Het is vooralsnog verrassend stil rond het nieuwe album van de Britse muzikant David Gray, terwijl hij met White Ladder toch een million-seller op zijn naam heeft staan. Ik vind persoonlijk vrijwel al zijn albums goed en ook Skellig heeft me weer aangenaam verrast. Het album is voorzien van een wat traditioneler aandoend, zeer stemmig en soms wat atmosferisch geluid, dat wat minder de kant van de pop op gaat dan de meest succesvolle albums van David Gray. Het is een geluid dat soms ruw en oorspronkelijk klinkt, maar het steekt allemaal weer razend knap in elkaar, net als de songs van de Britse muzikant. Wederom een bijzonder fraai album van David Gray.
De Britse singer-songwriter David Gray maakte halverwege de jaren 90 drie albums die echt bijna niemand opvielen, maar werd een wereldster met het in 1998 verschenen en terecht uitvoerig bejubelde White Ladder. Sindsdien is het succes van David Gray helaas weer deels verdampt, maar de Britse muzikant staat nog altijd garant voor uitstekende albums, zoals hij twee jaar geleden nog liet horen met Gold In A Brass Age, dat ik schaar onder zijn betere albums.
Deze week verscheen een nieuw album van David Gray en ook Skellig had niet veel tijd nodig om me te overtuigen. White Ladder van David Gray viel 23 jaar geleden op met folky songs, die een eigentijds tintje kregen dankzij subtiele flirts met elektronica. De rol van deze elektronica heeft David Gray sindsdien langzaam maar zeker afgebouwd en ook Skellig doet niet veel moeite om modern te klinken.
Skellig werd gemaakt met vooral Ierse muzikanten, onder wie Robbie Malone en David Kitt en zangeres Niamh Farrell. De muzikanten hebben gekozen voor een redelijk compact arsenaal aan instrumenten. De songs op Skellig moeten het voor een belangrijk deel doen met piano, gitaar, bas en drums, waarna de Britse klassieke muzikante Caroline Dale de songs hier en daar nog wat verder mag invloeden met haar cello.
Ondanks het beperkte aantal instrumenten klinkt Skellig zeker niet Spartaans, maar wel wat traditioneler, misschien stiekem ook wat Keltischer en zeker atmosferischer dan de vorige albums van David Gray. Ik ben persoonlijk zeer gecharmeerd van het sfeervolle geluid op het nieuwe album van de Britse muzikant, die zijn muziek wat verder heeft teruggebracht tot de essentie.
Toch klinkt Skellig geen moment kaal, zeker niet wanneer de cello de lege ruimte fraai inkleurt, en het is ook zeker geen eenvormig album. David Gray keert op zijn nieuwe album terug naar zijn roots met songs vol invloeden uit de folkrock, maar is ook de lekker in het gehoor liggende songs van zijn meer pop georiënteerde albums niet vergeten, wat prachtige songs oplevert, die zich ook nog eens makkelijk opdringen.
De albums van David Gray pik je er alleen al door zijn stem meestal makkelijk uit, maar Skellig borduurt wat minder voortvarend voort op het zo herkenbare David Gray geluid dan zijn voorgangers. Enerzijds door het smaakvolle geluid zonder al te veel opsmuk, maar ook de zang klinkt hier en daar net wat anders, zeker wanneer David Gray zijn vocalen laat omringen door de mooie stem van Niamh Farrell.
De muziek van de Britse muzikant had altijd al iets melancholisch of zelfs weemoedigs en dat is niet veranderd op zijn nieuwe album, waarop de melancholie in de zang en de teksten nog wat wordt versterkt door de sfeervolle maar ook vaak wat donkere klanken. Het voorziet het album van een bijzondere sfeer.
Skellig zal niet zo makkelijk een breed publiek aanspreken als White Ladder bijna 25 jaar geleden deed, maar liefhebbers van mooie popsongs met een folky inslag moeten makkelijk kunnen vallen voor het nieuwe album van David Gray. Zelf ben ik als een blok gevallen voor het nieuwe album, dat bijna een uur lang betovert met stemmige klanken, uitstekende zang en songs van het niveau dat we inmiddels kennen van David Gray.
Skellig is ook nog eens een lockdown album dat de sfeer van de rare wereld waarin we al bijna een jaar leven fraai weet te vangen. Het levert nog een aantal extra bonuspunten op. David Gray draait inmiddels heel wat jaren mee, maar hij weet me met Skellig toch weer te verrassen. Dat is knap. Erwin Zijleman
