De Australische singer-songwriter Indigo Sparke reisde in 2019 door de Verenigde Staten en nam daar uiteindelijk samen met Big Thief frontvrouw Adrianne Lenker en producer Andrew Sarlo als producers haar debuutalbum Echo op. Het is een debuutalbum dat in de smaak zal vallen bij liefhebbers van Mazzy Star en Cowboy Junkies, maar ook liefhebbers van uiterst sober ingekleurde folk zijn bij Indigo Sparke aan het juiste adres. Echo is een album zonder opsmuk, maar ook een album dat zich genadeloos opdringt wanneer je er de juiste tijd voor hebt gevonden en er met volledige aandacht naar kunt luisteren. Prachtdebuut dat doet uitzien naar meer.
Als ik bij het beluisteren van een album afwisselend associaties heb met de muziek van Cowboy Junkies en Mazzy Star ben ik een zeer gelukkig mens. Ik ben daarom blij met het deze week verschenen debuutalbum van Indigo Sparke. De Australische singer-songwriter manoeuvreert zich met Echo immers met enige regelmaat tussen mijn twee favoriete bands in, maar is zeker geen copycat, wat ze laat horen in de andere songs op het album.
Echo werd deels geproduceerd door Big Thief frontvrouw Adrianne Lenker, die als geen ander weet hoe muziek vol gevoel en zonder al teveel opsmuk moet klinken. Hiernaast schoof Andrew Sarlow, die we kennen van Courtney Marie Andrews, Wilsen, Bon Iver en natuurlijk ook van Big Thief, aan voor de productie van het album, waarvoor Indigo Sparke zelf ook nog tekende.
Het debuutalbum van Indigo Sparke is zeer sober ingekleurd. In de meeste tracks moeten we het doen met elementaire elektrische gitaarlijnen of wat getokkel op de akoestische gitaar en met de stem van de Australische muzikante. Slechts zeer incidenteel is de muziek van Indigo Sparke ruimhartiger ingekleurd met bijvoorbeeld piano en wat subtiele elektronica, maar een gemis is dat niet. Integendeel zelfs. Juist door slechts zeer incidenteel accenten toe te voegen aan de instrumentatie op Echo, zijn deze accenten zeer trefzeker, terwijl de wat eenvormige inkleuring het album voorziet van een bezwerende uitwerking.
Echo is volgens de bandcamp pagina van Indigo Sparke “a deep and intimate ode to death, decay and the restless feeling of wanting to belong to something greater”. Dat klinkt allemaal wat donker en melancholisch en dat is ook precies hoe het debuut van de Australische singer-songwriter klinkt. Echo lijkt hierdoor vaak het ultieme lockdown album, maar de songs voor het album werden geschreven op een moment dat nog vrijwel niemand een wereldwijde pandemie kon vermoeden en Indigo Sparke uitvoerig door de Verenigde Staten reisde, om het album uiteindelijk op te nemen in New York.
Ondanks de spaarzame of zelfs Spartaanse inkleuring zijn Indigo Sparke en haar co-producers er in geslaagd om het album te voorzien van een donker en vaak wat beklemmend geluid, dat zich stevig opdringt. Het is een geluid dat perfect past bij de stem van Indigo Sparke. De Australische muzikante muzikante beschikt over een stem die regelmatig doet denken aan die van Mazzy Star zangeres Hope Sandoval of die van Cowboy Junkies frontvrouw Margo Timmins, maar ze heeft ook een eigen geluid, dat je vooral hoort wanneer de muziek van Indigo Sparke nog wat intiemer en soberder wordt.
Het is nog niet zo makkelijk om indruk te maken met een sober ingekleurd album als Echo, maar het debuut van Indigo Sparke weet mij moeiteloos 32 minuten en 9 songs lang te boeien en verliest bij herhaalde beluistering niet aan kracht. Ik was het snelst overtuigd door de songs die wat makkelijker herinneren aan mijn twee hierboven genoemde favoriete bands, maar het zijn uiteindelijk de nog wat intiemere en introspectievere songs die me het meest raken.
Echo van Indigo Sparke is geen album voor op de achtergrond en ook geen album dat het goed doet bij daglicht, maar sluit je ’s avonds op met dit album en het wordt mooier en mooier. Erwin Zijleman
De muziek van Indigo Sparke is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Australische singer-songwriter: https://indigosparke.bandcamp.com/album/echo.