Zelfs in de wat slappere weken van het moment is het dringen binnen de Amerikaanse rootsmuziek, waardoor albums makkelijk tussen wal en schip vallen. Het zou zonde zijn als dit zou gebeuren met The Ones That Stay van Amanda Anne Platt & The Honeycutters, want de band uit Asheville, North Carolina, heeft een uitstekend album afgeleverd. Het is een album dat flink wordt opgetild door de mooie en emotievolle stem van de frontvrouw van de band, maar ook in muzikaal opzicht weet The Ones That Stay steeds weer te verrassen met ruimtelijk klinkende Amerikaanse rootsmuziek, die niet bang is om de grenzen van het genre te verkennen. Het overtuigde me eigenlijk direct, maar dit is ook nog eens een album met veel groeipotentie.
Heel wat jaren geleden heb ik wel eens geluisterd naar een album van Amanda Anne Platt & The Honeycutters. Het zal het titelloze debuutalbum van de band uit Asheville, North Carolina, zijn geweest, maar echt herinneren kan ik het me niet. Ook het deze week verschenen The Ones That Stay was in een drukke week waarschijnlijk niet echt opgevallen, maar het nieuwe album van Amanda Anne Platt en haar band is een album dat zich langzaam maar steeds genadelozer opdringt.
Bij eerste beluistering van het album had ik twee associaties: Edie Brickell & New Bohemians en Natalie Merchant, al dan niet als zangeres van 10,000 Maniacs. Het zijn twee associaties die maar ten dele relevant zijn. De mooie stem van Amanda Anne Platt lijkt maar af en toe op die van Edie Brickell of Natalie Merchant en ook in muzikaal opzicht tappen Amanda Anne Platt en haar band The Honeycutters vooral uit een ander vaatje.
De band uit North Carolina maakt uiteindelijk toch vooral Amerikaanse rootsmuziek, maar het is zeker geen dertien in een dozijn Amerikaanse rootsmuziek. Met name wanneer The Ones That Stay zich voorzichtig buiten de gebaande paden van de Amerikaanse rootsmuziek begeeft hoor ik opeens een randje Natalie Merchant in de zang, hoor ik een gitaarriedeltje dat me herinnert aan 10,000 Maniacs in hun beste dagen of doet het album me qua sfeer even denken aan het zo memorabele debuut van Edie Brickell & New Bohemians van lang geleden.
Het waren in eerste instantie met name deze associaties die er voor zorgden dat ik bleef luisteren naar het nieuwe album van Amanda Anne Platt & The Honeycutters, maar hoe langer ik naar het album luisterde, hoe meer ik overtuigd raakte van de kwaliteit van The Ones That Stay.
De band uit Asheville draait al even mee en dat hoor je. In muzikaal opzicht staat het album als een huis, maar de muzikanten van de band durven ook subtiel te spelen en elkaar de ruimte te geven. Het levert een ruimtelijk en bij vlagen zelfs atmosferisch klinkend geluid op, waarin de details minstens even belangrijk zijn als de basis. Deze details komen vaak van de pedal steel, wat toch een uniek instrument blijft, maar ook de gitaarlijnen zijn met enige regelmaat prachtig.
Qua sfeer doet de muziek van Amanda Anne Platt & The Honeycutters me naast 10,0000 Maniacs af en toe ook wel wat denken aan de muziek van Cowboy Junkies, al is de Canadese band wat verder verwijderd van de Amerikaanse rootsmuziek. Het is allemaal fraai geproduceerd door Scott McMicken van Dr. Dog en Greg Cartwright van Reigning Sound, die je niet verwacht op een album als dit, maar die fraai werk hebben afgeleverd.
De grootste kracht van The Ones Stat Stay schuilt echter in de bijzonder mooie stem van Amanda Anne Platt. De Amerikaanse muzikante beschikt over een karakteristiek stemgeluid met een wat ruw randje, maar ze zingt ook met heel veel gevoel, waardoor iedere noot aan komt. Het is een stem die ook nog eens mooier wordt wanneer je er vaker naar luistert.
De stem van Amanda Anne Platt maakte me in eerste instantie vooral nieuwsgierig naar het nieuwe album van de Amerikaanse band, maar als ik nu naar het album luister sleept de wat mij betreft bijzonder mooie zang me direct mee op de golven van de al even mooie gitaarlijnen en wolkjes pedal steel. Ook The Ones That Stay is een album dat niet zal worden overladen met aandacht deze weken, maar ach wat is het mooi. Erwin Zijleman