Door de deze week verschenen reissue van het debuutalbum van Drop Nineteens, kom ik met een vertraging van ruim dertig jaar alsnog in aanraking met de muziek van de band uit Boston. Het is een kennismaking die me uitstekend is bevallen. Delaware is misschien geen Loveless (My Bloody Valentine), Souvlaki (Slowdive) of Nowhere (Ride), maar in de subtop van de shoegaze kan het eerste album van Drop Nineteens zeker mee. De band uit Boston dook vorig jaar, na een stilte van dertig jaar, weer op, maar zo goed als op haar debuutalbum Delaware is de Amerikaanse band nooit meer geworden. Liefhebbers van shoegaze die de band niet kennen moeten hier zeker eens naar luisteren.
Tussen de nieuwe albums van deze week vond ik een reissue van Delaware van Drop Nineteens. Het oorspronkelijk in 1992 verschenen album wordt hier en daar bestempeld als een van de kroonjuwelen van de shoegaze, maar ik lees ook kritischere geluiden. Zo schrijft AllMusic.com dat de Amerikaanse band wel erg goed naar de Britse en Ierse voorbeelden heeft geluisterd, maar deze uiteindelijk niet benadert.
Ik heb het genre shoegaze in de jaren 90 redelijk goed gevolgd, maar de albums van Drop Nineteens ben ik volgens mij destijds niet tegengekomen. De band uit Boston, Massachusetts, debuteerde in 1992, bracht in 1993 een tweede album uit en keerde pas vorig jaar terug met haar derde album. Dat laatste album heb ik vrijwel zeker wel beluisterd, maar het kwam niet door mijn selectie, al is het maar omdat ik me bij het beluisteren van shoegaze albums bij voorkeur beperk tot de grote albums uit het verleden.
Door het beperkte aanbod van deze week werd ik wel nieuwsgierig naar Delaware, al was het maar om uit te vinden of het inderdaad een van de betere shoegaze albums aller tijden is (Pitchfork) of slechts een aangenaam maar niet heel bijzonder album in het genre (AllMusic). Laat ik direct maar verklappen dat de waarheid in het midden ligt.
Delaware opent best imponerend met een flink wolkendek van gruizige gitaren dat lang aanhoudt, waarna de ritmesectie er langzaam maar zeker stevig inhakt. De stevige klanken worden gecombineerd met dromerige mannen- en vrouwenvocalen en zeker wanneer het tempo redelijk laag ligt heeft ook de muziek van Drop Nineteens iets looms. Natuurlijk doet het denken aan de muziek van My Bloody Valentine die destijds het goede voorbeeld gaven, maar ik heb in de jaren 90 zeker mindere shoegaze gehoord dan op het debuutalbum van Drop Nineteens.
Ik heb wel wat met de dikke laag gitaren op het album en ook het spel van de ritmesectie springt er in positieve zin uit, net als de zang. In muzikaal opzicht heb ik niets aan te merken op de sound van Drop Nineteens, die ook destijds misschien niet heel origineel was, maar wel met veel energie en dynamiek is gemaakt. De band uit Boston laat zich op Delaware hier en daar ook beïnvloeden door de noiserock van Sonic Youth en sleept er nog wel wat meer bij, maar ik vind de songs die het dichtst bij het beproefde shoegaze stramien blijven het best.
Delaware van Drop Nineteens mag ook wat mij betreft niet in één adem worden genoemd met de kroonjuwelen van de shoegaze, maar een plekje bij de subtop is niet zo gek. Het is best knap, zeker als je je bedenkt dat Drop Nineteens in 1992 een pas net opgericht studentenbandje was.
Delaware scoorde in de Verenigde Staten maar matig en ook in Nederland kreeg het album volgens mij geen voet aan de grond, maar in het Verenigd Koninkrijk deed het album het heel aardig en werd de hoorbare inspiratie door de Britse shoegaze bands kennelijk niet als storend ervaren.
Het lijstje met mijn favoriete albums in het genre wordt door de kennismaking met het debuutalbum van het debuutalbum van Drop Nineteens niet volledig op zijn kop gezet, maar in tegenstelling tot AllMusic vind ik Delaware wel meer dan slechts aangenaam. Zeker in de beste momenten en in de opvallende cover van Madonna’s Angel heeft het album alles dat een goed shoegaze album moet hebben en dat is absoluut geen zekerheid in het genre. Erwin Zijleman
Delaware van Drop Nineteens is verkrijgbaar via de Mania webshop: