Marlin’s Dreaming verruilde ruim twee jaar geleden de indierock van het geweldige Quotidian voor een meer ingetogen geluid. Die lijn wordt doorgetrokken op HIRL, dat vol staat met lome en heerlijk melodieuze gitaarsongs. Quotidian noemde ik ooit de soundtrack van de zomer van 2020 en ook op HIRL domineren de zwoele en zomerse klanken, al klinkt het nieuwe album totaal anders. HIRL is subtiel maar echt bijzonder mooi ingekleurd, met een hoofdrol voor fraai gitaarwerk, wat wordt gecombineerd met aangenaam dromerige zang. Het klinkt niet alleen bijzonder lekker, maar de songs van Marlin’s Dreaming zitten ook knap in elkaar. Hoogste tijd dat deze band doorbreekt.
In de zomer van 2020, de eerste zomer van de coronapandemie, maakte de Nieuw-Zeelandse band Marlin’s Dreaming op mij een onuitwisbare indruk met haar tweede album Quotidian. Ik omschreef het album als een gitaarplaat vol invloeden en boordevol direct memorabele popsongs en noemde het bovendien een van de soundtracks van de zomer van 2020. Daar valt nog altijd weinig tot niets op af te dingen, want toen ik Quotidian onlangs weer eens beluisterde, was ik direct weer onder de indruk van de songs van de band uit Dunedin.
Op Quotidian citeerde Marlin’s Dreaming veelvuldig uit de archieven van de indierock uit de jaren 90, maar de band sleepte er echt van alles bij, waardoor het album niet alleen meedogenloos vermaakte, maar ook de fantasie prikkelde. Op het aan het begin van 2022 verschenen Hasten nam de Nieuw-Zeelandse band vervolgens flink gas terug.
Ook Hasten was een geweldige gitaarplaat, maar het gruizige gitaarwerk van Quotidian had plaats gemaakt voor een wat dromeriger geluid. Hasten drong zich net wat minder makkelijk op dan zijn voorganger, maar ook het derde album van Marlin’s Dreaming smaakte absoluut naar meer. Dat meer is deze week verschenen, want met HIRL heeft de band uit Nieuw-Zeeland haar vierde album afgeleverd.
In de openingstrack van HIRL neemt Marlin’s Dreaming nog wat meer gas terug dan op haar vorige album en zijn invloeden uit de 90s indierock volledig verdwenen. Die keren ook niet terug , want Marlin’s Dreaming borduurt op haar nieuwe album verder op de lijn die werd ingezet op Hasten. Hoewel ik zeer verknocht was en ben aan het geluid op Quotidian bevalt het nieuwe album van Marlin’s Dreaming me uitstekend.
De band uit Dunedin heeft haar nieuwe songs subtiel ingekleurd, maar omdat het nog steeds vooral vertrouwd op gitaren vind ik ook HIRL een gitaarplaat. Net als op Hasten is het geluid van Marlin’s Dreaming te omschrijven als dromerig, maar de songs op HIRL vallen wat mij betreft ook op door het zeer melodieuze karakter.
De band heeft hoorbaar veel invloed besteed aan de arrangementen en de instrumentatie, want alles klinkt even mooi. Dat geldt ook voor de zang die fraai ingetogen is en hier en daar wordt verrijkt met mooie harmonieën. Door de repeterende gitaarakkoorden heeft het vaak niet alleen wat dromerigs klinkt het ook wat benevelend, waardoor ook HIRL het weer uitstekend doet in de zomer. De meest ingetogen tracks op het album doen me wel wat denken aan de Britse band Travis ten tijde van The Man Who, maar Marlin’s Dreaming geeft haar songs ook meer dan eens een postpunk touch, zonder te vervallen in de clichés en de gebaande paden van dit genre.
Net als bij de vorige albums van Marlin’s Dreaming moet de band het vooralsnog doen met bescheiden aandacht, want zelfs de door mij zo geliefde nieuwsbrief van het Nieuw-Zeelandse Flying Out Records is nog redelijk stil over het album. Prijsnummer is voor mij overigens het zwoele duet met de eveneens Nieuw-Zeelandse en zeer getalenteerde singer-songwriter Erny Belle, maar ook alle andere songs op het album strelen genadeloos het oor.
Iedereen die Marlin’s Dreaming alleen kent van Quotidian moet waarschijnlijk even wennen aan HIRL, maar de schoonheid van het nieuwe album openbaart zich snel. Wat een leuke band is dit toch. Erwin Zijleman
De muziek van Marlin's Dreaming is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse band: https://marlinsdreaming.bandcamp.com/album/hirl.