Ik heb drie jaar geleden flink geworsteld met het debuutalbum van Orville Peck, die op Pony in de huid kroop van Elvis maar vervolgens opschoof richting Morrissey. Opvolger Bronco klinkt nog wat grootser en meeslepender dan zijn voorganger en blijft wat meer hangen in het verre verleden. Zeker de zang doet wat dramatisch of zelfs kitscherig aan, maar na enige gewenning raakt de Canadese muzikant me wel met zijn bijzondere stem vol echo's van Elvis. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal wat rijker en grootser, al heeft Bronco ook absoluut zijn meer ingetogen momenten. Niet geschikt voor iedereen, maar als je er tegen kunt is Bronco van Orville Peck een fascinerend album dat alleen maar beter wordt.
Een jaar na de dood van Elvis Presley in 1977 dook een gemaskerde lookalike op, die niet alleen sprekend leek op de te vroeg overleden rock ’n roll legende, maar ook precies zo klonk. Orion Eckley Darnell, beter bekend als Orion, zou afkomstig zijn uit Ribbonsville, Tennessee, maar toen hij zijn debuutalbum met de toepasselijke titel Reborn uitbracht, ging al snel het gerucht dat Orion niemand minder dan Elvis Presley zelf zou zijn, die zijn trieste dood in scène had gezet om te ontsnappen aan de enorme druk van de muziekwereld.
Orion bleek uiteindelijk ene Jimmy Ellis uit Alabama en niet de wederopstanding van een van de grootste muzikanten uit de muziekgeschiedenis. Ook bij beluistering van Pony, het debuutalbum van de eveneens gemaskerde Canadese muzikant Orville Peck, waren associaties met Elvis Presley drie jaar geleden niet te onderdrukken, al was dit keer wel duidelijk dat achter het masker niet een inmiddels hoogbejaarde koning van de rock ’n roll schuil ging.
Orville Peck keert, na de matige EP Show Pony uit 2020, terug met zijn tweede album Bronco. Nu duurde het bij mij drie jaar geleden wel even voor ik overtuigd was van de kwaliteiten van het debuutalbum van Orville Peck. Zijn sterk door muziek uit het verleden gekleurde debuutalbum kon immers niet alleen beluisterd worden als een flinke dosis muzikale nostalgie, maar ook als een minstens even grote dosis kitsch.
Uiteindelijk beviel Pony me, mede door de uitstapjes richting de muziek van The Smiths, zelfs goed genoeg voor een plek in mijn jaarlijstje, maar bij eerste beluistering van Bronco begon ik toch weer bij nul. Ook op zijn tweede album zet Orville Peck zijn zang zwaar aan en roept hij vooral herinneringen op aan Elvis, met hier en daar een uitstapje richting Roy Orbison of Lee Hazlewood.
Het is soort zang dat je tegenwoordig niet al te vaak meer hoort en dat wat kitscherig op op zijn minst dramatisch aan doet. Ook in muzikaal opzicht klinkt Bronco grootser en meeslepender dan zijn voorganger, wat het gevoel van kitsch nog wat verder versterkt. Ik moest er echt weer even in komen, maar uiteindelijk ben ik toch weer onder de indruk geraakt van de muziek van Orville Peck.
De Canadese muzikant keert zowel in muzikaal als in vocaal opzicht terug naar de jaren 50, 60 en 70 en put zowel uit de archieven van de rock ’n en roll als uit die van de country. De Canadese muzikant blijft hier dit keer ook hangen en vergeet de uitstapjes richting Morrissey, die op Pony wel te horen waren.
Zeker wanneer flink wat violen uit de kast worden getrokken klinkt Bronco als Western Stars van Bruce Springsteen, maar Bronco is een verrassend veelkleurig album, dat ook dienst zou kunnen doen als soundtrack bij een spaghetti western. In muzikaal opzicht klinkt het lekker theatraal en ook in vocaal opzicht wordt het bombast niet uit de weg gegaan, maar het is meer dan een trucje, wat helaas in flink wat recensies wordt gesuggereerd. Orville Peck en zijn medemuzikanten, stuk voor stuk gelouterde sessiemuzikanten uit Nashville, stoppen hun ziel en zaligheid in de songs op Bronco, dat uit de speakers knalt.
Als Orville Peck in 1978 zou zijn opgedoken, zou hij een zeer serieuze concurrent voor Orion zijn geweest, maar vele decennia later is de Canadese muzikant veel meer dan de zoveelste wederopstanding van Elvis. Het duurde bij mij een paar keer horen voor ik weer gewend was aan het drama en de pathos op Bronco, maar inmiddels heeft Orville Peck me toch weer te pakken met zijn bijzondere muziek, die vergeleken met zijn debuutalbum nog wat overtuigender klinkt. Erwin Zijleman
