Ik had tot dusver niet zoveel met de muziek van de Canadese muzikant Ken Yates, maar zijn vierde soloalbum is erg mooi. Op dit album voegt de muzikant uit Toronto mooie vrouwenstemmen toe aan zijn songs en bovendien zijn de songs wat voller en wat mij betreft ook aansprekender ingekleurd. Ken Yates maakt op Cerulean folky popmuziek en het is popmuziek met flink wat melancholie, waardoor ik af en toe iets van Elliott Smith hoor. Op het eerste gehoor klinkt Cerulean vooral zeer aangenaam, maar nu ik wat vaker naar het album heb geluisterd hoor ik steeds meer mooie en bijzonders in de songs van de Canadese muzikant, die met dit album zomaar door zou kunnen breken.
De Canadese muzikant Ken Yates bracht de afgelopen tien jaar drie albums uit die aardig en vooral aangenaam klonken, maar die me uiteindelijk toch onvoldoende wisten te boeien om er veel vaker dan één of twee keer naar te luisteren. Deze week verscheen het vierde album van de muzikant uit Toronto en Cerulean vind ik echt een stuk beter en interessanter dan zijn drie voorgangers.
Dat heeft voor een belangrijk deel te maken met het toevoegen van een extra ingrediënt aan de muziek van Ken Yates. De Canadese muzikant laat zijn vocalen immers hier en daar verrijken door vrouwenstemmen, waaronder die van Kathleen Edwards, Katie Pruitt, Stephanie Lambring en Liz Longley. De bijdragen van de vrouwelijke muzikanten die bijdragen aan Cerulean zijn behoorlijk subtiel, maar het extra ingrediënt voorziet de muziek van Ken Yates van net wat meer pit en onderscheidend vermogen.
De Canadese muzikant beschikt zelf over een aangename en wat lome stem, die op een gegeven moment wel wat saai kan worden, maar de mooie vrouwenstemmen op het album zorgen voor net voldoende dynamiek om de songs van Ken Yates aangenaam en interessant te houden. Het zijn overigens niet alleen de vrouwenstemmen die er voor zorgen dat ik het vierde album van de Canadese muzikant interessanter vind dan de drie voorgangers, want ook in muzikaal opzicht klinkt Cerulean net wat aangenamer, interessanter en energieker. Het is deels de verdienste van producer Jim Bryson, al werkte hij ook al eerder samen met Ken Yates.
Ken Yates maakt ook op Cerulean popsongs met een folky inslag. Heel af en toe doet het me qua sfeer wel wat denken aan Elliott Smith, maar het is wel “Elliott Smith light”. De teksten van Ken Yates zijn zeker niet zo donker als die van de veel te vroeg overleden Amerikaanse muzikant en de sfeer op Cerulean is ook zeker niet zo beklemmend als die op de albums van Elliott Smith. Het betekent overigens niet dat Ken Yates het leven vooral door een roze bril bekijkt, want op Cerulean overheerst de melancholie, die grotendeels werd ingegeven door het overlijden van de moeder van Ken Yates.
Cerulean zal het ondanks deze melancholie uitstekend doen op warme zomerdagen of lome zondagochtenden, zeker als de stem van Ken Yates fraai samenvloeit met die van de zangeressen die bij hebben gedragen aan het album. De vorige albums van Ken Yates had ik na een of twee keer horen ook echt wel gehoord en ik was eerlijk gezegd bang dat ook Cerulean niet heel lang mee zou gaan, maar dat valt erg mee.
De lekker in het gehoor liggende, smaakvol ingekleurde en mooi gezongen songs op het vierde album van Ken Yates blijven ook bij herhaalde beluistering aangenaam en de muziek van de Canadese muzikant blijkt, juist bij herhaalde beluistering, interessanter dan op het eerste gehoor.
Het levert een album op dat absoluut in de smaak zal vallen bij liefhebbers van melancholische en sfeervol ingekleurde folky popsongs, maar Cerulean beschikt ook absoluut over de potentie om in veel bredere kring tot de verbeelding te spreken. Alle reden dus om de muziek van de Canadese muzikant ook aan deze zijde van de Atlantische oceaan onder de aandacht te brengen. Erwin Zijleman
De muziek van Ken Yates is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikant: https://kenyates.bandcamp.com.