Kimbra schuurde op haar tweede album al nadrukkelijk tegen de grote popprinsessen aan, maar is helaas nog altijd behoorlijk onbekend. Dat heeft ze deels aan zichzelf te danken, want de Nieuw-Zeelandse muzikante kiest nooit voor de makkelijkste weg en maakt muziek die flink kan schuren. Dat doet ze ook weer op A Reckoning, dat na een bijzonder imponerende openingstrack met ingetogen klanken, driftig strooit met onnavolgbare beats en ruwe elektronica. Het is muziek waarvoor je even de tijd moet nemen, maar die vervolgens steeds makkelijker overtuigt. Kimbra is ook op A Reckoning haar meeste concurrenten weer makkelijk de baas en moet nu echt maar eens wereldberoemd gaan worden.
Ruim acht jaar geleden schreef ik een recensie over The Golden Echo van de Nieuw-Zeelandse muzikante Kimbra en voorspelde ik haar een hele grote toekomst. The Golden Echo was immers een behoorlijk briljant popalbum met flink wat invloeden uit de funk en R&B en het was een popalbum dat niet onder deed voor de albums van de betere popprinsessen uit de Verenigde Staten.
We zijn inmiddels flink wat jaren verder en Kimbra is nog altijd lang niet zo bekend als ik op basis van The Golden Echo had verwacht. Ik ben de Nieuwe-Zeelandse muzikante ondanks mijn jubelrecensie overigens ook zelf wat uit het oog verloren, want het in 2018 verschenen Primal Heart heb ik niet besproken en volgens mij niet eens beluisterd. Weer bijna vijf jaar later duikt Kimbra op met haar vierde album, A Reckoning.
Het is een album dat verpletterend mooi opent met het indringende Save Me. Het is een donkere maar ook mooi en spannend ingekleurde popsong, die direct na de eerste noten onder de huid kruipt en daar vervolgens ook niet meer weg gaat. De klanken zijn prachtig, de zang misschien nog wel mooier. Als Kimbra een album vol met dit soort songs had afgeleverd had ik A Reckoning alvast opgeschreven voor de top 5 van mijn jaarlijstje, maar helaas is de openingstrack een buitenbeentje.
Het wat ingetogen en broeierige geluid van Save Me maakt vanaf de tweede track plaats voor vervormde elektronica en tegendraadse beats en dat is normaal gesproken een soort muziek die veel minder met me doet. Kimbra heeft echter iets, waardoor ik A Reckoning niet meteen weer los liet en langzaam maar zeker ben ik ook deze kant van het nieuwe album van Kimbra meer gaan waarderen.
Kimbra kiest op een groot deel van haar vierde album voor elektronische pop met flink wat invloeden uit de R&B en hiphop, maar het is wel buitengewoon spannende popmuziek. De Nieuw-Zeelandse muzikante lijkt hier en daar het pad van de hitgevoelige popmuziek in te slaan, maar de eigenzinnige songs op het album stribbelen hevig tegen wanneer ze in het keurslijf van de Amerikaanse elektronische pop en R&B worden geduwd en uiteindelijk gaan de meeste songs hun eigen weg.
De donkere elektronische klanken op het album hebben vaak een onheilspellend of zelfs spookachtig karakter, al kan de zon ook zomaar opeens gaan schijnen in de muziek van Kimbra. De Nieuw-Zeelandse muzikante heeft met A Reckoning een persoonlijk album gemaakt, dat in de ingetogen momenten van een bijzondere schoonheid is en dat wanneer de beats domineren heerlijk eigenwijs is. De bijzondere fraaie productie van Ryan Lott van de band Son Lux is de kers op de taart.
Net als bij beluistering van The Golden Echo vele jaren geleden, ben ik bij beluistering van A Reckoning verbaasd dat Kimbra niet veel groter is dan ze momenteel is. Zeker de tracks met wat nerveuze ritmes en elektronica passen misschien niet helemaal binnen mijn muzieksmaak, maar het zit allemaal zo knap in elkaar dat ik blijf luisteren naar A Reckoning. Ik word hier rijkelijk voor beloond, want na flink wat tracks met complexe ritmes en duistere elektronica, neemt Kimbra aan het eind van het album nog een paar tracks lang gas terug en maakt ze niet alleen indruk met bijzonder mooie songs maar overtuigt ze ook als zangeres. Bijzonder knap album. Erwin Zijleman
