Marianne Faithfull was in de jaren 60 een fris ogende tienerster met de stem van een engeltje, maar van beiden was helemaal niets over toen ze in 1979 opdook met Broken English. Een zwaar en heftig leven had zijn tol geëist en dat hoorde je goed in de bijna gesloopte stem van de Britse muzikante, die de dertig nog maar net gepasseerd was. De doorleefde stem van Marianne Faithfull werd op Broken English gecombineerd met invloeden uit de New Wave en eigentijds klinkende elektronica en dat pakte prachtig uit. Broken English was in 1979 een sensationeel album en dat is het nog steeds. Het doet af en toe bijna pijn om naar de zang te luisteren, maar het is ook goed voor heel veel kippenvel.
Marianne Faithfull debuteerde in de lente van 1965, nog geen twintig jaar oud, en trok onder andere de aandacht met haar versie van een song die werd geschreven door Mick Jagger en Keith Richards van The Rolling Stones, As Tears Go By. Omgeven door flink wat strijkers horen we een mooie heldere stem, die Marianne Faithfull zomaar had kunnen scharen onder de meest getalenteerde folkzangeressen van dat moment. Marianne Faithfull maakte heel veel muziek gedurende de jaren 60 en vroege jaren 70, waaronder een folkalbum, maar moet ook een ongelooflijk wild en/of zwaar leven hebben geleid.
Toen ze in 1979, na een afwezigheid van een aantal jaren, terugkeerde met het album Broken English, was de heldere stem van As Tears Go By verdwenen en verruild voor een doorleefde, doorgerookte en af en toe gebroken stem. Ik dacht destijds dat Marianne Faithfull al behoorlijk op leeftijd was toen ze Broken English maakte, maar toen het album aan het begin van 1979 verscheen was ze echt pas 32 jaar oud.
Marianne Faithfull greep de frisse energie van de punkbeweging aan om een totaal ander album te maken dan we van haar gewend waren. Broken English is vooral een rockalbum met impulsen uit de new wave van dat moment, waardoor het album in 1979 fris en eigentijds klonk. De Britse muzikante zou vanaf 1987 het ene na het andere uitstekende album afleveren en is tot op de dag van vandaag een hele interessante muzikante, maar in 1979 stelde haar carrière weinig meer voor. In het oeuvre van Marianne Faithfull staat Broken English wat alleen, zeker in de tijd, maar ik vind het nog altijd een fantastisch album en bovendien het beste album van de Britse zangeres.
Broken English werd geproduceerd door Mark Miller Mundy, die Broken English voorzag van een fris en eigenzinnig geluid. Op het album zijn flink wat muzikanten te horen, van wie gitarist Barry Reynolds en toetsenist Steve Winwood (!) de bekendsten zijn. Broken English flirt met de new wave van dat moment, maar verwerkt ook invloeden uit andere genres op het album, waaronder blues en reggae.
Bij de release van Broken English was nog niet bekend uit welk dal Marianne Faithfull kwam, maar inmiddels weten we dat ze een aantal jaren vol geweld en misbruik, heroïneverslavingen, anorexia en dakloosheid achter de rug had, wat verklaard waarom haar stem er zo slecht aan toe is op het album. De stem van Marianne Faithfull piept en kraakt op het album en valt hier en daar helemaal weg, wat nauwelijks is te rijmen met haar leeftijd van dat moment. Haar vocale zwakte is echter ook het sterkste wapen van Broken English.
De songs op het album klinken stuk voor stuk rauw en doorleefd en snijden dwars door de ziel. Prijsnummer is wat mij betreft The Ballad Of Lucy Jordan. De song was ooit een niemendalletje van Dr. Hook & The Medicine Show, maar Marianne Faithfull maakt er een prachtsong van. Het is deels de verdienste van de fraaie bijdragen van synths die de song dragen, maar het kippenvel wordt veroorzaakt door de stem van de Britse muzikante, die me ook na honderden keren horen diep raakt. Ik was in 1979 niet zo bezig met het soort muziek dat Marianne Faithfull maakte, maar ik vond het een uniek album en dat vind ik nog steeds. Marianne Faithfull heeft veel mooie muziek gemaakt, maar op Broken English valt alles op zijn plek. Erwin Zijleman
