Na twee uitstekende albums verloor ik het Amerikaanse duo Tennis uit het oog en oor, maar dat had niets te maken met de kwaliteit van de muziek van Patrick Riley en Alaina Moore. Tennis heeft altijd garant gestaan voor een flinke dosis nostalgie en een randje lo-fi, maar op Pollen klinken de songs van Tennis niet alleen wat eigentijdser, maar is bovendien gekozen voor een voller en verzorgder geluid. De songs op Pollen verwerken uiteenlopende invloeden en zitten knap in elkaar, maar het zijn vooral songs die je een heel goed gevoel geven. Bij beluistering van Pollen begint de zon onmiddellijk te schijnen, waarna je alleen maar kunt concluderen dat Tennis het weer geflikt heeft.
In 2011 besprak ik Cape Dory, het debuutalbum van het Amerikaanse duo Tennis. Het is een album dat veel aandacht kreeg en daar viel wat mij betreft niet zo heel veel op af te dingen. Patrick Riley en Alaina Moore grossierden immers in bijzonder lekker in het gehoor liggende popliedjes, die vaak wat nostalgisch klonken en herinnerden aan de girlpop van Phil Spector uit de jaren 50 en 60, maar die ook wel wat eigentijdsere invloeden verwerkten. Cape Dory bevatte nog wel wat ruwe randjes, maar het is zo’n album dat heel snel uitgroeide van ‘leuk’ naar ‘onweerstaanbaar lekker’.
Het debuut van Tennis werd in 2012 gevolgd door Young & Old, dat in alle opzichten nog net wat beter was. Het tweede album van Tennis was beter geproduceerd door Black Keys lid Patrick Carney, bevatte nog net wat memorabelere en ook veelzijdigere songs en liet vooral betere zang van Alaina Moore horen.
Waarom het na Young & Old helemaal mis is gegaan tussen Tennis en mij kan ik met geen mogelijkheid verklaren. Ik heb Ritual In Repeat uit 2014, Yours Conditionally uit 2017 en Swimmer uit 2020 niet besproken en kan me ook niet herinneren dat ik ooit goed naar deze albums heb geluisterd. Dat heb ik de afgelopen dagen wel gedaan en ik vind het stuk voor stuk prima albums, met Yours Conditionally als uitschieter.
Het zijn albums die wat op zijn geschoven van Phil Spector girlpop uit de jaren 50 en 60 naar tijdloze singer-songwriter pop uit de jaren 70, maar daar heb ik normaal gesproken geen moeite mee, integendeel zelfs. Voordat ik begin aan het bespreken van het deze week verschenen Pollen is het daarom eerst tijd voor eerherstel voor Tennis, dat niet twee, maar vijf uitstekende albums afleverde.
Het zijn er inmiddels zes, want ook Pollen bevalt me uitstekend. Mijn hernieuwde kennismaking met de muziek van Patrick Riley en Alaina Moore laat ook weer een wat ander geluid horen, want waar op de vorig albums de jaren 70 domineerden, schakelt Tennis op Pollen tussen de jaren 70 en 80 en het heden.
Op Pollen heeft Tennis een deel van de invloeden uit het verleden verruild voor een eigentijds klinkend geluid, dat op een of andere manier nog steeds tijdloos klinkt. Pollen klinkt hierdoor een stuk minder nostalgisch dan de vorige albums van het Amerikaanse tweetal en klinkt meer dan eens als een moderne popplaat.
Hier en daar spelen de gitaren een rol van betekenis, maar Pollen is vooral elektronisch ingekleurd. Pollen klinkt fris en zou zomaar uit kunnen groeien tot de soundtrack van een mooie zomer, maar het is ook een bijzonder knap gemaakt album. Patrick Riley en Alaina Moore sleutelden ook dit album weer in elkaar in hun thuisstudio in Denver en hebben Pollen zeer smaakvol ingekleurd.
De twee hebben bovendien nog altijd het patent op feelgood popsongs, die zich in de meeste gevallen genadeloos opdringen. Het klinkt soms zo aangenaam dat je bijna vergeet om goed te luisteren, wat mogelijk een verklaring is voor het feit dat ik de vorige drie albums van het Amerikaanse duo heb laten liggen. Dat heb ik niet gedaan met Pollen en daar heb ik ook na vele keren horen nog geen moment spijt van gehad. Erwin Zijleman
De muziek van Tennis is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amerikaanse tweetal: https://tennispollen.bandcamp.com/album/pollen-explicit.
