Toen ik Distractions voor het eerst beluisterde overheerste teleurstelling. Ik had gehoopt op een vintage Tindersticks album, maar kreeg nogal zware kost voorgeschoteld. Het is zware kost die niet op ieder moment tot zijn recht komt, maar neem de tijd voor dit album en stel je er voor open en de schoonheid van het album komt steeds nadrukkelijker aan de oppervlakte. Die schoonheid hoor je in de bijna minimalistische, maar ook fraaie atmosferische klanken, in de zang en gesproken woord en in de songs die ruimhartig buiten de lijntjes van het vertrouwde Tindersticks geluid kleuren. Het siert de band dat het durft te veranderen en na enige gewenning is het toch weer mooi.
De Britse band Tindersticks heeft sinds haar titelloze debuut uit 1993 behoorlijk lang vastgehouden aan een beproefde formule, wat overigens niet betekent dat de albums van de band eenvormig zijn. Tindersticks zette wel vaker kleine stapjes op nieuwe albums, maar de stappen die worden gezet op het deze week verschenen Distractions zijn behoorlijk groot.
Je hoort het direct in de openingstrack, die 11 minuten lang enigszins tegen de haren instrijkt met een wat monotoon ritme, atmosferische klanken, hier en daar ontsporende passages en teksten die als een mantra worden herhaald. Bij eerste beluistering greep het me totaal niet en dan duren 11 minuten lang. Het verbaast me dan ook niet dat Distractions vooralsnog wat gemengde reacties oproept, maar oordeel vooral niet te snel en luister zeker verder.
In de tweede track zijn de klanken nog wat atmosferischer en is de zang c.q. het gesproken woord van Stuart Staples ingetogen en fluisterzacht. Omdat de instrumentatie dit keer bijna minimalistisch is lijkt er niet veel te gebeuren in de vijfenhalve minuut die track duurt, maar schijn bedriegt.
Ook in de derde track is de instrumentatie minimalistisch en zijn de klanken atmosferisch en vaak wat beklemmend, maar voor het eerst op Distractions hoor je het bekende Tindersticks geluid, dat zo fraai vorm kreeg op de flinke stapel albums die de band de afgelopen 18 jaar maakte, al wordt Stuart Staples in vocaal opzicht stevig bijgestaan door zangeres Gina Foster.
Dat de band met A Man Needs A Maid als Tindersticks klinkt is ook weer bijzonder, want de song is natuurlijk van Neil Young. Ook in Lady With The Braid, een song van Dory Previn, blijft Tindersticks in de buurt van haar zo karakteristieke geluid uit het verleden, al is de inkleuring ook dit keer uiterst subtiel.
Het album vervolgt met de derde van drie covers. You'll Have To Scream Louder van de postpunk band Television Personalities is een behoorlijk toegankelijke en zwoele track, die ook flink wat echo’s van het oude Tindersticks laat horen.
Het Franstalige Tue-Moi heeft genoeg aan piano en zang en eert het Franse chanson, voordat het album over gaat in de ruim negen minuten durende slottrack die opent met fluitende vogeltjes en langzaam op gang komt. Het is een volgende track met een bijna minimalistische inkleuring en voornamelijk gesproken tekst.
Zeker bij eerste beluistering is Distractions behoorlijk zware kost, zeker voor liefhebbers van het oudere werk van de Britse band. In de drie covers op het album klinkt Tindersticks nog redelijk als zichzelf, maar in de andere tracks verkent de band nadrukkelijk nieuwe wegen.
Inmiddels ben ik meer gewend aan het album en weet ik dat het aan kracht wint wanneer de zon onder is en wanneer je met volledige aandacht naar het album kunt luisteren. Dan hoor je hoe subtiel en smaakvol de instrumentatie is en met hoeveel gevoel Stuart Staples zingt.
Volgens de bandcamp pagina van de band is Distractions geen lockdown album, maar de sfeer van de bijzondere en soms ook wel beangstigende tijd waarin we leven weet de Britse band aardig te vangen. Welke plek Distractions uiteindelijk in zal nemen binnen het oeuvre van de band zal de tijd moeten leren, maar schrijf dit album zeker niet te vroeg af. Erwin Zijleman
De muziek van Tindersticks is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://tindersticks.bandcamp.com/album/distractions.