Ik had tot dusver niet heel veel met de albums van Vieux Farka Touré, maar de zoon van de legendarische Malinese muzikant Ali Farka Touré, maakt wat mij betreft heel veel indruk met zijn nieuwe album Les Racines, waarop hij toch nog in de voetsporen van zijn legendarische vader treedt. Op zijn nieuwe album omarmt Vieux Farka Touré de traditionele Malinese woestijnblues dat gaat hem goed af. Les Racines, dat roept om vrede in Mali, bevat alle ingrediënten van het genre en bezweert zoals dat hoort, maar de meeste indruk maakt het fenomenale gitaarspel van de Malinese muzikant, die niet voor niets de Jimi Hendrix van de Sahara wordt genoemd.
Jaren voordat bands als Tinariwen en Tamikrest met hun woestijnblues aan de weg timmerden in Europa, maakte de Malinese muzikant Ali Farka Touré al een aantal geweldige albums in het genre, waaronder het samen met Ry Cooder gemaakte Talking Timbuktu uit 1994 en het nog veel betere The Source uit 1991.
Na het overlijden van Ali Farka Touré in 2006, nam zijn zoon Vieux Farka Touré het stokje over, maar de Malinese muzikant trad niet vanzelfsprekend in de muzikale voetsporen van zijn vader. Invloeden uit de traditionele Malinese muziek, waaronder de Malinese woestijnblues, hebben wel altijd een rol gespeeld in de muziek van Vieux Farka Touré, maar de Afrikaanse muzikant probeerde ook altijd een brug te slaan naar de Westerse popmuziek en naar genres als de reggae. To nu dan, want op Les Racines eert Vieux Farka Touré nadrukkelijk de muziek waarmee zijn vader opgroeide.
Les Racines werd vrijwel live opgenomen in een studio in het Malinese Bamako en dat voorziet de muziek op het album van veel energie. Vieux Farka Touré laat zich in de meeste tracks op het album vooral begeleiden door een bassist en een percussionist, maar hier en daar zijn ook andere traditionele Afrikaanse instrumenten en vrouwenstemmen toegevoegd aan het bezwerende geluid op het album.
Vieux Farka Touré tekent zelf voor het gitaarspel en de zang op Les Racines en met name het gitaarspel op het album is van hoge kwaliteit en van een bijzondere schoonheid. Vieux Farka Touré verdiende op basis van zijn eerdere albums de eretitel ‘Jimi Hendrix van de Sahara’ en op Les Racines laat hij nog maar eens horen waarom hij deze bijnaam heeft gekregen. Het gitaarspel op Les Racines is hier en daar onnavolgbaar, maar het is ook gitaarspel dat een bijna hypnotiserende uitwerking heeft op de luisteraar.
Dat bezwerende of zelfs hypnotiserende karakter is een inmiddels bekende eigenschap van de woestijnblues, maar Vieux Farka Touré voorziet het op Les Racines van een nieuwe dimensie. De meeste recente albums in het genre moeten het voor een belangrijk deel hebben van de bijzondere herhalende zangpartijen, maar op het nieuwe album van Vieux Farka Touré staan vooral de gitaar in de spotlights, al is de Afrikaanse muzikant ook een zeer verdienstelijk zanger.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik in het genre nog onvoldoende goed de nuances herken, waardoor vrijwel alle woestijnblues albums voor mij erg op elkaar lijken, maar Les Racines van Vieux Farka Touré klinkt duidelijk anders dan de andere albums in het genre die ik het afgelopen jaar heb opgepikt.
Van deze albums trok Afrique Victime van Mdou Moctar vorige jaar de meeste aandacht en het album eindigde bovendien in heel veel jaarlijstjes. Les Racines van Vieux Farka Touré doet in kwalitatief opzicht zeker niet onder voor het album van Mdou Moctar en zou op basis van de kwaliteit van onder andere het gitaarspel dit jaar hoge ogen moeten gooien.
Vieux Farka Touré wilde niet onmiddellijk doorgaan op de weg die zijn vader zo lang had betreden, maar op zijn zesde album laat hij horen dat hij absoluut de juiste genen heeft meegekregen van zijn legendarische vader Ali Farka Touré. Ik neem woestijnblues gedoseerd tot me, maar het nieuwe album van Vieux Farka Touré, overigens ook een lange roep om vrede in zijn vaderland Mali, is een verplichte aanschaf in het genre. Erwin Zijleman
