23 december 2024

Review: Wysteria - Lycoris

De Franse muzikante Wysteria is pas twintig jaar oud, maar levert met haar prachtige debuutalbum Lycoris een album af dat eigenlijk in alle opzichten imponeert en alleen maar beter wordt
Het debuutalbum van Wysteria uit Nancy verscheen een maand of drie geleden en kreeg tot dusver nog niet heel veel aandacht. Het is onbegrijpelijk, want Lycoris een razendknap album, dat het niveau van het gemiddelde debuutalbum in alle opzichten overstijgt. Wysteria kan op flik wat instrumenten uit de voeten en heeft haar debuutalbum voorzien van een eigenzinnig en verassend veelzijdig geluid. Het is een geluid dat wordt gecombineerd met de emotievolle stem van de Franse muzikante, die haar songs voorziet van een intieme sfeer. Ook de songs van de Franse muzikante ademen kwaliteit en het zijn songs die zich makkelijk opdringen, maar die ook nog lang door groeien. Wat een bijzonder album van deze jonge Française.



Bij het naar aanleiding van gepubliceerde jaarlijstjes uitwisselen van muziektips op de sociale media tipte ik onlangs het recent ontdekte album van Zaho de Sagazan en kreeg ik een ander interessant album uit Frankrijk als tip terug. Het gaat om Lycoris van de jonge muzikante Wysteria. 

Wysteria is een pas 20 jaar oude muzikante uit het Franse Nancy, die afgelopen herfst met Lycoris haar debuutalbum afleverde. Op de cover van haar debuutalbum lijkt Wysteria wel wat op Billie Eilish en dat is ook in muzikaal opzicht bij vlagen relevant vergelijkingsmateriaal, al laat de Franse muzikante absoluut een eigen geluid horen en past ze niet altijd in het hokje pop. 

Wysteria is zoals gezegd pas twintig jaar oud, maar ze is al heel wat jaren met muziek bezig. Op haar vierde kon ze op de harp uit de voeten, op haar zevende speelde ze verdienstelijk viool en sindsdien zijn er nog een aantal instrumenten bij gekomen. De muzikante uit Nancy tekent daarom voor het grootste deel van de muziek op haar debuutalbum en schreef bovendien alle songs. Met haar mooie stem maakt Wysteria haar grote bijdrage aan haar debuutalbum compleet. 

Wysteria komt uit Frankrijk, maar in tegenstelling tot haar meeste collega’s in de muziek schrijft ze vooral Engelstalige songs, want er staat slechts één Franstalige song op het album. Het had er voor moeten zorgen dat het debuutalbum van Wysteria ook buiten Frankrijk had moeten worden geprezen de afgelopen herfst, maar er is vooralsnog weinig geschreven over het album. Zoeken op Wysteria levert me vooral informatie over een plantje op en brengt me verder uitsluitend op haar bandcamp pagina en de webpagina van haar label. Ik heb Lycoris zelf ook niet opgemerkt in september, maar wat ben ik blij dat het album me werd getipt.

Ik noemde hierboven de naam van Billie Eilish, want dat is de naam die bij mij met enige regelmaat opkomt bij beluistering van Lycoris. Dat is op zich bijzonder, want de songs van Wysteria zijn voor een belangrijk deel voorzien van akoestische klanken van onder andere gitaar, ukelele en viool, met hier en daar elektronische impulsen, terwijl de muziek van Billie Eilish vooral met elektronica zijn ingekleurd. 

Ook Wysteria gebruikt wel wat elektronica in haar songs, maar deze is niet zo zwaar aangezet en ze heeft ook niet het wat zompige geluid van haar Amerikaanse collega. Ook Wysteria zingt vaak zacht, maar ze beschikt over een karakteristieke stem die ouder klinkt dan je op basis van haar leeftijd zou verwachten en die ook geschoold klinkt. De zang op het debuutalbum van Wysteria klinkt ook verrassend doorleefd. 

De overeenkomsten met Billie Eilish hoor ik vooral in de sfeer van de songs op Lycoris. Het zijn vaak ietwat donkere en ook wat melancholisch klinkende songs en het zijn intieme songs met een bijzondere lading. Wysteria is zoals gezegd nog piepjong, maar ze klinkt op haar debuutalbum geen moment als een beginnende muzikante. Zowel als in muzikaal als in vocaal opzicht is Lycoris een hoogstaand en volwassen album en ook de songs van de Française zijn stuk voor stuk bovengemiddeld goed. 

Met Zaho de Sagazan leverde Frankrijk al een enorm talent af het afgelopen jaar, maar ook Wysteria schat ik heel hoog in. Voor mijn jaarlijstje komt Lycoris helaas net wat te laat, maar het album had er zeker niet in misstaan. Bij Zaho de Sagazan duurde het even voordat haar muziek buiten Frankrijk werd opgepikt en hopelijk gebeurt hetzelfde met de muziek van Wysteria, die zomaar heel groot kan, nee moet, worden. Erwin Zijleman

De muziek van Wysteria is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Franse muzikante: https://wysteria-ida.bandcamp.com/album/lycoris.


Lycoris van Wysteria is verkrijgbaar via de Mania webshop:



21 december 2024

Jaarlijstje 2024


2024 zit er bijna op en het was wat mij betreft een prima muziekjaar. Het was ook het afgelopen jaar geen enkel probleem om wekelijks voldoende krenten uit de pop te pikken en toen ik een week of twee geleden begon met het samenstellen van mijn jaarlijstje had ik een groslijst van bijna 150 albums. Ik heb het uiteindelijk terug gebracht tot de 75 albums hieronder en het is een lijstje waar ik trots op ben, al blijft een jaarlijst altijd een momentopname.

2024 was wat mij betreft het jaar van Chappell Roan, die in een paar maanden tijd terecht een wereldster werd, maar haar naam ontbreekt in de onderstaande lijst. Haar geweldige debuutalbum The Rise And Fall Of A Midwest Princess verscheen immers vorig jaar en het album stond vorig jaar dan ook in de top 3 van mijn jaarlijstje. Chappell Roan verdient echter ook dit jaar een eervolle vermelding, want The Rise And Fall Of A Midwest Princess is wat mij betreft een van de beste popalbums van deze tijd en bovendien schreef ze met Good Luck Babe de meest catchy song van 2024.



Maar dan de jaarlijst. Ik heb dit jaar alle energie gestoken in het op de juiste plek zetten van de nummers 1 tot en met 20. De nummers 75 tot en met 21 zijn me allemaal ongeveer even dierbaar en komen daarom in (omgekeerde) alfabetische volgorde voorbij.

75-65


Een deel van de onderstaande muzikanten, op The Clearwater Swimmers na allemaal gedomineerd door vrouwen, dook al eens eerder op in een jaarlijstje van de krenten uit de pop. The Last Dinner Party, The Clearwater Swimmers en Sorrel Nation zijn de nieuwkomers. Van de onderstaande 11 albums heb ik het album van Taylor Swift met afstand het vaakst beluisterd, maar de laatste weken komt ook Sylvie Kreusch heel vaak voorbij.


64-54


Ook op de onderstaande 11 albums spelen vrouwen de hoofdrol, alleen bij Nada Surf, MJ Lenderman en Meadowlake is dat niet het geval. De meest opvallende nieuwkomers zijn voor mij She Drew The Gun, dat echt 0,0 aandacht heeft gekregen en Mabe Fratti, die juist opvallend veel aandacht kreeg. Marika Hackman maakte het eerste jaarlijstjesalbum van 2024, het album is alweer bijna een jaar oud.


53-43


Nog een rijtje van 11 albums en het zijn wederom bijna allemaal vrouwen, Jimmy Montague redt de eer met een zwaar onderschat album. Zwaar onderschat is ook het album van Lizzy McAlpine, die met Older wat mij betreft een grote popster had moeten worden in 2024. Liza Weald maakte wat mij betreft een van de betere albums van eigen bodem, Kim Gordon het meest experimentele album in deze lijst. Countrypop deed het dit jaar goed bij mij, met Lanie en Laci als twee uitschieters, maar Megan (die later nog komt als onbetwiste favoriet).


42-32


Een blokje waarin de mannelijke muzikanten het wat beter doen, maar de vrouwen behouden hun meerderheid. Jana Mila maakte een countrypop album dat volgens mij in Nashville vreemd genoeg meer aandacht kreeg dan in Nederland. Gracie Abrams doet in mijn bubble niets, maar verkoopt wel met gemak de Ziggo Dome uit. Gavin Friday liet eindelijk weer eens wat van zich horen en Flo Morrissey maakte de fout om zich opeens Florence Clementine te gaan noemen, waardoor haar album helaas nauwelijks aandacht kreeg. Mooi stapeltje.


31-21


Wat lijkt het alweer lang geleden dat Bill Ryder-Jones zijn prachtige album maakte, een van de eerste opvallende albums van 2024. 2024 was ook het jaar waarin Clem Snide, Beth Gibbons, Amy Rigby en Ashtyn Barbaree gelukkig weer van zich lieten horen, soms na hele lange tijd. Verrassingen waren er ook. Common Saints bijvoorbeeld, maar zeker ook de geweldige albums van BLUAI en Anne Buckle, die ik door puur toeval tegenkwam tussen de vele releases binnen de rootsmuziek.


20-11


En dan wordt het spannend. Eerst aandacht voor de nummers 20 tot en met 11. Op twee na allemaal vrouwen en Cindy Lee neemt de vrouwelijke identiteit aan. Grote verrassingen zijn wat mij betreft de albums van Nina Maia, Cindy Lee, Bobbi Lu, Mk.gee, néomí en Meis. Voor mij allemaal nieuwkomers en nieuwkomers die het muziekjaar 2024 kleur hebben gegeven. Faye Webster, Jessica Pratt, Clairo en Nilüfer Yanya zijn oude bekenden, maar ze wisten wel allemaal een volgende stap te zetten.

De Braziliaanse muzikante Nina Maia is pas 21 jaar oud, maar heeft met INTEIRA een album gemaakt dat je van je sokken blaast met de fascinerende muziek vol bijzondere invloeden en haar betoverend mooie stem
Diamond Jubilee van Cindy Lee werd eerder dit jaar vooral binnengehaald als een rariteit, maar gezien een aantal aansprekende jaarlijstjes is het album inmiddels uitgegroeid tot een meesterwerk en dat is het ook
De vanuit Brugge opererende Lucy Ryan heeft als Bobbi Lu met Arrow, Four een mooi, bijzonder en heel spannend album gemaakt, dat het al zo mooie Belgische muziekjaar 2024 nog wat meer glans geeft
Mk.gee heeft met Two Star & The Dream Police een lastig te doorgronden album gemaakt, dat dankzij een bijzondere Prince vibe steeds interessanter wordt en zich ook steeds nadrukkelijker opdringt
Faye Webster wordt echt alleen maar beter en perfectioneert haar al zo eigenzinnige geluid nog wat verder met extra invloeden, fraaie klanken en mooie zang, verpakt in songs van een bijzonder hoog niveau
De Amerikaanse singer-songwriter Jessica Pratt slaat op Here In The Pitch nieuwe wegen in, maar ook haar vierde album klinkt weer als een obscure maar wonderschone parel uit een heel ver verleden
De lat lag na de uitstekende EP’s Before en After erg hoog, maar néomí gaat er op haar uitstekende debuutalbum somebody’s daughter verrassend makkelijk overheen en levert een album af vol internationale allure
Clairo koos op haar vorige album voor een geluid dat je direct mee terug nam naar de jaren 70 en heeft dit geluid geperfectioneerd op het geweldige Charm, dat zowel in muzikaal als in vocaal opzicht excelleert
Aysha de Groot maakt als Meis diepe indruk met haar indringende debuutalbum Zwart/Wit, waarop zeer persoonlijke teksten worden gecombineerd met mooie en gevoelige zang en fraaie en avontuurlijke klanken
Nilüfer Yanya maakte al twee geweldige albums, die terecht werden overladen met superlatieven, en ook haar nieuwe album My Method Actor laat weer horen hoe goed en eigenzinnig ze is

10-1


En dan de top 10. Ja, het zijn allemaal vrouwen, al mag David Rawlings naast Gillian Welch op de cover staan. Ook hier een aantal grote verassingen. Van Astrid Sonne, Merce Lemon en Zaho de Sagazan (haar album komt eigenlijk al uit 2023) had ik voor 2024 nog nooit gehoord. Megan Moroney haalt net als vorig jaar de top 5 van mijn jaarlijst, ook bijzonder. Ook verder flink wat bekenden. Ik vond het mede hierdoor een mooi muziekjaar.



Waxahatchee, het alter ego van de Amerikaanse muzikante Katie Crutchfield, vervolgt op Tigers Blood haar weg binnen de Amerikaanse rootsmuziek en schaart zich definitief onder de smaakmakers in het genre
Saint Cloud was in 2020 de definitieve doorbraak van Waxahatchee, maar op het deze week verschenen Tigers Blood laat Katie Crutchfield horen dat het nog veel beter kan. Tigers Blood bevat een serie geweldige songs, die door producer Brad Cook zijn voorzien van een zeer smaakvol rootsgeluid, dat net wat voller klinkt dan op het vorige album en dat onder andere opvalt door het fraaie gitaarwerk van MJ Lenderman. Katie Crutchfield beschikt ook nog eens over een van de meest karakteristieke stemmen binnen de Amerikaanse rootsmuziek, wat de songs op Tigers Blood een bijzonder eigen geluid geeft. Het levert een geweldig album op.



An Overview On Phenomenal Nature was misschien wel de grootste verrassing van 2021 en ook met My Light, My Destroyer levert de Amerikaanse muzikante Cassandra Jenkins weer een mooi en fascinerend album af
Er ging een flinke worsteling vooraf aan de release van My Light, My Destroyer, maar uiteindelijk vond Cassandra Jenkins de juiste weg. Het is een weg die minstens net zo intens en avontuurlijk is als die op het terecht zo bejubelde An Overview On Phenomenal Nature, maar Cassandra Jenkins slaat ook nieuwe richtingen in. My Light, My Destroyer is een album zonder opsmuk, maar net als op het vorige album gebeurt er van alles in de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter, die ook dit keer overtuigt met haar stem. Natuurlijk mist My Light, My Destroyer de sensationele verrassing van zijn voorganger, maar een minder album is het zeker niet. Integendeel. Jaarlijstjesmateriaal, dat is zeker.


De Deense muzikante Astrid Sonne maakte in het verleden instrumentale en behoorlijk experimentele muziek, die ze nu op fascinerende wijze combineert met haar stem en wat conventionelere songs
Met name de alternatieve Amerikaanse muziekpers is heel enthousiast over Great Doubt van Astrid Sonne. De tegenwoordig vanuit Londen opererende Deense muzikante heeft een verleden in wat experimentelere instrumentale muziek, waarin ze uiteenlopende invloeden verwerkte. Al die invloeden komen ook voorbij op Great Doubt, maar Astrid Sonne combineert ze dit keer met haar bijzonder mooie stem. De songs van de Deense muzikante zijn ook wel iets toegankelijker geworden, maar de songs op Great Doubt zijn nog altijd volgestopt met wonderschone klanken en bijzondere wendingen, waardoor dit zeker geen doorsnee maar wel een heel mooi singer-songwriter album is.


Arooj Aftab was een van de grote verrassingen van 2021 met haar album Vulture Prince, maar laat met het deze week verschenen en minstens even mooie Night Reign horen dat haar vorige album zeker geen toevalstreffer was
Voor 2021 was de muziek van de Pakistaanse muzikante Arooj Aftab slechts in kleine kring bekend, maar  met Vulture Prince bewees de muzikante uit New York dat je ook met muziek die zich absoluut niet in hokjes laat vangen een breed publiek kunt bereiken. Dat deed Arooj Aftab niet alleen met bijzondere en vaak wat ongrijpbare muziek, maar ook met betoverend mooie klanken, een prachtige stem en songs die de fantasie uitvoerig prikkelden. Het zijn allemaal ingrediënten die terugkeren op het deze week verschenen Night Reign dat zeker niet onder doet voor het nog altijd wonderschone Vulture Prince. Night Reign is een net wat ander album, maar de pracht en betovering zijn gebleven.


Er verschenen dit jaar al meerdere wat ruwere en door gitaren gedomineerde Americana albums, maar Watch Me Drive Them Dogs Wild van de Amerikaanse singer-songwriter Merce Lemon steekt er wat mij betreft boven uit
Merce Lemon is een muzikante uit Pittsburgh die al even meedraait, maar met haar derde album een plekje in de spotlights opeist. Het is een album met door gitaren gedomineerde songs, die prima kunnen worden omschreven als Americana. Het gitaargeluid klinkt prachtig ruw en dat is de verdienste van topproducer Alex Farrar, wiens erelijst steeds indrukwekkender wordt. De stem van Merce Lemon past prachtig bij het afwisselend ingetogen en ruwe gitaargeluid op Watch Me Drive Them Dogs Wild, dat ook nog eens indruk maakt met flink wat uitstekende songs. Merce Lemon is nog niet heel bekend, maar na dit fraaie album moet haar een mooie toekomst in de muziek wachten.


Megan Moroney legde de lat vorig jaar bijzonder hoog met haar uitstekende debuutalbum Lucky, maar met Am I Okay? laat de muzikante uit Nashville horen dat dit album zeker geen toevalstreffer was
Met Lucky maakte Megan Moroney vorig jaar een fantastisch countrypop album, wat haar in de Verenigde Staten terecht een ster heeft gemaakt. De rest van de wereld moet zich maar laten overtuigen door het deze week verschenen Am I Okay?, want het tweede album van Megan Moroney is nog beter dan het al zo indrukwekkende debuutalbum. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal nog wat mooier, al is het maar omdat Megan Moroney de country nog wat steviger heeft omarmd, maar ook de zang van de Amerikaanse muzikante is nog wat mooier dan op haar debuutalbum. Lucky wist ook nog eens te verleiden met een serie onweerstaanbaar lekkere songs en deze zijn ook te vinden op Am I Okay?. Voor iedereen die het nog niet wist, Megan Moroney is de smaakmaker van de countrypop van het moment.


Gillian Welch en David Rawlings leveren met het prachtige Woodland een album af dat voortborduurt op de muziek die het tweetal in het verleden maakte, maar dat ook zeker andere wegen in slaat
Een nieuw album van Gillian Welch en David Rawlings is altijd goed nieuws, maar het deze week verschenen Woodland heeft me zeer aangenaam verrast. De muziek van de twee klonk altijd behoorlijk sober, maar op Woodland is hoorbaar veel tijd gestoken in de muziek op en de productie van het album. Ook de songs op Woodland zijn voornamelijk ingetogen en spaarzaam ingekleurd, maar zitten ook vol bijzonder mooie details. Het zijn songs die af en toe dicht tegen de Appalachen folk aan zitten, maar Woodland slaat ook andere richtingen in. Gebleven is de prachtige zang van met name Gillian Welch, die ook Woodland weer voorziet van het uit duizenden herkenbare maar ook volkomen unieke karakter.


Zaho de Sagazan timmert momenteel stevig aan de weg en dat is volkomen terecht, want wat is het vorig jaar al verschenen La symphonie des éclairs een origineel, spannend en vooral indrukwekkend mooi album
Volgens mij hou ik de Franse popmuziek best goed in de gaten, maar Zaho de Sagazan heb ik volledig gemist. Het is een beetje of je gemist hebt dat de zon schijnt op een snikhete zomerdag, want Zaho de Sagazan is een ware sensatie. De Franse muzikante kan op haar debuutalbum La symphonie des éclairs uitstekend overweg met het traditionele Franse chanson, dat ze met veel emotie en met een prachtige diepe stem vertolkt. Ze kan de rijke tradities van het Franse levenslied echter ook combineren met een flinke bak elektronica, wat een wonderlijke combinatie maar ook prachtige en fascinerende muziek oplevert. La symphonie des éclairs is een baanbrekend en sensationeel goed album.


Billie Eilish klinkt ook op HIT ME HARD AND SOFT weer flink anders dan haar collega popsterren, wat mede de verdienste is van de werkelijk weergaloze instrumentatie en productie van haar broer Finneas
Het wat zompige Billie Eilish geluid dat we kennen van met name haar debuutalbum is ook op haar nieuwe album HIT ME HARD AND SOFT nog wel te horen, maar over het algemeen genomen klinkt het album helderder en meer ingetogen. Ook de popsongs van Billie Eilish lijken wat minder avontuurlijk dan in het verleden, maar schijn bedriegt. In een popsong van Billie Eilish kan in een paar noten alles veranderen en valt veel meer te horen in haar nieuwe songs dan je op het eerste gehoor denkt. Producer Finneas levert tien tracks lang vakwerk af, terwijl Billie Eilish indruk maakt met veel betere zang en met zeer persoonlijke en intieme teksten. De verwachtingen waren bijna onrealistisch hoog gespannen, maar Billie Eilish maakt ze waar.


En, voor mij geen verrassing. Met afstand mijn meest beluisterde album van 2024. Nog wat mooier door de prachtige concerten in Paradiso. Zes jaar na de eerste plek in mijn jaarlijstje met Golden Hour is Kacey Musgraves terug waar ze hoort!

Na het in alle opzichten geweldige Golden Hour viel Kacey Musgraves diep met het haar mislukte breakup album Star-Crossed, maar ze revancheert zich op indrukwekkende wijze met het ingetogen en folky Deeper Well
Kacey Musgraves moest zichzelf opnieuw uitvinden na het niet erg geslaagde breakup album Star-Crossed en laat op Deeper Well horen dat ze hier glansrijk in geslaagd is. De Amerikaanse muzikante kiest op Deeper Well vooral voor invloeden uit de folk en voor een geluid zonder opsmuk, al is de productie van het album bijna stiekem toch van een grote schoonheid. Kacey Musgraves zingt ook op Deeper Well weer de sterren van de hemel, maar heeft na het tegenvallende vorige album ook de kunst van het schrijven van zeer memorabele popsongs weer hervonden. Het zijn songs die je na een keer horen voorgoed wilt koesteren en Deeper Well wordt echt alleen maar mooier en interessanter.

Op naar 2025!

20 december 2024

Review: Duster - In Dreams

De Amerikaanse band Duster maakt ook op In Dreams weer indruk met zich langzaam voortslepende songs vol invloeden, prachtig gitaarwerk en een aaneenschakeling van fraaie details
De Californische band Duster leek er ruim twintig jaar geleden na twee miskende albums de brui aan te geven, maar de afgelopen vijf jaar is de band weer actief en levert het bijzondere albums af. Ook het deze maand verschenen In Dreams is weer een sterk album van de Amerikaanse band. Duster verwerkt nog altijd uiteenlopende invloeden in haar songs, waarin de gitaren domineren en het tempo laag ligt. Het doet wel wat denken aan de slowcore uit de jaren 90, maar de muziek van Duster is veelzijdiger. Ook In Dreams is weer een prachtige luistertrip, die ook nog eens verrassend goed past in het huidige seizoen. Het zou echt doodzonde zijn als dit album ondersneeuwt.



De Amerikaanse band Duster maakte aan het eind van de jaren 90 en het begin van het huidige millennium twee albums. Op Stratosphere uit 1998 en Contemporary Movement uit 2000 vermengde de band invloeden uit de lo-fi, postrock, slowcore, noiserock, psychedelica, indierock en shoegaze, maar Duster kon ook uit de voeten met ambient achtige passages. 

De band uit California wist destijds de cultstatus helaas niet te ontstijgen, maar dook in 2019 weer op met een bijzonder fraai titelloos album. Het is een album dat verder ging waar Duster een kleine twintig jaar eerder was gestopt, maar de band had haar geluid inmiddels wel vervolmaakt. Na het goed ontvangen album keerde Duster in 2022 terug met het minstens even mooie Together, dat net als zijn voorganger kon rekenen op zeer positieve recensies. 

Na de release van niet eerder uitgebracht vroeg materiaal vorig jaar, laat Duster aan het eind van dit jaar weer van zich horen met het derde album uit haar tweede jeugd, waarmee de productie uit de eerste jeugd is overtroffen. In Dreams is, net als het titelloze album uit 2019, verschenen in de laatste weken van het jaar en dat is niet het handigste moment voor het uitbrengen van een album. In Dreams krijgt daarom nog niet zo heel veel aandacht en ontbreekt uiteraard in alle jaarlijstjes, maar met de kwaliteit van het album is echt helemaal niets mis. 

Ook In Dreams past weer perfect in het seizoen met zich langzaam voortslepende dromerige en atmosferische klanken, die vaak een wat donker karakter hebben. Door het lage tempo en de breed uitwaaiende gitaarlijnen zijn in de muziek van Duster veel invloeden uit de slowcore hoorbaar, maar de band uit California is zeker geen typische slowcore band. 

De band verwerkt ook op In Dreams weer invloeden uit verschillende soorten rockmuziek en schuwt naast atmosferische klanken ook het ruwere werk niet. Gitaren staan centraal in de muziek van Duster en ook op het nieuwe album van de band is het gitaarwerk prachtig. Het wordt gecombineerd met af en toe opduikende en bijzonder lome zang, die het dromerige karakter van de muziek van Duster verder versterkt. 

Het gitaarwerk is belangrijker dan de zang, waardoor de songs op het album een lang uitgesponnen indruk maken en vaak wat bezwerend klinken. Door te variëren met het gitaarwerk en hier en daar synths toe te voegen is de muziek van Duster, ondanks het lage tempo, de bezwerende klanken en de onderkoelde zang, zeker niet eentonig. Zeker bij beluistering met de koptelefoon blijf je bijzondere details ontdekken in de muziek van Duster en krijgt In Dreams al snel een hypnotiserende uitwerking. 

De Amerikaanse band maakt zeker geen makkelijk in het gehoor liggende rocksongs en zal daarom niet zomaar de aandacht van een breed publiek trekken, maar ook In Dreams is weer een album dat door liefhebbers van dit soort muziek zal worden gekoesterd. Zelf heb ik lang niet altijd een zwak voor dit soort muziek, maar de vorige twee albums van Duster vond ik echt prachtig en In Dreams vind ik nog wat mooier dan deze voorgangers. 

Duster bouwt in haar tweede jeugd nog wat nadrukkelijker aan een bijzonder oeuvre dan aan het begin van de carrière van de band en heeft met In Dreams het derde prachtalbum op rij afgeleverd. Ga dat horen! Erwin Zijleman

De muziek van Duster is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://dusternumero.bandcamp.com/album/in-dreams.


In Dreams van Duster is verkrijgbaar via de Mania webshop:



19 december 2024

Review: Vampire Weekend - Only God Was Above Us

Het gezegde "overdaad schaadt" gaat in de meeste gevallen op, maar ook dit keer niet voor de wederom bonte lappendeken die de Amerikaanse band Vampire Weekend ons voorschotelt op haar nieuwe album
Ik heb altijd wat moeite met de albums van de Amerikaanse band Vampire Weekend, totdat alles op zijn plek is gevallen. Ook Only God Was Above Us, het vijfde album van de band, is weer een explosie van ideeën variërend van krankzinnig tot geniaal, waardoor het album zeker bij eerste beluistering een woeste roller coaster ride is. Alles moet even op zijn plek vallen, maar hierna hoor je de genialiteit in de songs, die in de meeste gevallen ook zeer aanstekelijk zijn. Het lijkt op van alles, maar uiteindelijk is ook Only God Was Above Us weer vooral een album dat het unieke stempel van Vampire Weekend draagt. Ik kom er ook dit keer te laat achter, maar ook de vijfde van de band is prachtig.



Voor mijn gevoel volgde ik de Amerikaanse band Vampire Weekend al een hele tijd niet meer, maar dat blijkt erg mee te vallen. Tot dusver besprak ik immers alle albums van de band uit New York, al ontdekte ik het in het voorjaar van 2019 verschenen Father Of The Bride pas toen aan het eind van dat jaar de jaarlijstjes werden opgemaakt. 

Die geschiedenis herhaalt zich dit jaar, want het afgelopen voorjaar, na een stilte van vijf jaar, verschenen Only God Was Above Us liet ik uiteindelijk liggen en dit ondanks vooral hele positieve recensies. De critici zijn positief gebleven over het vijfde album van Vampire Weekend, want Only God Was Above Us is deze weken te vinden in heel wat jaarlijstjes. Daar valt niet zo veel op af te dingen wat mij betreft, want ook ik ben inmiddels tot de conclusie gekomen dat Only God Was Above Us niet alleen een bijzonder, maar ook een heel goed album is. 

Dit voorjaar liet ik het album na een paar keer horen liggen en dat heeft alles te maken met het feit dat de band rond Ezra Koenig op haar vijfde album wel heel veel goede ideeën in haar songs heeft gestopt. De songs op het album lopen vrijwel continu over van muzikale en vocale impulsen en ook qua verwerkte invloeden is Vampire Weekend op Only God Was Above Us, dat overigens is geïnspireerd door een nieuwsbericht uit de jaren 80, zeker niet zuinig geweest. 

Het begint al direct met de Beatlesque openingstrack Ice Cream Piano, waarin Vampire Weekend de invloeden van de Fab Four al snel haar eigen muzikale universum in sleept. Zoals gewoonlijk bij Vampire Weekend klinkt alles weer hopeloos aanstekelijk, maar het is dit keer wel heel veel dat uit de speakers komt. Daar moet je tegen kunnen, want er komt niet alleen een heel arsenaal aan invloeden uit de speakers, maar ook de tempowisselingen en andere bijzondere wendingen vliegen je om de oren. 

Wanneer je eenmaal van de eerste schrik bent bekomen hoor je langzaam maar zeker hoe goed de songs op het album zijn. In muzikaal opzicht springt de Amerikaanse band misschien wat van de hak op de tak, maar alles zit even knap in elkaar en is even catchy. Geweldige gitaarloopjes, fascinerend drumwerk, fraai baswerk, trefzeker pianospel, prachtige synths, warmbloedige en soms woeste saxofoonbijdragen, alles heeft zijn functie en alles is raak. 

Dat geldt ook voor de zang van Ezra Koenig, die na het vertrek van Rostam Batmanglij alle touwtjes in handen heeft in de band, en voor de prachtige koortjes die zijn zang verder verrijken. Ik vind Only God Was Above Us persoonlijk het mooist wanneer wat gas wordt teruggenomen, maar ook de hyperactieve songs op het album kan ik inmiddels zeer waarderen. 

Bij eerste beluistering is het nog even wennen aan zoveel goede ideeën in over het algemeen genomen redelijk compacte popsongs, maar wanneer je het album een paar keer hebt gehoord, blijkt de meerwaarde van zoveel details. Only God Was Above Us laat zich dan beluisteren als een serie popsongs die steeds weer weten te verrassen en dat ook blijven doen. 

Ook het volgende album van Vampire Weekend zal ik om uiteenlopende redenen vast weer laten liggen, maar ik weet inmiddels dat het goed komt wanneer aan het eind van het jaar de jaarlijstjes worden gepubliceerd en er uiteraard een plekje is voor de Amerikaanse band. Erwin Zijleman


TORSO van Soap&Skin is verkrijgbaar via de Mania webshop:

18 december 2024

Review: DeWolff - Muscle Shoals

De Limburgse band DeWolff nam haar nieuwe album op in Muscle Shoals en liet zich in muzikaal opzicht stevig beïnvloeden door de geschiedenis van dit bijzondere en roemruchte muziekstadje in Alabama
DeWolff houdt de vaart er in en heeft in een betrekkelijk korte periode een indrukwekkend oeuvre opgebouwd. Muscle Shoals werd opgenomen in de gelijknamige plaats en dat is er een die een indrukwekkend stempel heeft gedrukt op de geschiedenis van de popmuziek. DeWolff heeft dit keer wat meer soul in haar muziek gestopt, maar is nog altijd goed voor veel muzikaal vuurwerk en flink wat energie. De mix van blues, rock en soul knalt uit de speakers en zorgt in ieder geval bij mij voor een goed gevoel. Het rockt misschien wat minder dan in het verleden, maar Muscle Shoals klinkt wat mij betreft zo opwindend als we inmiddels van de Limburgse band mogen verwachten.



Het debuutalbum van de Nederlandse band DeWolff is pas vijftien jaar oud, maar desondanks leverde de band vorige week alweer haar tiende studioalbum af, terwijl hiernaast ook nog vier live-albums verschenen. Van de vorige negen studioalbums besprak ik er zeven op de krenten uit de pop, wat betekent dat ik de Limburgse band hoog heb zitten. 

Desondanks vond ik vorige week dat ik het nieuwe album van de band best even kon laten liggen. Voor mijn gevoel was het vorige album van de band immers nog niet eens zo oud. Daar zat ik fout, want Love, Death & In Between verscheen aan het begin van 2023 en is dus bijna twee jaar oud, wat in het oeuvre van DeWolff een immense kloof is. Er is nog een reden om het nieuwe album van de band niet te laten liggen en dat is het feit dat het tiende album van DeWolff wederom een prima album is. 

Zoals de titel en de cover al doen vermoeden toog de Limburgse band voor het opnemen van Muscle Shoals naar deze legendarische plaats in het diepe zuiden van de Verenigde Staten. Muscle Shoals, Alabama, is een wat onbeduidend stadje aan de oevers van de Mississippi, maar het is een stadje met een grote historische waarde, onder andere in de popmuziek. 

Die historische betekenis dankt het stadje aan de FAME Studios en de Muscle Shoals Sound Studio, die in de jaren 60 neerstreken in Muscle Shoals. De soulmuziek die in deze studio’s werd gemaakt zorgde ervoor dat Muscle Shoals met name in de jaren 60 en 70 de “Hit Recording Capital of the World” werd genoemd, waarna vele muzikanten van naam en faam studiotijd inboekten in Alabama. Die status hebben het stadje en de studio al lang niet meer, maar Muscle Shoals blijft een bedevaartsoord voor muziekliefhebbers en muzikanten. 

Dat DeWolff voor haar nieuwe album neerstreek in Muscle Shoals is niet zo gek. De Limburgse band maakt al sinds haar debuutalbum muziek die niet alleen de jaren 70 ademt, maar ook zomaar gemaakt zou kunnen zijn aan de oevers van de Mississippi. Het nieuwe album van de band werd daadwerkelijk gemaakt aan deze oevers en dat geeft het album wat extra’s. 

Dat extra’s krijgt de band ook omdat het kon werken met topproducer Ben Tanner, onder andere bekend van Alabama Shakes, The Secret Sisters en Nicole Atkins. Pablo van de Poel (gitaar/zang), Luka van de Poel (drums/zang) en Robin Piso (orgels) doen verder zoals altijd hun eigen ding en dat klinkt weer fantastisch. 

Net als de vorige albums van de Limburgse band heeft Muscle Shoals een jaren 70 vibe, maar het album klinkt weer net wat anders dan zijn voorgangers. Southern rock en bluesrock zijn nog altijd belangrijke bestanddelen van de muziek van DeWolff, maar de band voegt er dit keer ook flink wat invloeden uit de Southern soul aan toe. 

Het levert een geluid op dat mij wel bevalt, al kan ik me voorstellen dat liefhebbers van het wat rauwere werk van DeWolff het album wat minder goed vinden. Dat rauwe werk is goed te horen op een aantal van de vorige albums van de band, waardoor ik de stap in de nieuwe richting alleen maar als positief beoordeel. Het is verder ook niet zo gek dat de roemruchte geschiedenis van Muscle Shoals zijn weerslag heeft op het album. Ik ben nu al benieuwd welke weg DeWolff de volgende keer inslaat, maar met dit album kan ik prima uit de voeten. Erwin Zijleman

De muziek van DeWolff is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse band: https://dewolff.bandcamp.com/album/muscle-shoals.


Muscle Shoals van DeWolff is verkrijgbaar via de Mania webshop:



17 december 2024

Review: Emily Burns - Die Happy

Er is vooralsnog maar heel weinig aandacht voor Die Happy, het debuutalbum van de Britse muzikante Emily Burns, maar deze goed gemaakte popplaat doet niet veel onder voor de betere popalbums van 2024
Aan het einde van het jaar is er al zoveel nieuwe muziek verschenen dat verzadiging op de loer ligt. Het geldt ook in de categorie popalbums, waarin we in 2024 zijn verwend met een aantal geweldige albums. Het is sneu voor de Britse Emily Burns, die een paar jaar geleden nog veel aandacht trok met een aantal singles, maar nu bijna wordt genegeerd. Het is niet alleen sneu, maar ook onterecht, want Die Happy is een uitstekend popalbum, dat zowel in muzikaal als in vocaal opzicht een heel behoorlijk niveau haalt, zeker voor een debuutalbum. De songs op het album liggen ook nog eens lekker in het gehoor en er zitten een aantal zeer memorabele songs tussen. Knap debuut dus.



Er was in 2024 zeker geen gebrek aan goede popalbums en met name jonge vrouwelijke popsterren timmerden in groten getale en met heel veel succes aan de weg. De ruimte voor nieuwkomers was daarom beperkt en dat is jammer. Bij toeval kwam ik vorige week het debuutalbum van de Britse muzikante Emily Burns tegen en over dit begin november verschenen album is tot dusver nauwelijks iets geschreven. 

Dat is op zich best bijzonder, want de EP’s en singles die Emily Burns in het verleden maakte waren best succesvol en een aantal van haar songs zijn zelfs vele miljoenen keren gestreamd op Spotify. Deze songs stammen voornamelijk uit 2018, dus het destijds vergaarde momentum is misschien alweer voorbij. De coronapandemie maakte in 2020 een abrupt einde aan de eerste stappen in de muziek van de jonge Britse muzikante, maar met Die Happy pakt ze de draad weer op. 

Het zou jammer zijn als het debuutalbum van Emily Burns tussen wal en schip valt, want Die Happy is een album vol belofte en potentie. Het is een album met een aantal aansprekende songs, die qua sfeer en thematiek goed aansluiten bij de songs van de inmiddels zeer succesvolle collega’s van Emily Burns. Ook de Britse muzikante worstelt met het volwassen worden en kent inmiddels de pijn van een gebroken hart, waardoor haar songs een wat melancholisch karakter hebben. 

Op hetzelfde moment heeft Emily Burns een heel goed gevoel voor bijzonder lekker in het gehoor liggende popsongs. Veel songs op Die Happy zouden niet misstaan op de albums van inmiddels gearriveerde popsterren en dat zegt wat over de kwaliteit van de songs van Emily Burns. De Britse muzikante beschikt ook nog eens over een stem die gemaakt is voor dit soort popsongs. De zang op Die Happy heeft nog iets spontaans en onbevangens, maar Emily Burns klinkt ook als een gelouterde popzangeres. De Britse muzikante zingt bovendien met gevoel, wat haar songs voorziet van extra lading. 

Die Happy weet zich wat mij betreft te onderscheiden van andere popalbums door een zeer smaakvolle instrumentatie. De Britse muzikante omringt zich in flink wat tracks met behoorlijk subtiele klanken, waarin fraaie gitaarlijnen en dromerige synths domineren, maar ze kan ook uit de voeten met lome en ook subtiele beats en schuwt ook een piano ballad niet. Het zorgt er voor dat dit weer zo’n album is die zich als de spreekwoordelijke warme deken om je heen slaat, wat we momenteel goed kunnen gebruiken. 

Het debuutalbum van Emily Burns is ook nog eens behoorlijk veelzijdig, wat knap is voor een debuutalbum. Ik was eigenlijk direct bij eerste beluistering verrast door de hoge kwaliteit van de songs op Die Happy en de songs van de Britse muzikante worden zeker niet minder wanneer je ze vaker hoort. 

Door het grote aanbod in het hokje pop van jonge vrouwelijke singer-songwriters is het perspectief voor een starter wat onzeker geworden, maar op basis van de kwaliteit van Die Happy kan ik Emily Burns alleen maar een mooie toekomst voorspellen. Het zijn immers niet alleen de songs die in zeer positieve zin opvallen, maar ook in vocaal en muzikaal opzicht houdt de muzikante uit Londen zich verrassend makkelijk staande. In 2024 lijkt het niet meer te lukken, maar 2025 moet dan maar het jaar van Emily Burns gaan worden. Erwin Zijleman