Ik vergeet iedere keer weer hoe goed de Amerikaanse band The Mountain Goats is, waardoor ik teveel albums van de Californische band heb laten liggen. Het gebeurde me ook weer bijna met het onlangs verschenen Bleed Out, dat net wat steviger klinkt dan de vorige albums van de band. Ook op het nieuwe album doet de muziek van The Mountain Goats me weer meer dan eens denken aan die van de Australische band The Go-Betweens en veel hoger kan ik de lat niet leggen. Het zijn songs die uit de voeten kunnen met invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek en de rockmuziek en die zich niet alleen extreem makkelijk opdringen, maar ook nog lange tijd aan kracht winnen. Geweldig album.
De Amerikaanse band The Mountain Goats heeft inmiddels al meer dan twintig albums op haar naam staan. Het zijn volgens de fans van de band nagenoeg allemaal albums van een zeer hoog niveau en dat is een mening die over het algemeen wordt gedeeld door de critici. The Mountain Goats is ook een band die door mij inmiddels al ruim vijfentwintig jaar hopeloos wordt onderschat. Op de krenten uit de pop kom ik alleen het vorig jaar verschenen Dark In Here tegen en uit de periode voor het bestaan van deze BLOG heb ik volgens mij alleen Tallahassee uit 2002 in de kast staan.
Ik had eerlijk gezegd verwacht dat ik de muziek van The Mountain Goats na het fantastische Dark In Here wel op de juiste waarde zou weten te schatten, zeker nadat ik de muziek van The Mountain Goats vorig jaar vergeleek met het beste van The Go-Betweens, maar ook het nieuwe album van de Californische band, als ik goed heb geteld album nummer 23, kwam in eerste instantie weer op de stapel terecht. Ten onrechte natuurlijk, want toen ik even de tijd nam om Bleed Out goed te beluisteren, was ik onmiddellijk overtuigd van de kwaliteit van het nieuwe album van The Mountain Goats.
Het is een album dat, net als zijn voorganger, meer dan eens herinneringen oproept aan de briljante popsongs van de Australische band The Go-Betweens (over onderschatte bands gesproken). Vergeleken met Dark In Here is het vorige maand verschenen Bleed Out een net wat steviger album, dat thrillers uit de jaren 70 en 80 als centraal thema heeft. The Mountain Goats rocken op hun nieuwe album misschien net wat steviger, maar Bleed Out bevat ook flink wat rustpunten en is bovendien een zeer melodieus album.
Centraal in het geluid van The Mountain Goats staat de karakteristieke stem van voorman John Darnielle, die niet alleen herinnert aan Grant McLennan en met name Robert Forster van The Go-Betweens, maar ook wel wat doet denken aan die van The Waterboys voorman Mike Scott. Het is een stem die zich niet direct zal opdringen als heel mooi, maar het is wel een stem die de muziek van The Mountain Goats voorziet van een duidelijk eigen geluid.
Het is een geluid waarin de Amerikaanse band sinds jaar en dag uiteenlopende invloeden kwijt kan. Invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek zijn op Bleed Out net wat minder belangrijk dan invloeden uit de rockmuziek, maar binnen dit genre kan de band uit Claremont, California, alle kanten op. Het zorgt voor prima gitaarwerk, maar ook de rest van de band speelt hecht en geïnspireerd, met de hier en daar toegevoegde en aan Roxy Music herinnerende saxofoon partijen als kers op de taart.
Bleed Out laat in muzikaal en vocaal opzicht een gelouterde band horen, wat ook bijna niet anders kan na een bestaan van meer dan dertig jaar, maar The Mountain Goats maken ook op Bleed Out weer de meeste indruk met hun songs. Het zijn van die songs die je na één keer horen voorgoed gaat onthouden en het zijn op hetzelfde moment songs die nog heel lang beter worden. Nu ik Bleed Out volledig heb omarmd begrijp ik echt niet waarom ik niet direct omver werd geblazen door dit fantastische album, maar dat is in mijn geval kennelijk het trieste lot van The Mountain Goats. Hopelijk ga ik nu eindelijk eens onthouden hoe goed deze band is. Erwin Zijleman
De muziek van The Mountain Goats is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://themountaingoats.bandcamp.com/album/bleed-out.