Op het in 2020 verschenen Asterisk The Universe klonk John Craigie als een vergeten singer-songwriter uit de jaren 70. Daar was echt helemaal niets mis mee, maar met het eigentijdser en spannender klinkende Mermaid Salt maakt de muzikant uit Portland, Oregon, wat mij betreft veel meer indruk. John Craigie begint nog altijd bij tijdloze klanken uit de jaren 70, maar frist zijn muziek vervolgens flink op met avontuurlijke percussie en de subtiele maar trefzekere inzet van elektronica. Het klinkt allemaal een stuk spannender, maar dankzij de zeer aangename stem van John Craigie en het vleugje seventies is ook Mermaid Salt er een voor lange en broeierige zomeravonden.
Bijna twee jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter John Craigie. De muzikant uit Portland, Oregon, had op dat moment al een flinke stapel albums op zijn naam staan en timmerde bovendien al een jaar of vijftien aan de weg, maar de muziek op Asterisk The Universe leek uit een veel verder verleden te stammen. De mix van folk, soul, jazz en blues deed wel wat denken aan de muziek van Michael Franks, leek zo weggelopen uit de jaren 70 en deed het werkelijk uitstekend op broeierige zomeravonden.
Deze week keert John Craigie terug met een nieuw album, Mermaid Salt, en ook dit keer had de Amerikaanse muzikant niet veel tijd nodig om me te overtuigen. Net als het vorige album van John Craigie neemt Mermaid Salt je in eerste instantie mee terug naar de jaren 70, maar in muzikaal opzicht klinkt het album duidelijk anders dan zijn voorganger. In de bijzonder mooie openingstrack Microdose schuift John Craigie, mede dankzij de inzet van de pedal steel wat op richting Americana, maar de Amerikaanse muzikant bouwt de spanning ook prachtig op met flink wat strijkers en bijzondere percussie aan het eind van de track.
De combinatie van bijzondere percussie, sfeervol pianospel en de mooie stem van John Craigie overtuigen in het prachtige Distance en in de tracks die volgen nog wat meer en slepen de muziek van de Amerikaanse muzikant bovendien het heden in, waardoor het album flink verschilt van zijn voorganger. De muziek van John Craigie heeft nog altijd een tijdloos karakter, maar vergeleken met Asterisk The Universe klinkt het een stuk frisser.
Ik heb weinig tot geen informatie over het nieuwe album van de muzikant uit Portland, maar vergeleken met het vorige album klinkt Mermaid Salt niet alleen frisser en eigentijdser, maar ook een stuk beter. Het album is prachtig geproduceerd en met name door de bijzondere percussie klinkt het nieuwe album van John Craigie een stuk avontuurlijker dan zijn voorganger.
De Amerikaanse muzikant maakt nog altijd warmbloedige muziek, die het goed doet in de aangename lentezon van het moment, maar het vast nog veel beter doet op de warme zomeravonden die vast nog komen gaan dit jaar. Mermaid Salt herinnert nog altijd aan uiteenlopende singer-songwriter albums uit de jaren 70, maar ik hoor ook wel wat van Jack Johnson en van David Gray, al is de muziek van John Craigie minder lichtvoetig dan die van Jack Johnson en een stuk Amerikaanser dan die van David Gray.
Op Mermaid Salt is er zoals gezegd een belangrijke rol voor percussie en hier en daar synths, maar ik vind met name het gitaarwerk op het album bijzonder mooi en verder ben ik zeer gecharmeerd van de stem van de Amerikaanse muzikant, die zijn verhalen op even aangename als trefzekere wijze tot leven brengt.
Gezien de beperkte informatie die ik over het album kan vinden, verwacht ik niet dat John Craigie heel veel aandacht gaat trekken met dit album, maar Mermaid Salt is wat mij betreft wel een album dat in brede kring gewaardeerd zou moeten kunnen worden. Het vorige album van de Amerikaanse muzikant klonk misschien nog erg retro, maar op zijn nieuwe album vindt John Craigie een prachtig en bovendien bijzonder klinkend evenwicht tussen invloeden uit het verleden en het heden en overtreft hij zijn vorige album op alle fronten. Erwin Zijleman
