Clarissa Connelly - World Of Work

De Schotse muzikante Clarissa Connelly creëert op het album World Of Work haar eigen muzikale universum en het is een bijzondere plek waarin het na enige gewenning verrassend goed toeven is
Clarissa Connelly heeft met World Of Work een album gemaakt dat anders klinkt dan alle andere albums van het moment. Het is een album waarop invloeden uit de folk, klassieke muziek en new age worden verwerkt in songs die soms ver zijn verwijderd van de standaard popsong, maar er een enkele keer ook aardig bij in de buurt komen. World Of Work neemt je in een aantal tracks eeuwen mee terug in de tijd, maar het album is er net zo goed een van deze tijd. Clarissa Connelly heeft in muzikaal opzicht een opzienbarend album gemaakt en haar stem voegt nog een bijzondere dimensie toe aan de fascinerende klanken op het album. Makkelijk is het zeker niet, maar als het kwartje valt is het prachtig.

World Of Work van Clarissa Connelly verscheen ruim twee maanden geleden en het is een album waar ik maar geen vat op kan krijgen. Soms vind ik het mooi, soms ook alleen maar interessant, maar er zijn ook zeker momenten geweest waarop ik de muziek van de Schotse muzikante maar lastig kon verdragen en al helemaal niet kon doorgronden. Laat ik het er maar op houden dat Clarissa Connelly geen makkelijke muziek maakt, maar als je de tijd neemt voor dit bijzondere album wordt de kans steeds groter dat je alsnog valt voor de bijzondere muzikale charmes van de Schotse muzikante. 

Clarissa Connelly, die Schotland overigens heeft verruild voor Denemarken, maakte haar nieuwe album voor het aansprekende Warp label, dat met name een naam heeft hoog te houden wanneer het gaat om elektronische muziek. Dat is vanwege de nadruk op organische klanken zeker niet het hokje waar ik World Of Work in zou stoppen, maar het album is minstens net zo avontuurlijk als de meeste andere releases van het Britse label. 

World Of Work opent met stemmige pianoklanken en de stem van Clarissa Connelly. Mijn eerste associatie was Tori Amos, maar als de zanglijnen abstracter worden en de popsong met een kop en een staart langzaam maar zeker uit het zicht verdwijnt, wordt deze associatie al snel minder relevant. 

Clarissa Connelly gebruikt haar stem op bijzondere wijze, waardoor het ook een instrument wordt. Het is een instrument dat wordt ingezet in songs die zich door van alles en nog wat hebben beïnvloeden. De Schotse muzikante sleept er een onder andere componisten, schrijvers en denkers van een aantal eeuwen geleden bij, maar als ik het bij de afgelopen decennia hou, kom ik vooral uit bij Kate Bush, al gaat deze vergelijking lang niet altijd op. 

In muzikaal opzicht spelen invloeden uit de klassieke muziek en de traditionele folk een voorname rol en daar komen invloeden uit de new age bij. Denk bij new age vooral aan de muziek van Enya en niet aan het muzikale behang dat in dit genre ook zeer gangbaar is. Akoestische instrumenten en stemmige klanken staan centraal op het album, maar Clarissa Connelly maakt ook uitvoerig gebruik van achtergrondgeluiden en de nodige kerkklokken, die het mystieke karakter van haar muziek versterken. 

Zowel in de muziek als in de zang maakt de Schotse muzikante gebruik van meerdere lagen, wat haar muziek wat theatraal of zweverig maakt, zonder dat dit overigens storend wordt. In de songs van Clarissa Connelly kan het alle kanten op, waardoor je zeker bij eerste beluisteringen maar weinig houvast vindt op World Of Work. De vanuit Denemarken opererende muzikante kiest nergens voor standaard popsongs, maar als je gewend bent aan de bijzondere klanken en de al even bijzondere zang, zijn de songs van Clarissa Connelly, een enkele uitzondering daargelaten, zeker niet ontoegankelijk. 

World Of Work is zeker geen album waar ik altijd voor in de stemming ben, maar ik ben een flink stuk positiever over het album dan ten tijde van de release, toen ik maar zelden chocola kon maken van de muziek van Clarissa Connelly. Oordeel vooral niet te snel over dit album, want het is er een die zomaar kan uitgroeien tot het meesterwerk dat een enkeling er nu al in hoort en dat het misschien ook wel is. Erwin Zijleman

De muziek van Clarissa Connelly is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Schotse muzikante: https://clarissaconnelly.bandcamp.com/album/world-of-work.

World Of Work van Clarissa Connelly is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

The Mysterines - Afraid Of Tomorrows

De Britse band The Mysterines klonk op haar debuutalbum uit 2022 nog niet heel onderscheidend, maar heeft in Los Angeles samen met topproducer John Congleton een fraai en interessant eigen geluid gevonden
“Lekker, maar niet heel bijzonder” was en bleef twee jaar geleden mijn oordeel over het debuutalbum van The Mysterines uit Liverpool. Hoe anders is het twee jaar later, want met Afraid Of Tomorrows heeft de band wat mij betreft wel een bijzonder album afgeleverd. Het is een album waarop flink wat gas wordt teruggenomen, maar de muziek van The Mysterines kan ook nog altijd flink gruizig klinken. De donkere tinten en alle dynamiek in het nieuwe geluid van de Britse band vragen wat meer van de zang en die is bij frontvrouw Lia Metcalfe in goede handen. Afraid Of Tomorrows is een duister album vol onderhuidse spanning, maar er komt ook heel veel schoonheid aan de oppervlakte.

The Britse band The Mysterines debuteerde in het voorjaar van 2022 met Reeling. Ik vond het best een aardig album, maar ook niet veel meer dan dat. Op haar debuutalbum maakte de band uit Liverpool lekker stevige rockmuziek met invloeden uit de 90s indierock en de grunge. De band viel vooral op door de venijnige zang van frontvrouw Lia Metcalfe, waardoor het debuutalbum van The Mysterines vooral deed denken aan de muziek van een jonge PJ Harvey en de muziek van Hole, al konden de songs van de Britse band zich op een enkele song na niet meten met die van de grote voorbeelden. 

We zijn inmiddels ruim twee jaar verder en na het verschijnen van het tweede album van The Mysterines kunnen we nagaan hoe het staat met de ontwikkeling van de Britse band. Ik durf inmiddels wel te beweren dat het met de ontwikkeling van The Mysterines wel goed zit. Ik vind het deze week verschenen Afraid Of Tomorrows echt klassen beter dan het debuutalbum van de band. Op basis van dat debuutalbum werd de band al een mooie toekomst voorspeld, maar na de release van het tweede album staat niets een hele mooie toekomst meer in de weg. 

The Mysterines werkten op hun debuutalbum samen met de ervaren producer Catherine Marks (boygenius, PJ Harvey, Manchester Orchestra, Wolf Alice), maar kozen voor hun tweede album een van de meest gewilde producers van het moment. Afraid Of Tomorrows werd immers opgenomen in de gloednieuwe studio van John Congleton (St. Vincent, Angel Olsen, Sleater Kinney, Black Pumas) in Los Angeles. 

Ik vond het debuutalbum van The Mysterines ruim twee jaar geleden lekker gruizig en ruw klinken, maar ik vond de muziek van de Britse band ook wel wat eenvormig en weinig onderscheidend. Op Afraid Of Tomorrows heeft de band om te beginnen wat meer dynamiek ingebouwd in haar geluid. The Mysterines wisselen op hun tweede album tussen ingehouden passages en ruwe uitbarstingen, wat de songs van de band een stuk spannender maakt. Ik vind persoonlijk de zich wat langzamer voortslepende en behoorlijk donkere songs op het album het mooist. In deze songs komen de gitaarmuren bijna in slow motion uit de speakers en ook de zang van Lia Metcalfe heeft in deze songs iets bijna beangstigends en bezwerends. 

John Congleton kan het geluid van een band flink glad strijken, maar de ervaren producer heeft Afraid Of Tomorrows voorzien van een lekker ruw geluid zonder opsmuk. Gitaren staan centraal in het muzikale palet van The Mysterines, waarna de ritmesectie vooral het tempo aangeeft. Het combineert echt prachtig met de stem van Lia Metcalfe, die met name in de wat meer ingehouden en bijna folky klinkende tracks laat horen dat ze een zangeres is met een fascinerend eigen geluid. 

Het is een geluid dat me nog steeds doet denken aan dat van een jonge PJ Harvey, maar in de meest bezwerende momenten hoor ik ook wel wat van Patti Smith. In muzikaal opzicht doet het album me ook wel wat aan Placebo en Garbage denken. Ik kan me voorstellen dat liefhebbers van het rechttoe rechtaan rockgeluid van The Mysterines het nieuwe album van de band in een aantal tracks wat aan de saaie kant vinden, maar ik vind het nieuwe geluid van de band uit Liverpool echt veel interessanter. Reeling was in 2022 voor mij een twijfelgeval dat het uiteindelijk niet haalde, maar over het prachtige Afraid Of Tomorrows heb ik echt geen moment getwijfeld. Prachtalbum. Erwin Zijleman

Afraid Of Tomorrows van The Mystreines is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coke bottle clear), 26,99 euro

LP, 24,99 euro

CD, 17,99 euro

Lauren Watkins - The Heartbroken Record

Liefhebbers van de betere Nashville countrypop worden de afgelopen jaren enorm verwend en krijgen ook met The Heartbroken Record van Lauren Watkins weer een topalbum in het genre in handen
Bij beluistering van het debuutalbum van Lauren Watkins hoef je niet lang te twijfelen om welk genre het gaat, want alles op The Heartbroken Record ademt countrypop. De jonge muzikante uit Nashville beschikt om te beginnen over de perfecte stem voor een countrypop album en het is een stem met een onweerstaanbaar ruw randje. Het is een stem die wordt begeleid door een authentiek klinkend countrygeluid met lekker veel pedal steel en alles komt samen in zeer aansprekende songs die flink wat invloeden uit de countrymuziek combineert met een vleugje pop. Het niveau ligt de laatste tijd erg hoog binnen de countrypop, maar The Heartbroken Record van Lauren Watkins kan met de allerbesten mee.

Er was een tijd dat ik er helemaal niets van moest hebben, maar sinds een jaar of wat heb ik een enorm zwak voor Nashville countrypop. Het is een genre waarin de laatste jaren flink wat interessante albums zijn verschenen, met 2023 als onbetwist topjaar met onder andere Lucky van Megan Moroney, voor mij een van de allerbeste albums in het genre. 

Zo indrukwekkend als de oogst vorig jaar was, is de oogst in de eerste helft van 2024 nog niet, maar ook de eerste zes maanden van het huidige jaar hebben me al een aantal uitstekende albums opgeleverd. Na de albums van Hannah Ellis, Brittney Spence, MacKenzie Porter, Tenille Arts en vooral Carley Pearce en Laci Kaye Booth (de nieuwe albums van Kacey Musgraves en Sarah Jarosz zou ik zelf niet als countrypop typeren) komt deze week Lauren Watkins op de proppen met een uitstekend countrypop album. 

Helemaal uit de lucht vallen komt deze Lauren Watkins niet, want ze trok vorig jaar al de aandacht met de uitstekende EP Introducing: Lauren Watkins. Dat deze EP de voorbode was van nog veel meer moois laat de Amerikaanse muzikante horen op haar debuutalbum The Heartbroken Record, dat de nodige groei laat horen. 

In tegenstelling tot de meeste van haar collega’s werd Lauren Watkins geboren in Nashville en stond ze al op jonge leeftijd op de vele podia van de Amerikaanse muziekhoofdstad. Ze werd uiteindelijk ontdekt door Nicolle Galyon, die er voor zorgde dat Lauren Watkins nu in bredere kring aan de weg kan timmeren. 

Het levert met The Heartbroken Record een album op dat in alle opzichten countrypop ademt. Het is countrypop die voor het grootste deel bestaat uit traditionele countrymuziek, die vervolgens is voorzien van een popinjectie. Dat is precies het soort Nashville countrypop waar ik een zwak voor heb, waardoor The Heartbroken Record direct bij eerste beluistering zeer in de smaak viel. In muzikaal opzicht klinkt het debuutalbum van Lauren Watkins oerdegelijk, maar ook warm en mooi verzorgd. Het is een geluid met lekker veel gitaren en een grote rol voor de pedal steel en dat is aan mij wel besteed. 

Ook in vocaal opzicht is The Heartbroken Record een echt countrypop album. Lauren Watkins heeft een stem die is gemaakt voor het genre, maar vergeleken met de meeste andere countrypop zangeressen heeft ze net wat meer gruis op haar stembanden, wat haar debuutalbum voorziet van een aangenaam ruw randje. 

In tekstueel opzicht kleurt Lauren Watkins vooral binnen de lijntjes, wat betekent dat er de nodige foute mannen, trailer parken en flessen whiskey voorbij komen. Deze teksten zijn echter wel verstopt in uitstekende songs. Het zijn van die typische countrypop songs waarvoor je genadeloos voor de bijl gaat of die je verafschuwt. Ik hoor bij beluistering van het debuutalbum van Lauren Watkins absoluut in de eerste groep. 

Als ik The Heartbroken Record van Lauren Watkins moet vergelijken met een ander recent countrypop album kom ik direct uit bij Lucky van Megan Moroney en laat dit nu net mijn favoriete countrypop van 2023 en misschien wel van de afgelopen twintig jaar zijn. Of The Heartbroken Record van Lauren Watkins uiteindelijk net zo memorabel is als het debuutalbum van Megan Moroney zal de tijd moeten leren, maar de voortekenen zijn zeker goed. Zeer warm aanbevolen dit uitstekende album. Erwin Zijleman

Sade - Promise (1985)

Sade kwam na het zeer succesvolle debuutalbum Diamond Life op de proppen met het in 1985 verschenen Promise, dat niet alleen heerlijk zwoel klinkt, maar in muzikaal en vocaal opzicht ook flink wat te bieden heeft
Promise, het tweede album van Sade is een stuk minder bekend dan het debuutalbum van de band rond zangeres Sade Adu, maar het is zeker geen minder album. In muzikaal opzicht vind ik het wat subtielere maar ook gelaagde geluid op Promise zelfs interessanter dan dat op het zo succesvolle Diamond Life en ook de zang vind ik op het tweede album van de Britse band mooier dan op het zo geprezen debuut. Ook Promise doet het uitstekend op een broeierige zomeravond, maar de songs van Sade doen veel meer dan oppervlakkig vermaken. Ik hoorde het er in de jaren 80 niet aan af, maar bijna veertig jaar na de release ben ik onder de indruk van Promise.

Twee maanden geleden stond ik stil bij het album Diamond Life van Sade uit 1984. Het is een album dat ik, toch wel enigszins tot mijn verbazing, na al die jaren nog noot voor noot bleek te kennen en dat ik bovendien veel beter vond dan ik me kon herinneren. Deze week zijn reissues van de eerste drie albums van Sade verschenen en ben ik ook wat dieper in de opvolgers van het zo succesvolle Diamond Life gedoken. 

Na Diamond Life heb ik in 1988 ook Stronger Than Pride, het derde album van Sade, aangeschaft, maar Promise uit 1985 kwam niet in mijn platenkast terecht. Dat is op zich niet zo vreemd, want de zwoele pop van Sade was in 1985 niet het soort muziek waar ik warm voor liep. Dat is het misschien nog steeds niet helemaal, maar ik ben zeer aangenaam verrast door de kwaliteit van het tweede album van de band rond de Nigeriaanse zangeres Helen Folasade Adu, beter bekend als Sade Adu. 

Het album opent prachtig met het ingetogen en ruim zes minuten durende Is It A Crime. De zwoele jazzy track valt op door bijzonder mooie klanken, een fraaie opbouw en zeker ook door de prachtige stem van Sade Adu, die echt geweldig zingt. Het is een wat minder toegankelijke track dan de hitsingles van Diamond Life, maar Is It A Crime laat goed horen waartoe Sade in 1985 in staat was. Het album vervolgt met hitsingle The Sweetest Taboo, dat wel aansluit bij de singles van het debuutalbum van de Britse band, al graaft ook deze track in muzikaal opzicht dieper dan de tracks op het debuutalbum. 

Promise werd voor een belangrijk deel gemaakt met het team dat ook verantwoordelijk was voor Diamond Life, wat betekent dat Robin Millar het grootste deel van de productie van het album voor zijn rekening nam. De op dat moment vooral van Everything But The Girl bekende Britse producer heeft Promise voorzien van een warm en zwoel geluid en het is een geluid dat op Promise gedetailleerder is dan op Diamond Life. Het klinkt als een geluid waaraan eindeloos is gesleuteld, maar ook Promise werd voor het overgrote deel live opgenomen. 

Met Everything But The Girl hebben we direct ook het belangrijkste vergelijkingsmateriaal te pakken, maar waar de band rond Tracey Thorn altijd kon rekenen op de steun van de critici, kreeg Promise het na het succes van Diamond Life zwaar te verduren. Het destijds aansprekende tijdschrift Spin noemde de zang van Sade Adu destijds zelfs compleet zielloos en dat is een bewering die maar moeilijk te begrijpen is. 

Ik vind de zang op Promise echt verrassend mooi en ook in muzikaal opzicht heeft het album echt veel meer te bieden dan de critici (en ikzelf) er destijds in hoorden. De jazzy R&B pop van Sade doet het heerlijk op een zomerse dag als vandaag, maar het jazzy geluid op het album is ook gelaagd, behoorlijk subtiel en voorzien van prachtige accenten van vooral piano, percussie en blazers. 

Vergeleken met Diamond Life vind ik Promise niet alleen mooier en subtieler, maar ook een stuk veelzijdiger, waardoor het album je steeds weer verrast. Het is allemaal prachtig gevangen in de productie van Robin Millar, die met Promise vakwerk heeft afgeleverd. Hoewel het album maar matig werd gewaardeerd door de critici was Promise in commercieel opzicht behoorlijk succesvol en daar is zeker achteraf bezien echt niets op af te dingen. Erwin Zijleman

Promise van Sade is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 14,99 euro

Gracie Abrams - The Secret Of Us

Gracie Abrams debuteerde vorig jaar knap met Good Riddance en laat op het deze week verschenen The Secret Of Us horen dat ze nog veel beter kan en behoort tot de meest talentvolle popsterren van het moment
Met Aaron Dessner als co-producer en een aantal uitstekende muzikanten in de studio is het maken van een goed popalbum al een stuk makkelijker, maar zonder heel veel talent kom je er niet in het momenteel overvolle genre. Gracie Abrams bulkt wat mij betreft van het talent. Nog meer dan op haar debuutalbum van vorig jaar laat de Amerikaanse muzikante op The Secret Of Us horen dat ze uitstekende songs kan schrijven en deze op zeer aansprekende wijze kan vertolken. Gracie Abrams combineert op haar tweede album het beste van Taylor Swift en Phoebe Bridgers en maakt 13 songs lang duidelijk dat ze binnen de (indie)pop van het moment met de besten mee kan.

Dat Taylor Swift met afstand de grootste vrouwelijke popster van het moment is valt nauwelijks te ontkennen, maar in haar kielzog zijn de kaarten nog niet volledig geschud en is het flink dringen. Achter Taylor Swift en al die andere grote sterren van het moment zou Gracie Abrams wel eens ‘the next big thing’ kunnen zijn, want de jonge muzikante uit Los Angeles had al uitstekende papieren en staat er met haar deze week verschenen nieuwe album nog veel beter voor. 

Gracie Abrams, de dochter van een gerenommeerde filmmaker en een bekende tv-producer, debuteerde vorig jaar razend knap met Good Riddance. Het door niemand minder dan Aaron Dessner geproduceerde album zette Gracie Abrams wat mij betreft op de kaart als enorm talent. Good Riddance bevatte een aantal uitstekende songs en Gracie Abrams liet horen dat ze prachtig kon zingen, waarna de fraaie productie van Aaron Dessner het album nog wat verder optilde. Good Riddance was uiteindelijk goed genoeg voor mijn jaarlijstje en had in veel meer jaarlijstjes moeten opduiken. 

Eerder dit jaar verscheen een samen met Aaron Dessner gemaakt live-album van Gracie Abrams als tussendoortje en nu keert de muzikante uit Los Angeles alweer terug met haar tweede studioalbum. Gracie Abrams houdt de vaart er flink in, maar dat gaat gelukkig niet ten koste van de kwaliteit. Met The Secret Of Us heeft de inmiddels 24 jaar oude muzikante een album afgeleverd dat nog beter is dan haar debuutalbum. 

Ook The Secret Of Us werd weer geproduceerd door Gracie Abrams en Aaron Dessner, maar in een van de tracks tekenen bovendien Taylor Swift en Jack Antonoff voor de productie. Het zegt iets over de status van Gracie Abrams, die de songs voor haar nieuwe album deels samen schreef met Aaron Dessner en songwriter Audrey Hobert. Voor het album werden flink wat gastmuzikanten uitgenodigd, onder wie Justin Vernon, James McAlister en Rob Moose. The Secret Of Us klinkt mooier, veelzijdiger en eigenzinniger dan Good Riddance en is wat mij betreft een album dat moet worden geschaard onder de allerbeste popalbums van 2024 tot dusver. 

Van alle popsterren die momenteel achter Taylor Swift strijden om de aandacht maakt Gracie Abrams de muziek die het dichtst bij de muziek van Taylor Swift ligt. The Secret Of Us bevat een aantal songs die ook op een van de laatste albums van Taylor Swift hadden kunnen staan, maar Gracie Abrams houdt zich vrij makkelijk staande. Haar songs doen niet onder voor die van haar grote concurrent en ook in muzikaal en productioneel opzicht blijft The Secret Of Us makkelijk overeind. Qua teksten blijft Gracie Abrams misschien nog wat achter, maar haar stem vind ik persoonlijk mooier dan die van Taylor Swift. 

The Secret Of Us is in alle opzichten een uitstekend popalbum, met grote regelmaat uitstapjes richting indiepop en songs waarvoor Phoebe Bridgers zich niet zou schamen. Voor liefhebbers van indiepop is het laagje glazuur op de songs van Gracie Abrams bij vlagen misschien net wat te kleurig en te dik, maar voor een ieder met een zwak voor goed gemaakte pop, valt er echt verschrikkelijk veel te genieten op The Secret Of Us, dat minstens net zo makkelijk blijft hangen als de muziek van al die andere grote sterren die de popmuziek momenteel kleur geven, inclusief Taylor Swift. Erwin Zijleman

The Secret Of Us van Gracie Abrams is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (yellow), 34,99 euro

LP (pink), 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Been Stellar - Scream From New York, NY

Het is momenteel wat rustig wanneer het gaat om nieuwe interessante gitaarbands, maar met Scream From New York, NY van Been Stellar heeft The Big Apple echt een hele sterke troef in handen
De naam van de New Yorkse band Been Stellar zoemt al een tijdje rond en na beluistering van het debuutalbum van de band begrijp ik waarom. Been Stellar is het Amerikaanse antwoord op al die leuke gitaarbands die de afgelopen jaren uit het Verenigd Koninkrijk en met name uit Ierland kwamen. Net als deze bands is Been Stellar niet vies van postpunk, maar de band uit New York laat zich breder beïnvloeden en vindt een deel van de inspiratie in de goed gevulde archieven van de eigen stad. Met name de songs en het gitaarwerk op het album vallen in positieve zin op, maar ook de zang bevalt me steeds beter. Ik was wel weer eens toe aan een leuke nieuwe gitaarband en Been Stellar is er absoluut een.

Met name het Ierse Dublin was de afgelopen jaren hofleverancier van interessante nieuwe gitaarbands met een flink zwak voor postpunk. De nieuwe aanwas lijkt in Dublin momenteel wat opgedroogd, maar gelukkig duiken er ook elders interessante nieuwe gitaarbands op. Met afstand de meest opwindende gitaarplaat die ik tot dusver in 2024 heb gehoord komt uit New York, want dat is de thuisbasis van Been Stellar. 

Been Stellar bestaat inmiddels een jaar of vijf en zocht de inspiratie in eerste instantie in de eigen stad. Invloeden van met name Television en The Strokes zijn nog altijd duidelijk hoorbaar in de songs van de Amerikaanse band, maar toen de coronapandemie de muziekindustrie tijdelijk stil legde was er voor Been Stellar alle tijd om zich breder te oriënteren. 

Die bredere oriëntatie heeft er voor gezorgd dat op het debuutalbum van de band vooral meer invloeden uit de postpunk zijn te horen, maar Scream From New York, NY klinkt toch weer anders dan de albums van de Britse en Ierse bands die de afgelopen jaren aan de weg timmerden met door postpunk beïnvloede muziek en heeft zich minstens evenveel laten beïnvloeden door het eveneens uit het eigen New York afkomstige Interpol als door Britse postpunk bands. 

Een verschil met de Britse bands dat me uitstekend bevalt is dat Been Stellar niet kiest voor de wat mij betreft vooral irritante praatzang. Met voorman Sam Slocum beschikt de band misschien niet over de allerbeste zanger, maar de zang op Scream From New York, NY bevalt me op een of andere manier wel en voorziet het debuut van Been Stellar van een energiek jonge honden elan. 

Grootste talent in de band is wat mij betreft gitarist Skyler Knapp, die zich hoorbaar door van alles en nog wat heeft laten beïnvloeden. Het gitaarwerk op het debuutalbum van Been Stellar kan net zo puntig zijn als dat van The Strokes en Television, maar laat zich ook inspireren door de noisy gitaren van stadgenoten Sonic Youth en wanneer de akkoorden ruimtelijk klinken hoor je in de verte ook nog wat van U2 in haar beginjaren. 

Het is het gitaarwerk dat de meeste aandacht trekt bij beluistering van Scream From New York, NY, maar ook de ritmesectie van de band speelt zeer verdienstelijk en citeert voor de afwisseling eens niet letterlijk uit de archieven van de postpunk. Het geluid van Been Stellar is wat mij betreft een geluid om heel enthousiast van te worden en dat word ik ook steeds meer van de zang op het debuutalbum van de band uit New York. 

Scream From New York, NY wordt van een lekker album een heel goed album door de uitstekende songs van Been Stellar. De band heeft een goed gevoel voor lekker in het gehoor liggende songs, maar durft ook te kiezen voor een bij vlagen behoorlijk stevig en compromisloos geluid. Hiertegenover staan verrassend ingetogen en melodieuze songs, die van New York. Scream From New York, NY ook nog eens een lekker veelzijdig album maken. 

De invloeden die Been Stellar op haar debuutalbum laat horen komen voor een belangrijk deel uit de eigen thuisbasis, maar voor de productie van het album week de band toch uit naar Engeland. Ook dit pakt uitstekend uit, want de productie van de onder andere van Wet Leg, Fontaines D.C., Goat Girl en Black Midi bekende Dan Carey klinkt echt uitstekend. New York. Scream From New York, NY bevat nog wel wat rafelrandjes, maar op basis van het merendeel van de songs op dit memorabele debuutalbum kan ik alleen maar concluderen dat Been Stellar heel groot gaat worden. Erwin Zijleman

De muziek van Been Stellar is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://beenstellar.bandcamp.com/album/scream-from-new-york-ny.

Scream From New York, NY van Been Stellar is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 14,99 euro

Fana Hues - Moth

Met flora + fauna schaarde Fana Hues zich onder de avontuurlijkere exponenten van de Amerikaanse R&B en met het deze week verschenen Moth bevestigt ze wat mij betreft haar status
Met name de alternatieve Amerikaanse muziekpers is behoorlijk enthousiast over Moth van Fana Hues. Dat was in 2022 niet anders toen het vorige album van Fana Hues verscheen. Ik begrijp het volkomen, want de muzikante uit Los Angeles maakt met grote regelmaat lekker in het gehoor liggende R&B, maar ook R&B die anders en zeker ook spannender klinkt dan gebruikelijk in het genre. Op Moth sleept Fana Hues er flink wat andere invloeden bij, kiest ze voor een ingetogener geluid dan gebruikelijk in het genre en zingt ze prachtig ingetogen. Ik heb over het algemeen niet zo heel veel met R&B albums, maar Moth wist me eigenlijk direct te boeien en wordt steeds interessanter.

De Amerikaanse muzikante Fana Hues trok in het voorjaar van 2022 nadrukkelijk de aandacht met haar tweede album flora + fauna. Het is een album dat terecht het label R&B kreeg opgeplakt en dat is een genre waar ik niet zonder meer voor warm loop. Het album van Fana Hues hoorde wat mij betreft echter thuis in het rijtje avontuurlijke R&B albums waar ik wel mee uit de voeten kan. 

Net als bijvoorbeeld Solange, Janelle Monáe, Tirzah, Cleo Sol, Amel Larrieux en Kelela maakte Fana Hues op flora + fauna lekker in het gehoor liggende R&B, maar ook R&B met een avontuurlijke twist. Het tweede album van de muzikante uit Los Angeles viel op door een combinatie van lome en dromerige R&B en een wat sober en bij vlagen onderkoeld geluid. De muziek van Fana Hues klonk niet alleen anders dan het gemiddelde album in het genre, maar bovendien een stuk avontuurlijker. De Amerikaanse muzikante vertrouwde voor de afwisseling eens niet op zwaar aangezette beats en gelukkig ook niet op al die irritante stembuigingen die tegenwoordig bijna gemeengoed zijn in het genre. 

Fana Hues keert deze week terug met Moth en ook het derde album van de muzikante uit Los Angeles is zeker geen standaard R&B album. Ook op Moth ligt het tempo betrekkelijk laag, is de muziek behoorlijk subtiel en bij vlagen experimenteel en is de zang van Fana Hues vooral ingetogen. Net als flora + fauna is Moth onmiskenbaar een R&B album, maar het is er wederom een die ook liefhebbers van omliggende genres en die van wat spannendere R&B zal aanspreken. 

Op Moth kan Fana Hues ook verrassend folky klinken en ook invloeden uit de soul, jazz, psychedelica, rock, hip hop en pop spelen een belangrijke rol op het album. Wanneer Fana Hues kiest voor een fraai ingekleurde R&B ballad kun je je zomaar voorstellen dat ze nog eens een dikke hit gaat scoren, maar haar muziek kan ook ver verwijderd zijn van de R&B song met flink wat hitpotentie. 

Net als op flora + fauna overtuigt Fana Hues makkelijk met mooie en lekker in het gehoor liggende songs, maar het zijn ook spannende songs, die minder voorspelbaar zijn dan ze op het eerste gehoor lijken. Dat hoor je bijvoorbeeld in de geweldige en razend knap in elkaar zittende muziek op het album, maar ook in de songstructuren. 

Ik vind het door producer Josh Grant gecreëerde geluid nog wat mooier en subtieler dan het geluid op het vorige album en ook de stem van Fana Hues komt op het nieuwe album nog beter uit de verf, zeker wanneer ze kiest voor heerlijk zwoele zang en subtiele klanken. Moth is net wat toegankelijker dan flora + fauna en hierdoor misschien ook wat minder spannend, maar het is wat mij betreft nog altijd een stuk interessanter dan het gemiddelde R&B album. 

Persoonlijk vind ik Moth overigens nog wat beter dan zijn voorganger omdat Fana Hues echt prachtig zingt in de toegankelijkere songs op het album en bovendien oorstrelend mooie muziek maakt. Ik vind de meeste R&B albums die ik de laatste tijd heb gehoord wat tegenvallen en dat geldt ook voor de albums die zijn gemaakt door R&B muzikanten die me eerder wel wisten te verrassen, maar Fana Hues laat op Moth horen dat ze binnen de wat avontuurlijkere R&B nog altijd met de besten mee kan. Warm aanbevolen dus, ook voor een ieder die normaal gesproken niet veel kan met het genre. Erwin Zijleman

De muziek van Fana Hues is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://fanahues.bandcamp.com/album/moth.

Zsela - Big For You

Zsela maakt op haar debuutalbum intrigerende en zich langzaam voortslepende muziek, die lastig in een hokje is te duwen en die misschien nog het best is te vergelijken met de muziek die haar vader maakt
Het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Zsela zal vooral het etiket R&B opgeplakt krijgen, maar Big For You klinkt flink anders dan het gemiddelde R&B album. De songs van de muzikante uit Los Angeles slepen zich vooral in een laag tempo voort, zijn voorzien van bijzondere en wat broeierige klanken, trekken de aandacht met de bijzondere stem van Zsela en bevatten bovendien ook een heleboel andere invloeden, al zijn deze niet altijd even goed te benoemen. Ik moest er aan wennen, maar Big For You is een album dat je nieuwsgierig maakt. Het is bovendien een album dat steeds aangenamer klinkt en stiekem ook steeds beter wordt. Je moet er even wat tijd in stoppen, maar de beloning mag er zijn.

Big For You is het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Zsela (Thompson) en het is het album dat ik de afgelopen week verreweg het vaakst heb weggelegd en er weer bij gepakt. Bij eerste beluistering had ik vooral moeite met de stem van de muzikante uit Los Angeles, maar ook haar songs bleven niet direct hangen. Het zijn songs die me op een of andere manier wel intrigeerden, waardoor ik iedere keer toch weer terug kwam bij Big For You. 

Ik weet nog altijd niet veel over Zsela, maar weet inmiddels wel dat ze beschikt over muzikale genen. Ze is immers de dochter van Marc Anthony Thompson, die muziek maakt onder de naam Chocolate Genius (Inc.). De muziek van Chocolate Genius ontdekte ik pas een paar weken geleden, na een tip van Arooj Aftab, en het is muziek die wel wat raakvlakken heeft met de muziek van zijn dochter Zsela. 

Het is muziek die de Britse kwaliteitskrant The Guardian zo in de war heeft gebracht dat onder andere Kate Bush, Joni Mitchell en Bruce Springsteen worden aangedragen als vergelijkingsmateriaal. Dat hoor ik er niet direct in, maar dat de muziek van Zsela niet makkelijk is te vergelijken met de muziek van anderen herken ik. Net als haar vader maakt Zsela muziek die vol zit met invloeden uit de R&B, maar die desondanks niet zomaar als R&B is te bestempelen. Het is muziek die ook zeker jazzy is, maar ook niet vies van pop en rock. 

Laat ik echter beginnen bij iets anders, want ik ben echt onder de indruk van de productie van het album, dat echt prachtig klinkt. Zsela produceerde het album samen met Daniel Aged, die we kennen van Frank Ocean en Kelela, en met Gabe Wax, die onder andere The War On Drugs en Soccer Mommy produceerde. Ze hebben Big For You voorzien van een bijzonder geluid, dat zowel intiem als uitgesproken klinkt. 

Subtiele akoestische gitaarlijnen en zwoele ritmes worden gecombineerd met broeierige elektronica en de bijzondere zang van Zsela. Ik moest in eerste instantie wennen aan de niet heel gangbare stem van de Amerikaanse muzikante, maar na enige gewenning ben ik zeer te spreken over de zang, die zowel het intieme als het broeierige karakter van de muziek op Big For You versterkt. 

Het album is gemaakt met flink wat gastmuzikanten, van wie ik de meeste niet ken, maar het gitaarwerk van de legendarische Marc Ribot draagt ook op het album van Zsela weer bij aan het fraaie eindresultaat. Zeker als de muziek van Zsela zich langzaam voortsleept blijft ze ver verwijderd van de standaard R&B, maar ik kan ook niet direct een ander relevant label bedenken. Ik moet bij beluistering van Big For You af en toe wel aan Prince denken, zonder dat de muziek van Zsela echt lijkt op die van Prince. 

Uiteindelijk kom ik misschien nog het vaakst uit bij haar vader, die als Chocolate Genius een aantal briljante en ook niet makkelijk in een hokje te duwen albums heeft gemaakt. Ik hoop wel dat dochterlief met haar bijzondere muziek wat succesvoller wordt dan haar vader die vooral vergeten meesterwerken heeft gemaakt. 

Een meesterwerk vind ik Big For You nog niet, want ook na vele keren horen moet ik nog vooral wennen aan de muziek van Zsela, maar deze wordt vooralsnog zeker niet minder, integendeel. Zsela bracht haar debuutalbum uit in een van de laatste drukke releaseweken van de eerste helft van 2024, waardoor het album nog niet veel wordt besproken, maar dit alternatieve zomeralbum mag zeker niet tussen wal en schip vallen. Erwin Zijleman

De muziek van Zsela is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://zselaofficial.bandcamp.com/album/big-for-you.

Big For You van Zsela is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

Joana Serrat - BIG WAVE

De Spaanse muzikante Joana Serrat is in Nederland helaas nog altijd vrij onbekend, maar levert ook met het wat ruwere en donkerdere BIG WAVE weer een uitstekend album af, dat echt alle aandacht verdient
Ondanks mijn liefde voor de vorige albums van Joana Serrat had ik het nieuwe album van de Spaanse muzikante bijna gemist. Dat zou doodzonde zijn geweest, want met BIG WAVE voegt Joana Serrat weer een fascinerend hoofdstuk toe aan haar oeuvre. De ooit als folky begonnen muzikante omringt zich dit keer door een veel ruwer en gruiziger geluid, waarin gitaren de hoofdrol spelen. Het is een behoorlijk donker geluid, maar als Joana Serrat zingt schijnt nog altijd de zon. Het is knap hoe de Spaanse muzikante op haar nieuwe album weer flink anders klinkt dan op haar vorige album, maar er ook in slaagt om een bijzonder hoog niveau vast te houden.

Het nieuwe album van de Spaanse muzikante Joana Serrat is eerder deze maand bijna geruisloos verschenen in Nederland. Ondanks het feit dat ik haar vorige albums erg goed vond had ik de release van het nieuwe album daarom bijna gemist, maar gelukkig waren de Britse muziektijdschriften Mojo en Uncut wel bij de les. 

Met name Uncut is bijzonder positief over BIG WAVE en geeft het album de voor het tijdschrift (zeker voor een nieuwe release) redelijk zeldzame 9. Daar valt wat mij betreft niets op af te dingen, al is het maar omdat Joana Serrat op haar nieuwe album weer een andere kant van zichzelf laat horen, zonder aan kwaliteit in te boeten. 

BIG WAVE is het zesde album van de Spaanse muzikante, maar zelf ken ik er vijf. Ik ontdekte Joana Serrat aan het begin van 2015, toen het op dat moment al een jaar oude Dear Great Canyon, het tweede album van Joana Serrat, voor het eerst aandacht kreeg in Nederland. Het is een album waarop de muzikante uit Vic (bij Barcelona) zich vooral laat beïnvloeden door de folk(rock) en country(rock) albums uit de platenkast van haar vader en de invloeden uit het verleden combineert met een beetje dreampop en indierock in een prachtige productie van de van The Arcade Fire bekende Howard Bilerman. 

Het zijn invloeden die ook zijn te horen op het uit 2016 stammende en wederom dor Howard Bilerman geproduceerde Cross The Verge en op het in 2017 verschenen Dripping Sins, waarop Joana Serrat samenwerkt met Israel Nash. Op het samen met leden van Midlake gemaakte Hardcore From The Heart uit 2021 werd het vizier wat meer gericht op pop, maar de muziek van Joana Serrat bleef bijzonder en zeer aansprekend. 

Vorig jaar dook de Spaanse muzikante op met de gelegenheidsband Riders Of The Canyon, maar met BIG WAVE keert ze terug met een eigen album. Joana Serrat nam haar vorige albums op in Texas en ook BIG WAVE werd weer in de zuidelijke Amerikaanse staat opgenomen, met dit keer de van Centro-Matic, John Moreland, Jason Isbell & The 400 Unit en Nikki Lane bekende muzikant en producer Matt Pence achter de knoppen. 

Mojo hoort in de muziek op het nieuwe album van Joana Serrat invloeden van My Bloody Valentine en Cocteau Twins. Dat vind ik persoonlijk wat ver gezocht, al is de muziek op BIG WAVE, waarvoor de Spaanse muzikante een beroep deed op leden van Midlake en Mercury Rev, wel een bijzondere combinatie van dromerige en zweverige en rauwe en gruizige klanken. 

Het bij vlagen vervormde geluid op het album wordt gecombineerd met de mooie stem van Joana Serrat en dat is een bijzondere combinatie. Ik hou persoonlijk wel van het folky geluid van de muzikante uit Catalonië, maar ook het wat donkere en ruwe geluid op BIG WAVE is zeer aansprekend en ook dit geluid past prima bij de stem van Joana Serrat. 

Ik ben zoals gezegd zeer gecharmeerd van de vorige albums van de Spaanse muzikante, die het op het interessante muziekplatform MusicMeter.nl in de meeste gevallen helaas alleen met mijn observatie moeten doen. Ook voor BIG WAVE is er nog geen aandacht in Nederland, maar zoals Mojo en Uncut terecht concluderen is ook het nieuwe album van Joana Serrat weer een uitstekend album. 

Het is een album waarop gruizige gitaren en donkere wolken een belangrijke rol spelen, maar ook dit keer zijn de songs stuk voor stuk zeer aansprekend en hoor je nog steeds de folk- en countryinvloeden uit de platenkast van haar jeugd. Ik zou er zeker eens naar luisteren. Erwin Zijleman

De muziek van Joana Serrat is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het label van de Spaanse muzikante: https://greatcanyonrecords.bandcamp.com/album/big-wave-lp.

Bored At My Grandmas House - Show & Tell

Onder de opvallende naam Bored At My Grandmas House brengt de Britse muzikante Amber Strawbridge met Show & Tell een zeer aangenaam klinkend, maar zeker ook interessant en veelzijdig debuutalbum uit
Show & Tell van Bored At My Grandmas House is de afgelopen week nog niet overladen met aandacht, maar dit is wat mij betreft een album dat je maar beter niet kunt missen. Amber Strawbridge schrijft immers zeer aansprekende songs met persoonlijke teksten en het zijn ook nog eens songs die zijn voorzien van een aantrekkelijk geluid vol mooie gitaarlijnen en van minstens even aansprekende zang. Het knappe van Show & Tell is echter vooral dat de Britse muzikante zich door meerdere genres laat beïnvloeden en alle inspiratie aan elkaar smeedt in een eigen geluid. Het levert twaalf songs op die onmiddellijk overtuigen, maar die ook verrassen en verbazen.

Ik geef eerlijk toe dat mijn interesse voor het album Show & Tell van Bored At My Grandmas House in eerste instantie vooral werd gewekt door de bijzondere bandnaam en vervolgens door het opvallende artwork. Pas hierna kwam de muziek aan bod, maar ook in muzikaal opzicht stimuleerde Show & Tell van Bored At My Grandmas House al snel mijn nieuwsgierigheid en interesse. 

Achter Bored At My Grandmas House gaat de Britse muzikante Amber Strawbridge schuil, die haar debuutalbum opnam met drummer Niall Summerton en bassist Alex Greaves. Laatstgenoemde produceerde het album ook en dat deed hij op fraaie wijze. Show & Tell is voorzien van een mooi geluid dat vooral gevuld wordt met de gitaren en synths van Amber Strawbridge. 

De volle klanken en met name het fraaie, melodieuze en ruimtelijke gitaarwerk op het album riepen bij mij in eerste instantie herinneringen op aan de hoogtijdagen van de dreampop. Die herinneringen werden nog wat duidelijker door de strak spelende ritmesectie en de dromerige stem van Amber Strawbridge. Inhibitions, op Spotify met afstand de meest beluisterde track van Bored At My Grandmas House, nam me onmiddellijk mee terug naar de hoogtijdagen van een band als Lush en vervolgens naar alle andere bands die de dreampop in de jaren 90 kleur gaven. 

Nu heb ik alleen de afgelopen weken al flink wat albums beluistert die de inspiratie zoeken en vinden bij de dreampop pioniers en de meeste van deze albums kunnen niet tippen aan de albums van de grote voorbeelden uit het verleden. Amber Strawbridge blijft op het debuutalbum van haar project Bored At My Grandmas House echter zeker niet hangen in het inmiddels zo bekende stramien van de dreampop. 

De songs van de muzikante uit Leeds schuiven makkelijk op richting 90s indierock, verwerken hier en daar op fraaie wijze invloeden uit de 80s new wave en vinden ook verbazingwekkend makkelijk aansluiting bij de indiepop en indierock van het moment en zijn bovendien niet vies van invloeden uit de bedroom pop. Het zijn allemaal bekende invloeden, waardoor Show & Tell van Bored At My Grandmas House direct bij de eerste kennismaking makkelijk in het gehoor ligt. 

Amber Strawbidge voorziet al haar songs van aantrekkelijke gitaarlijnen en dromerige synths en beschikt bovendien over een aansprekende stem, die haar songs voorziet van nog wat extra verleidingskracht. Het zijn songs die door de verschillende invloeden die worden verwerkt misschien bekend in de oren klinken, maar ik vind de songs van Bored At Grandmas House voldoende onderscheidend en ook voldoende eigenzinnig, wat na de bijzonder mooie en aangename klanken en zang een bonus is. 

Het verbaast me dan ook niet dat met name de Britse muziekpers behoorlijk enthousiast is over het eerste wapenfeit van Bored At My Grandmas House. Het Britse Far Out Magazine slaat wat mij betreft de spijker op de kop wanneer het stelt dat Amber Strawbridge er niet alleen in slaagt om goede en zeer persoonlijke songs te schrijven en deze op fraaie wijze te vertolken, maar bovendien een album heeft gemaakt dat steeds weer een net wat andere weg in slaat, waardoor je nieuwsgierig blijft naar iedere volgende song. Ik ken inmiddels alle twaalf de songs op Show & Tell en vind ze alle twaalf goed. Best een ontdekking dus en dat dankzij die opvallende naam. Erwin Zijleman

De muziek van Bored At My Grandmas House is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://boredatmygrandmashouse.bandcamp.com/album/show-tell-2.

Jess Cornelius - CARE/TAKING

De Nieuw-Zeelandse muzikante Jess Cornelius debuteerde vier jaar geleden bijzonder fraai, maar legt de lat nog flink wat hoger op het veelzijdige en eigenlijk niet in een hokje te duwen CARE/TAKING
Het debuutalbum van de oorspronkelijk uit Nieuw-Zeeland afkomstige maar inmiddels vanuit Los Angeles opererende Jess Cornelius kreeg vier jaar geleden niet heel veel aandacht. Dat is jammer want het was een eigenzinnig album dat op geheel eigen wijze zeer uiteenlopende invloeden verwerkte. Dat doet Jess Cornelius ook weer op het deze week verschenen CARE/TAKING, dat op een of andere manier direct bekend in de oren klinkt, zonder dat je kunt zeggen waar het nu precies op lijkt. Net als op haar debuutalbum laat Jess Cornelius zich door van alles beïnvloeden en nog meer dan op dat album verwerkt ze alle inspiratie op CARE/TAKING in een eigen geluid.

De naam Jess Cornelius, van wie deze week het album CARE/TAKING is verschenen, zei me niet direct iets, terwijl ik in de zomer van 2020 toch echt heel erg enthousiast was over haar solodebuut Distance. Het is een solodebuut dat destijds zeker niet uit de lucht kwam vallen, want de van oorsprong Nieuw-Zeelandse Jess Cornelius was in haar tweede vaderland Australië al behoorlijk bekend dankzij haar band Teeth & Tongue. 

Heen en weer pendelend tussen Melbourne en Los Angeles probeerde Jess Cornelius het in 2020 in haar eentje en dat pakte echt fantastisch uit. Distance werd in de zomer van 2020 vrij makkelijk voorzien van het etiket indierock en Jess Cornelius werd in het hokje geduwd dat ook destijds al werd aangevoerd door Phoebe Bridgers. Het bleek vrij onzinnig, want Jess Cornelius liet zich met Distance niet in een hokje duwen. 

Het album bevatte absoluut invloeden uit de indierock van dat moment, maar Jess Cornelius kon ook uit de voeten met 90s indierock, met Laurel Canyon folk en met jaren 70 new wave en combineerde moeiteloos invloeden van iedereen van Patti Smith tot Siousxie Sioux en van Chrissie Hynde tot Phoebe Bridgers. Het was nog maar het topje van de ijsberg, want Distance sleepte er van alles bij en liet zich beluisteren als een ‘roller coaster ride’ langs een aantal decennia popmuziek. 

Ik ben het allemaal vrij snel vergeten kennelijk (het zal corona zijn geweest), want Distance kreeg uiteindelijk niet de verdiende plek in mijn jaarlijstje en ook het deze week verschenen CARE/TAKING deed op geen enkele manier een belletje rinkelen. Hopelijk blijft het tweede album van de Nieuw-Zeelandse muzikante langer hangen, want ook CARE/TAKING is weer een album dat er toe doet. 

Jess Cornelius heeft zich inmiddels volledig gevestigd in Los Angeles, zag een relatie op de klippen lopen en werd moeder. Het heeft allemaal effect gehad op de songs op CARE/TAKING, dat deels in het verlengde ligt van zijn voorganger. Ook het tweede soloalbum van Jess Cornelius is een album waar je niet zomaar een stempel op drukt. De Nieuw-Zeelandse muzikante verwerkt ook op haar nieuwe album uiteenlopende invloeden en put uit een aantal decennia popmuziek. CARE/TAKING heeft vaak een jaren 70 sfeertje, maar ik kan niet direct zeggen waar het nu op lijkt. 

Jess Cornelius maakte haar tweede album voor het overgrote deel samen met de Amerikaanse muzikant Mikal Cronin, die bekend werd vanwege zijn samenwerking met Ty Segall, maar ook een aantal prima soloalbums maakte. De twee produceerden het album en tekenden voor de meeste instrumenten, waarna alleen voormalig The War On Drugs drummer Steven Urgo nog aanschoof. 

Net als voorganger Distance kan ook CARE/TAKING heerlijk rocken, maar de songs van Jess Cornelius zijn ook niet vies van flink wat pop. De instrumentatie is lekker ruw en zo kunnen ook de expressieve vocalen van Jess Cornelius worden omschreven. Ik ken, buiten Distance, geen enkel album dat zo klinkt als CARE/TAKING van Jess Cornelius, al zitten de songs van de muzikante uit Los Angeles vol echo’s uit het verleden. Het zijn songs die anders klinken dan de songs waar ik meestal naar luister, maar ik moet zeggen dat ik voorlopig heel erg vrolijk word van dit album. Erwin Zijleman

De muziek van Jess Cornelius is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse muzikante: https://jesscornelius.bandcamp.com/album/care-taking.

CARE/TAKING van Jess Cornelius is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 32,99 euro

Isobel Campbell - Bow To Love

Isobel Campbell maakte veel van haar muziek met anderen, maar op Bow To Love staat ze er weer eens alleen voor en maakt ze indruk met bijzonder sfeervolle songs en uiteraard met haar fluisterzachte prachtstem
Lang niet iedereen zal het met me eens zijn, maar ik vind de albums van Isobel Campbell het mooist wanneer ze haar muziek zonder hulp van al teveel anderen maakt. Dat doet ze ook weer op Bow To Love en het resultaat is echt prachtig. Het vierde echte soloalbum van Isobel Campbell trekt de aandacht met vrij subtiele maar bijzonder mooie klanken en natuurlijk met haar bitterzoete vocalen en melancholische songs. Bow To Love is een behoorlijk ingetogen album, maar het is ook een album dat steeds meer subtiele accenten laat horen wanneer je er vaker naar luistert. Laat je betoveren door de fraaie klanken op Bow To Love en het wordt vanzelf een beetje zomer.

De Schotse muzikante Isobel Campbell was te horen op de eerste vijf albums van Belle And Sebastian, maakte met de hulp van flink wat Belle And Sebastian leden twee fraaie albums onder de naam The Gentle Waves en maakte bovendien drie uitstekende albums met de in 2022 overleden muzikant Mark Lanegan. Hiernaast maakte ze ook nog eens drie soloalbums, die over het algemeen net wat lager worden ingeschat dan haar werk met anderen. 

Daar ben ik het persoonlijk overigens niet mee eens, want ik heb echt een enorm zwak voor de soloalbums van de Schotse muzikante, die haar regenachtige geboortestad Glasgow een paar jaar geleden heeft verruild voor het zonnige Los Angeles. Ook Bow To Love vind ik weer een prachtig album. Het is een album dat Isobel Campbell maakte met haar voormalige geliefde en nog altijd muzikale partner Chris Szczech. Bow To Love is mede hierdoor een wat melancholisch album, maar het is ook een zeer sfeervol album. 

De meeste songs op het album worden gedragen door fraai akoestisch gitaarspel, waarna strijkers, waaronder de cello van Isobel Campbell zelf, zorgen voor wat extra versiering. De vorige soloalbums van Isobel Campbell waren al niet heel uitbundig, maar op Bow To Love ligt het tempo nog wat lager en is de instrumentatie nog wat soberder. Het levert muziek op die uitnodigt tot luieren en dit gevoel wordt versterkt door de zachte en verleidelijke zang van de Schotse muzikante, die ook dit keer prachtig zingt, maar ook indruk maakt met haar teksten die variëren van persoonlijk tot politiek. 

De songs op het vierde soloalbum van Isobel Campbell zijn vooral zacht en folky, maar de Schotse muzikante verwerkt ook andere invloeden in haar songs, waaronder een vleugje jazz en een snufje psychedelica. Ik lees vaak dat de soloalbums van Isobel Campbell als saai worden ervaren. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen, want haar soloalbums missen de dynamiek van de albums met Belle And Sebastian en die met Mark Lanegan. Ook Bow To Love is weer een subtiel album, dat je zachtjes in slaap kan wiegen, maar dat ook veel moois te bieden heeft wanneer je er met net wat meer aandacht naar luistert. 

De instrumentatie op het album is in veel songs relatief sober, maar er duiken uiteindelijk toch flink wat invloeden op, die allemaal goed zijn voor fraaie accenten en bijzondere wendingen. Zeker de strijkers voorzien het album van een bijzondere sfeer die uitstekend past bij de stem van Isobel Campbell, maar ook als in de instrumentatie wat meer gas wordt gegeven blijft de fluisterzang van de Schotse muzikante makkelijk overeind. 

Ik heb zoals gezegd altijd een zwak gehad voor de soloalbums van Isobel Campbell en schat ze persoonlijk minstens net zo hoog in als haar andere werk. Ook Bow To Love voldoet volledig aan mijn verwachtingen, al is het maar omdat de meeste soloalbums van Isobel Campbell beter worden wanneer je ze vaker hoort. 

Dat is ook bij Bow To Love het geval, want hoe vaker ik naar het album luister hoe meer ik onder de indruk ben van de intieme songs, van de subtiele maar fantasierijke instrumentatie, van de aangename jaren 60 vibe die hier en daar rondwaart op het album en van de werkelijk prachtige stem van Isobel Campbell, die het oor op haar nieuwe album echt genadeloos streelt en die in de slottrack ook nog eens de ultieme versie van Why Worry van Dire Straits aflevert. De cd-versie bevat overigens ook nog een Franstalige versie van het album. Erwin Zijleman

De muziek van Isobel Campbell is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Schotse muzikante: https://isobelcampbell.bandcamp.com/album/bow-to-love-digital.

Bow To Love van Isobel Campbell is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 26,99 euro

2CD, 16,99 euro