Iedereen die het debuutalbum van The Blue Nile in 1984 kocht vanwege de single Tinseltown In The Rain, zal, net als ik, flink verrast zijn door het album van de band uit Glasgow. De muziek van The Blue Nile is op A Walk Across The Rooftops bij vlagen zeer toegankelijk, maar over het algemeen genomen graaft de band rond Paul Buchanan een stuk dieper en wordt het experiment flink gezocht. De muziek van The Blue Nile zit vol bijzondere accenten en klinkt ook nog eens fantastisch, zeker als je het vergelijkt met de stevig galmende albums die in het decennium populair waren. The Blue Nile bleef helaas altijd een cultband en maakte slechts vier albums, maar A Walk Across The Rooftops is een 80s klassieker.
A Walk Across The Rooftops, het debuutalbum van de Schotse band The Blue Nile uit 1984, is in meerdere opzichten een bijzonder album. Het eerste dat opviel toen ik het album in 1984 voor het eerst beluisterde was de werkelijk fenomenale geluidskwaliteit. Het debuut van The Blue Nile werd uitgebracht door het Schotse bedrijf Linn, dat op dat moment vooral bekend was als leverancier van high end platenspelers.
Het bedrijf begon met het persen van LP’s om de eigen platenspelers goed te kunnen testen, maar was zo onder de indruk van de muziek van The Blue Nile dat het de eerste release werd op Linn Records, dat zich hierna vooral richtte op klassieke muziek en jazz. Waar de meeste jaren 80 albums opvallen door een enorme bak galm en een wat zompig geluid, klinkt het debuutalbum van The Blue Nile glashelder.
Het debuutalbum van The Blue Nile viel in 1984 niet alleen op door het fantastische geluid van de LP, maar ook door het experimentele karakter van de muziek van de band. A Walk Across The Rooftops bevat met Tinseltown In The Rain en Stay twee behoorlijk toegankelijke 80s popsongs, waarvan de eerste zelfs is uitgegroeid tot een 80s klassieker, maar de meeste songs op het debuutalbum van The Blue Nile zijn veel minder toegankelijk.
Het zijn vaak wat langere songs die ver zijn verwijderd van de toegankelijke popsong met een kop en een staart. De meeste songs op A Walk Across The Rooftops zijn sfeervolle en zich langzaam voortslepende songs, die opvallen door bijzondere accenten van met name strijkers, door diepe bassen, door atmosferische keyboards, door experimentele percussie en door de melancholische zang van voorman Paul Buchanan.
De muziek van The Blue Nile bevat een aantal karakteristieke ingrediënten van de popmuziek uit de jaren 80, maar de muziek van de band uit Glasgow is ook beïnvloed door klassieke muziek en jazz. Het was in 1984 zeker niet de makkelijkste muziek, maar bijna 40 jaar later blijkt het debuut van The Blue Nile nog maar weinig van zijn kracht te hebben verloren.
De wat meer experimentele songs op het album, als de fascinerende openingstrack en titeltrack, prikkelen de fantasie nog net zo stevig als in 1984, maar ook single Tinseltown In The Rain, voor mij een van de mooiste popliedjes uit de jaren 80, heeft nog niets van zijn verleidingskracht verloren.
Objectief bezien is A Walk Across The Rooftops niet het beste album van The Blue Nile, want opvolger Hats uit 1989 is nog net wat constanter, maar door de magie van de eerste kennismaking doet het debuut van The Blue Nile me toch net wat meer dan de albums die zouden volgen.
Na Hats zou The Blue Nile met Peace At Last uit 1996 en High uit 2004 nog twee geweldige albums maken, maar het zijn albums die zich helaas nauwelijks wisten te ontworstelen aan de obscuriteit, net als het al even mooie soloalbum Mid Air van voorman Paul Buchanan uit 2012, dat helemaal niet werd opgemerkt.
Ik had A Walk Across The Rooftops al een tijd niet meer gehoord, maar was weer onmiddellijk onder de indruk van de schoonheid van Tinseltown In The Rain, van alle melancholie in de stem van Paul Buchanan en van al het experiment in de sfeervolle songs op het album. A Walk Across The Rooftops hoort zeker niet bij de kaskrakers van de jaren 80, maar in artistiek opzicht hoeft het maar heel weinig albums uit het decennium achter zich te dulden. Erwin Zijleman