Met een stem als die van Ray LaMontagne is het bijna onmogelijk om een slecht album te maken, maar het is knap hoe de Amerikaanse muzikant zich sinds het weergaloze Trouble uit 2004 steeds weer opnieuw weet uit te vinden op albums van hoog niveau. Dat doet hij, net als op Monovision uit 2020, met vooral ingetogen songs met invloeden uit de folk en de country. De wat meer ingetogen klanken passen uitstekend bij de rauwe en opvallend soulvolle strot van de Amerikaanse muzikant, die nog altijd behoort tot de beste zangers in het genre. Ray LaMontagne koos op zijn laatste albums vaak voor steviger en psychedelisch aandoend werk, maar het meer ingetogen Long Way Home bevalt me net wat beter.
Bijna op de dag af twintig jaar geleden verscheen Trouble, het officiële debuutalbum van de Amerikaanse muzikant Ray LaMontagne. Het is een album dat vooral dankzij de zang direct een verpletterende indruk maakte, maar ook in muzikaal opzicht was Trouble een uitstekend album. Ik noem Trouble het officiële debuutalbum van Ray LaMontagne, want eerder bracht hij als RayCharles LaMontagne al drie albums in eigen beheer uit. Die albums kregen nauwelijks aandacht, maar Trouble werd terecht overladen met superlatieven.
De Amerikaanse muzikant kon maar één keer zo verrassen met zijn stem als hij deed met Trouble, maar de albums die volgden stelden zeker niet teleur. De rauwe soulstem van de Amerikaanse muzikant imponeerde ook op de volgende albums van Ray LaMontagne, die in muzikaal opzicht uiteindelijk andere wegen in sloeg.
Het wat rijker georkestreerde Till The Sun Turns Black uit 2006 vond ik persoonlijk nog net wat indrukwekkender dan Trouble, maar ook Gossip In The Grain (2008), God Willin' & The Creek Don't Rise (2010), Supernova (2014), Ouroboros (2016), Part Of The Light (2018) en Monovision (2020) heb ik hoog zitten.
Na een aantal wat psychedelisch aandoende albums keerde Ray LaMontagne op het laatstgenoemde album weer wat terug naar de folk, country en soul van zijn eerdere albums en domineerden de meer ingetogen songs. Het is een lijn die grotendeels wordt doorgetrokken op het deze week verschenen Long Way Home, dat met negen songs, waaronder twee wat overbodige instrumentale tracks, en maar net iets meer dan een half uur muziek helaas aan de korte kant is. Het is wat mij betreft het enige smetje op een verder uitstekend album van Ray LaMontagne.
Het album opent met een lekker soulvolle track met een hoog retro gehalte. In muzikaal opzicht klinkt het, zeker in de zomer, bijzonder lekker en nog altijd is er de geweldige stem van de Amerikaanse muzikant, die alleen in zijn pink al meer soul heeft dan de meeste jonge soulzangers van het moment. In de tracks die volgen keert Ray LaMontagne vooral terug naar de folk en de country en wederom imponeert hij met zijn fantastische stem.
Net als zoveel andere albums van Ray LaMontagne is ook Long Way Home een album dat net zo goed vele decennia oud zou kunnen zijn, maar waar ik lang niet altijd gek ben op retro, zit de nostalgie me nergens in de weg. Het album bevat een aantal songs die in muzikaal opzicht van Van Morrison hadden kunnen zijn en in muzikaal opzicht komt Neil Young ook een paar keer voorbij, maar de stem van Ray LaMontagne blijft uniek en maakt wat mij betreft nog altijd dezelfde indruk als twintig jaar geleden.
De Amerikaanse muzikant was op een deel van zijn albums niet vies van stevige rock, maar in de wat soberder ingekleurde songs komt zijn stem wat mij betreft veel beter tot zijn recht. Deze songs domineren op Long Way Home, dat meer dan eens herinnert aan de vroege albums van Ray LaMontagne en dat fraai is geproduceerd door Seth Kauffman (Angel Olsen, Lana Del Rey).
Er van uitgaande dat Trouble het echte debuutalbum van Ray LaMontagne is, is Long Way Home alweer het negende studioalbum van de muzikant die werd geboren in Nashua, New Hampshire, maar ook dit album is wat mij betreft weer een waardevolle aanvulling op een inmiddels bijzonder fraai en omvangrijk oeuvre. Erwin Zijleman
Long Way Home van Ray LaMontagne is verkrijgbaar via de Mania webshop: