Brit Taylor ging een paar jaar door diepe dalen, die de inspiratie vormden voor haar geweldige debuutalbum Real Me, dat helaas niet overal de aandacht kreeg die het album verdiende. De melancholische countrypop van dat album is op Kentucky Blue vervangen door wat vrolijker klinkende countrymuziek. Het is countrymuziek met een hang naar het verleden, die fraai is geproduceerd door topproducer Sturgill Simpson. Met flink wat snareninstrumenten en hier en daar een hoofdrol voor de viool klinkt Kentucky Blue echt fantastisch, maar ook de zang van Brit Taylor mag er weer zijn en hetzelfde kan gezegd worden van haar persoonlijke teksten en uitstekende songs.
Week na week verschijnen er stapels albums die in het hokje Amerikaanse rootsmuziek passen en van deze albums verdienen er flink wat het etiket countrypop. Ik ga er van uit dat de beste albums in het genre in de meeste gevallen wel boven komen drijven, maar dit gaat lang niet altijd vanzelf. Real Me, het in 2020 verschenen debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Brit Taylor, sneeuwde in eerste instantie totaal onder en dit ondanks de samenwerking met Dan Auerbach, die normaal gesproken wel de aandacht trekt met zijn naam. Het zeer persoonlijke album kreeg uiteindelijk gelukkig wat meer aandacht, maar het is wat mij betreft een album dat het in 2020 tot de jaarlijstjes had moeten schoppen en daarin ontbrak het album meestal.
Deze week keert Brit Taylor terug met haar tweede album, Kentucky Blue. Het is een wat ander album dan Real Me en dat heeft meerdere redenen. Real Me werd drie jaar geleden geïnspireerd door de nodige persoonlijke misère en was daarom een album vol melancholie en verlies en pijn als centrale thema’s. Inmiddels lacht het leven Brit Taylor weer toe en dat hoor je in haar muziek, die opgewekter en optimistischer klinkt dan op haar debuutalbum. De twee albums verschillen echter vooral in muzikaal opzicht van elkaar.
Kentucky Blue werd geproduceerd door David Ferguson en niemand minder dan Sturgill Simpson, die moet worden gerekend tot de meest gevraagde en meest aansprekende producers in het genre. Het is een producer die de countrymuziek uit het verleden hoger aanslaat dan de Nashville countrypop van het moment en dat hoor je op Kentucky Blue. Het tweede album van Brit Taylor klinkt wat traditioneler dan zijn voorganger en is bovendien wat opgeschoven van countrypop naar country.
Ik was bijzonder gecharmeerd van Real Me en moest daarom wel even wennen aan het nieuwe geluid van Brit Taylor, maar de muzikante uit Kentucky overtuigde me ook dit keer snel. Kentucky Blue is mooi ingekleurd met flink wat snareninstrumenten, waaronder met name gitaren en de pedal steel. Hiernaast speelt de viool een belangrijke rol op het album, wat het traditionele karakter van de countrymuziek op het album versterkt.
De stem van Brit Taylor gedijt uitstekend in het wat traditioneler aandoende instrumentarium op Kentucky Blue. Het is een stem die gemaakt is voor dit soort muziek, maar het is ook een stem die geen moment doorsnee klinkt. Het is bovendien een stem die de persoonlijke teksten op het album met veel gevoel vertolkt. Brit Taylor beperkt zich op Kentucky Blue zeker niet uitsluitend tot de countrymuziek uit de jaren 70, maar gooit er hier en daar nog wat subtiele invloeden uit de Tex Mex en Honky Tonk doorheen.
Liefhebbers van de countrypop zoals die momenteel in Nashville wordt gemaakt zullen het tweede album van Brit Taylor wat aan de traditionele kant vinden, maar liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek die niet zoveel hebben met countrypop zullen het tweede album van de Amerikaanse muzikante waarschijnlijk sneller omarmen dan haar debuutalbum. Zelf kan ik overweg met beide smaken en ik hoef dan ook niet te kiezen. Real Me blijft voor mij een van de beste rootsalbums van 2020 (al ontdekte ik het album pas in 2021), maar ook Kentucky Blue bevalt me uitstekend en groeit nog wel even door. Erwin Zijleman
