Bij eerste beluistering van Talking Walls van Lilly Winwood was ik vooral onder de indruk van de krachtige strot van de muzikante uit Nashville, Tennessee. De zang op het album knalt uit de speakers al beheerst Lilly Winwood, de dochter van de legendarische Steve Winwood, ook de kunst van het doseren. Haar tweede album is ook nog eens prachtig ingekleurd met veel gitaren, keyboards en de pedal steel en bevat songs die zich makkelijk in het geheugen nestelen. Het is momenteel dringen in Nashville, maar Lilly Winwood doet alles goed genoeg om zich te onderscheiden van de talloze concurrenten in de Amerikaanse muziekhoofdstad. Verplichte kost voor liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek.
Talking Walls is het tweede album van Lilly Winwood uit Nashville, Tennessee. Haar vorig jaar verschenen debuutalbum Time Well Spent heb ik niet opgemerkt, maar het tweede album van Lilly Winwood vind ik erg goed. Vanwege de muziek die Lilly Winwood maakt en haar vermeende thuisbasis had ik niet direct de link met Steve Winwood gelegd, maar ze is wel degelijk de dochter van de Britse muzikant, die met name in het verre verleden aan de weg timmerde met zijn band Traffic en verder bekend is van The Spencer Davis Group, Blind Faith en natuurlijk zijn solowerk.
Haar achternaam zal Lilly Winwood zeker helpen, maar met een album als Talking Walls zou ze het ook zeker op eigen kracht redden. Lilly Winwood verdeelt haar tijd tussen het Verenigd Koninkrijk waar haar wieg stond en Nashville, Tennessee, waar ze muziek maakt. Het is dan ook vooral de Amerikaanse muziekhoofdstad die is te horen op Talking Walls. Het album werd gemaakt met een aantal geweldige muzikanten, die de songs van Lilly Winwood hebben voorzien van een rootsgeluid dat Nashville ademt.
De meeste vrouwelijke singer-songwriters in Nashville schieten momenteel de kant van de countrypop op, maar Lilly Winwood houdt de meeste popinvloeden buiten boord op haar tweede album. Talking Walls is voorzien van een mooi verzorgd rootsgeluid, waarin snareninstrumenten, waaronder natuurlijk de pedal steel, de hoofdrol opeisen, maar ook de bijdragen van keyboards op het album zijn zeer smaakvol. Het is een geluid met hier en daar een beetje pop of een beetje rock, maar Lilly Winwood kiest toch vooral voor de Amerikaanse rootsmuziek.
Ik ben zeer gecharmeerd van het geluid op Talking Walls, dat vooral invloeden uit de country bevat, maar ook uit de voeten kan met folk, blues, rootsrock en soul. Het is een warm en gloedvol geluid dat direct een goed gevoel geeft en dat goede gevoel wordt versterkt door de songs van Lilly Winwood. Het zijn songs die lekker in het gehoor liggen en die, zeker voor de liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek, snel vertrouwd klinken, maar het zijn ook songs waarin genoeg gebeurt, waardoor het tweede album van Lilly Winwood, zich voldoende weet te onderscheiden van alles dat er momenteel uit Nashville komt en dat is echt heel erg veel.
Het sterkste wapen van Lilly Winwood heb ik nog niet eens genoemd, want dat is haar stem. De Winwood telg is voorzien van een zeer krachtig stemgeluid, dat zich makkelijk maar ook aangenaam opdringt. Lilly Winwood kan flink uithalen met haar stem, zoals bijvoorbeeld ook Allison Moorer dat kan, maar ze kan ook doseren en legt bovendien veel gevoel in haar stem, waardoor de vocalen op Talking Walls stevig binnenkomen.
Het tweede album van Lilly Winwood is ook nog eens een album dat beter wordt wanneer je het vaker hoort, waarbij zowel de zang, de instrumentatie als de songs aan kracht winnen. Ik heb het debuut van Lilly Winwood vorig jaar helaas gemist, maar op basis van haar tweede album voorspel ik de Brits-Amerikaanse muzikante alsnog een mooie toekomst binnen de Amerikaanse rootsmuziek, waarbinnen Talking Walls zeker in vocaal opzicht imponeert. Kinderen van beroemde muzikanten schoppen het meestal niet ver, maar Lilly Winwood mag van mij de uitzondering op de regel zijn. Erwin Zijleman