ver verwijderd van zijn voorganger. Ook River Fools & Mountain Saints is een album dat zo lijkt weggelopen uit de jaren 70 en dat zich vooral heeft laten beïnvloeden door folk en country uit dit decennium. De zang van Ian Noe klinkt wat minder Dylanesque dan de zang op Between The Country, maar ik hoor nog steeds wel wat van een jonge Bob Dylan op het album.
Net als op het terecht bejubelde Between The Country schakelt Ian Noe ook op River Fools & Mountain Saints weer makkelijk tussen de rijke historie van Nashville en de muziek uit de Appalachen waarmee hij opgroeide. Ik had op voorhand verwacht dat de productionele vaardigheden van Dave Cobb zeer gemist zouden worden, maar de wat vollere productie van Andrija Tockic bevalt me zeer.
Voor River Fools & Mountain Saints zijn zo ongeveer alle in de rootsmuziek gangbare instrumenten uit de kast getrokken, maar omdat ze spaarzaam worden ingezet, is het nieuwe album van Ian Noe nog altijd een behoorlijk ingetogen album, al mag het hier en daar voorzichtig ontsporen richting rock. De inzet van flink wat muzikanten zorgt bovendien een voor een prachtig veelzijdig geluid, wat de kracht van het album zeker ten goede komt.
In muzikaal opzicht klinkt het allemaal heerlijk authentiek en ook de stem van Ian Noe lijkt weggelopen uit een ver verleden. Vergeleken met Between The Country vind ik de zang op River Fools & Mountain Saints nog een stuk beter. De muzikant uit Kentucky heeft op zijn nieuwe album een wat meer eigen geluid en het is een geluid waarmee hij zich makkelijk schaart onder de betere zangers in het genre.
Gezien alle associaties met muziek van flink wat decennia geleden, liet ik ook River Fools & Mountain Saints weer even liggen vorige week, maar dit is, net als zijn voorganger, geen album om te laten liggen. Zeker de wat meer ingetogen songs op het album zijn van een bijzondere schoonheid en vallen niet alleen op door geweldige zang, maar ook door een subtiele maar zeer smaakvolle instrumentatie. Ian Noe is een jonge dertiger, maar neemt je op zijn nieuwe album als een oude ziel mee terug naar de jaren 70, waarin zijn helden als Bob Dylan en vooral John Prine nog relatief jonge honden waren. Prachtig. Erwin Zijleman
River Fools & Mountain Saints van Ian Noe is verkrijgbaar via de Mania webshop: