Zoe Mead maakte het vorige album van Wyldest grotendeels in haar eentje, maar werkt dit keer samen met muzikant Luciano Rossi (Idlewild). Feed The Flowers Nightmares heeft zeker raakvlakken met het vorig jaar verschenen Monthly Friend, maar klinkt ook anders. De muziek van Wyldest klinkt voller, dynamischer en beeldender en is bij vlagen ook wat steviger, maar het blijft door de prachtige stem van Zoe Mead ook typisch Wyldest. Feed The Flowers Nightmares is een album dat lijkt gemaakt voor een wat groter publiek, maar de Britse muzikante heeft geen concessies gedaan wanneer het gaat om de kwaliteit, die je overigens het best oppikt bij beluistering met de koptelefoon.
Vorig jaar maakte ik voor het eerst kennis met de muziek van Wyldest, waarna ik ook het debuutalbum van het project van de Britse muzikante Zoe Mead en de fraaie ingetogen remake van dit album ontdekte. Op het vorig jaar verschenen Monthly Friend vond Zoe Mead haar inspiratie vooral in de 80s pop en 90s dreampop, wat een even zonnig als dromerig album opleverde, dat in de persoonlijke teksten van de Britse muzikante stil stond bij de nodige gender issues.
Op het deze week verschenen Feed The Flowers Nightmares borduurt Zoe Mead deels voort op de uitstekende voorganger, maar Wyldest slaat ook een aantal andere wegen in. Zoe Mead deed op Monthly Friend, deels gedwongen door de coronapandemie, alles zelf, maar werkt op haar nieuwe album samen met Luciano Rossi, die ook in de band Idlewild speelt. Het is wat mij betreft een bijzondere combinatie en het levert een album op dat niet alleen net wat anders klinkt dan het vorige album, maar dat ook wat veelzijdiger is.
Ook op Feed The Flowers Nightmares staat de mooie stem van Zoe Mead centraal. Het is een stem die ook dit keer heerlijk dromerig kan klinken, maar de Britse muzikante varieert dit keer wat meer met haar stem, wat zorgt voor meer dynamiek in de zang. Die dynamiek is in nog sterkere mate toegevoegd aan de inkleuring van het album. Vergeleken met Monthly Friend klinkt de muziek van Wyldest op Feed The Flowers Nightmares een stuk voller, donkerder en beeldender.
De uitbundige zonnestralen hebben plaats gemaakt voor vaak zeer melancholische klanken, die hier en daar worden versterkt door violen, stevigere gitaren of breed uitwaaiende elektronica. Zoe Mead noemt Feed The Flowers Nightmares zelf haar doompop album en voor die typering is wel wat te zeggen. Aan de andere kant moeten de verschillen met het vorige album van Wyldest niet worden overdreven.
Ook op haar nieuwe album kan Zoe Mead uit de voeten met mooi ingekleurde songs vol invloeden uit de 90s dreampop, maar waar het geluid op het vorige album redelijk eenvormig was, kunnen de songs op Feed The Flowers Nightmares hier en daar ontsporen met een muur van gitaren, strijkers en elektronica.Net als zoveel andere albums van deze week is Feed The Flowers Nightmares van Wyldest een album dat gemaakt lijkt voor de seizoenen die er aan komen, want de nieuwe muziek van Zoe Mead komt het best tot zijn recht wanneer de zon onder is.
Wyldest kiest op Feed The Flowers Nightmares niet alleen voor een donkerder en voller, maar hier en daar ook voor een wat meer mainstream geluid. Dat hoor je vooral in de wat meer uptempo songs op het album. Mijn voorkeur gaat dan ook uit naar de langzamere en meer ingetogen songs op het album, die wat dichter tegen de vorige albums van Wyldest aankruipen, maar wel profiteren van de toegevoegde dynamiek en beeldende kracht op het nieuwe album van de muzikante uit Londen.
Feed The Flowers Nightmares is overigens wel een album dat beter wordt wanneer je het vaker hoort en het is bovendien een album dat het best tot zijn recht komt wanneer je het met volledige aandacht beluistert. Ik heb het album inmiddels meerdere keren gehoord en vind Feed The Flowers Nightmares inmiddels zeker niet minder dan de vorige albums van Wyldest en misschien zelfs wel wat beter. Erwin Zijleman
De muziek van Wyldest is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://wyldest.bandcamp.com/album/feed-the-flowers-nightmares.