Ik zag de Britse band The Pogues ergens halverwege de jaren 80 in Amsterdam. Bij de eerste paar songs moest de band het doen zonder zanger Shane MacGowan, maar na een paar songs kwam hij dan toch het podium op gestrompeld. Het was een klein wonder dat hij nog kon staan en een nog groter wonder dat hij nog kon zingen, zeker in het tempo dat The Pogues destijds aanhielden. Het werd al snel een feestje, maar lang duurde het niet, want de Britse muzikant hield het na een paar tracks alweer voor gezien.Wat dat betreft is het een klein wonder dat het kerstkind Shane MacGowan nog 65 jaar oud is geworden, maar ondanks het feit dat zijn gezondheid al jaren broos was kwam zijn overlijden vandaag toch als een schok.
The Pogues werden in 1982 geformeerd in Londen, nadat Shane MacGowan zijn vorige band Nipple Erectors achter zich had gelaten. Het in 1984 verschenen debuutalbum van de Britse band trok nog niet heel veel aandacht, maar met Rum Sodomy & the Lash (1985) en If I Should Fall From Grace With God (1988) leverden The Pogues twee klassiekers af. Het zijn albums die stevig waren beïnvloed door de Ierse folk, maar dan uitgevoerd met een punky energie.
Shane MacGowan drukte als songwriter en als zanger stevig zijn stempel op de muziek van de band, die met Peace And Love (1989) en Hell's Ditch (1990) nog twee uitstekende albums afleverde. Aan het begin van de jaren 90 was de positie van Shane MacGowan binnen The Pogues echter onhoudbaar geworden. Hij probeerde het nog wel als solomuzikant en met zijn band The Popes, maar drank en drugs hadden hun tol geëist. De afgelopen 25 jaar werd niet veel meer van Shane MacGowan vernomen en vandaag overleed hij op slechts 65-jarige leeftijd. De popmuziek heeft weer afscheid moeten nemen van een zeer markant persoon, die met name in de jaren 80 tot grootse daden in staat was. Erwin Zijleman