Cult Survivor van de Oostenrijkse Sofie (Fatouretchi Royer) kwam ruim twee jaar geleden aan als een donderslag bij heldere hemel. De jonge Oostenrijkse muzikante maakte, nadat ze was gestrand in Wenen, een aardedonker album, waarop ze genoeg had aan haar keyboards en haar stem. Het was een album dat aan alle kanten rammelde en verre van perfect was, maar het was ook een album dat onder de huid kroop. Het deze week verschenen Harlequin trekt de lijn van het geweldige debuutalbum door, maar klinkt ook wat lichter en toegankelijker, maar ook wat theatraler en minstens net zo eigenzinnig. Sofie is een blijvertje, dat is zeker.
Het in de zomer van 2020 verschenen Cult Survivor van de Oostenrijkse muzikante Sofie is achteraf bezien een van de eerste albums die werd getekend door de coronapandemie, die zich een paar maanden eerder had aangediend. Sofie Fatouretchi was voor het uitbreken van de pandemie een succesvol DJ die vooral vanuit Londen, New York en Los Angeles opereerde, maar door de lockdowns zat ze opeens opgesloten in Wenen, waar ze was opgegroeid. Ze besloot een popalbum te maken onder de naam Sofie en het is een album dat op mij diepe indruk maakte.
Sofie Fatouretchi, naast DJ ook een klassiek geschoold violiste, maakte op haar debuutalbum indruk met intieme maar ook wat stekelige en vaak wat donker getinte popliedjes, die genoeg hadden aan de keyboards en de stem van de Oostenrijkse muzikante. Het waren popliedjes die hier en daar flink rammelden en bijna lo-fi klonken, maar het waren ook van die popliedjes die je na één keer horen voorgoed wilde koesteren. De popliedjes van Sofie klonken anders dan alle andere popliedjes van dat moment, maar het waren op hetzelfde moment popliedjes vol echo’s uit een aantal decennia muziekgeschiedenis.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik Sofie al weer was vergeten, maar deze week duikt de Oostenrijkse muzikante op met haar tweede album. Sofie noemt zich inmiddels Sofie Royer en vervolgt haar carrière als popmuzikant met Harlequin. Het is een album dat in het verlengde ligt van Cult Survivor, dat ik de afgelopen week weer volledig heb omarmd, maar Sofie Royer laat ook horen dat de tijden zijn veranderd.
Cult Survivor was zoals gezegd een album dat de sfeer van de corona lockdowns perfect wist te vangen in donkere tinten en een wat beklemmende sfeer. Hoewel de wereld er momenteel zeker niet mooier uitziet dan in de zomer van 2020, integendeel zelfs, liggen de lockdowns achter ons en dat hoor je op Harlequin. Het tweede album van Sofie Royer klinkt wat lichter en opgewekter dan Cult Survivor, dat vooral loodzwaar en aardedonker klonk.
Het nog altijd grotendeels elektronisch ingekleurde Harlequin is een bij vlagen betrekkelijk lichtvoetig popalbum met wat meer uptempo songs, maar met enige regelmaat slaat de melancholie weer genadeloos toe en is het weer “Sofie and her keyboards against the world”. De muzikante uit Wenen schuwt ook dit keer de persoonlijke thema’s niet en staat uitgebreid stil bij het volwassen worden in moeilijke tijden.
Sofie Royer is geen heel groot zangeres en mist met enige regelmaat een noot, maar de zang van de Oostenrijkse muzikante doet ook dit keer van alles met me, ook als ze het Engels incidenteel verruilt voor het Duits. Harlequin heeft een wat minder hoog 80s gehalte dan Cult Survivor en klinkt hier en daar wat cabaretesk, wat ook niet zo gek is voor een album dat de Weense tradities op dit terrein eert, maar de Oostenrijkse muzikante staat ook nog altijd garant voor tijdloze popliedjes met een eigenzinnige twist.
Hier en daar sleept Sofie Royer er wat beats bij, maar Harlequin is toch vooral een album met persoonlijke en nog altijd wat weemoedige popliedjes. Sofie Royer kan de enorme verrassing van Cult Survivor natuurlijk niet evenaren, maar ze stelt wat mij betreft zeker niet teleur met een album dat aan de ene kant voortbouwt op zijn voorganger, maar aan de andere kant ook een net wat andere invalshoek kiest. Ik ben nog steeds fan. Erwin Zijleman
De muziek van Sofie Royer is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Oostenrijkse muzikante: https://sofieroyer.bandcamp.com.