Heather Nova trok door haar hippiejeugd en haar aangename fluisterstem in 1993 makkelijk de aandacht, maar een jaar later imponeerde ze voor het eerst op Oyster, dat wat mij betreft haar beste album is. Oyster bevat de fluisterzachte en verleidelijke folksongs die we nog altijd kennen van de Amerikaanse muzikante, maar het album is ook verrassend dynamisch en bevat ook een aantal stevigere tracks met invloeden uit de psychedelica en rock. De uitstekende songs op Oyster zijn in muzikaal opzicht fraai opgebouwd, maar ook in de zang trekt Heather Nova hier en daar alle registers open, waarna het vredelievende hippiemeisje verandert in een demonische heks. Prachtig album van Heather Nova.
Heather Nova dook vorige week met een heel aardig album met covers, waarop ze haar eigen songs maakte van de behoorlijk bekende songs van anderen. Toevallig kwam de Amerikaanse muzikante de weken voor de release van haar laatste album al met grote regelmaat uit de speakers, want een paar weken geleden herontdekte ik haar tweede album Oyster uit 1994.
Het is een album dat mooie herinneringen naar boven brengt. Direct bij de eerste noten zit ik weer in de stokoude Amerikaanse auto die door het prachtige landschap van Vietnam rijdt. De taxichauffeur had nog wat vreemd omgekeken bij de muziek van The Cranberries, maar het tweede album van Heather Nova kleurde prachtig bij de omgeving.
Oyster is ook buiten de mooie herinneringen een geweldig album. Heather Nova dook in 1993 op met haar debuut Glow Stars, waarna de op Bermuda geboren muzikante direct werd omarmd door de critici. Het verhaal dat ze met haar hippie ouders opgroeide op een boot deed het natuurlijk goed, maar de mooie songs van Heather Nova verdienden alle aandacht absoluut.
Glow Stars was vooral een album vol belofte en die belofte kwam er uit op het in 1994 verschenen Oyster. Het is samen met het in 1998 verschenen Siren het beste werk van Heather Nova, maar vanwege de eerste kennismaking en alle mooie herinneringen is Oyster mijn onbetwiste favoriet in het oeuvre van de Amerikaanse muzikante.
Heather Nova is vooral bekend van mooi ingekleurde folky songs, waarin haar fluisterzachte stem goed uit komt, maar op Oyster laat ze horen dat ze meer kan dan verleiden met ingetogen folksongs. Oyster bevat ook een aantal wat stevigere tracks en bevat bovendien wat meer dynamiek dan de meeste andere albums van Heather Nova.
Die dynamiek hoor je in de instrumentatie, die subtiel kan zijn met akoestische gitaren en wat strijkers, maar ook voorzichtig teken de rock kan aanleunen en hier en daar bovendien een psychedelisch tintje heeft, wat weer goed aansluit op het hippie verleden van de Amerikaanse muzikante.
De dynamiek hoor je ook in de zang van Heather Nova, die op Oyster kan schakelen tussen zwoele verleiding en lichte hysterie. Het is allemaal goed te horen in wat mij betreft de prijsnummers Throwing Fire At The Sun, Maybe An Angel en Light Years, waarin we een kant van Heather Nova horen die op haar latere albums vaak ontbreekt.
Nu moet ik zeggen dat de Amerikaanse muzikante in haar oeuvre tot op de dag van vandaag een heel behoorlijk niveau weet vast te houden, maar Oyster vind ik, samen met Siren, nog net wat beter. Waar de muziek van Heather Nova vaak bijzonder aangenaam voortkabbelt, klinken de net wat stevigere en dynamischere songs op Oyster vooral een stuk urgenter.
Heather Nova heeft voor Oyster een serie geweldige songs geschreven en het zijn songs die ook bijna dertig jaar later nog fris en eigentijds klinken. Oyster kan de concurrentie met alle jonge vrouwelijke singer-songwriters van het moment makkelijk aan. Het album klinkt fantastisch, de songs zijn stuk voor stuk mooi en dynamisch en Heather Nova zingt op Oyster op de toppen van haar kunnen. Ik had er de afgelopen vijfentwintig jaar nauwelijks meer naar geluisterd, maar de oude liefde voor Oyster is de afgelopen weken weer volledig opgelaaid. Erwin Zijleman