Direct wanneer de eerste noten van het titelloze album van de Amerikaanse muzikant Andrew Hibbard uit de speakers komen hoor je flarden Bob Dylan, Gram Parsons, Neil Young en nog veel meer echo’s uit een ver verleden. Andrew Hibbard heeft een voorkeur voor 70s country, 60s folk en sleept er ook nog wat 50s country en rock ’n roll bij. Vernieuwend is zijn muziek niet, maar de uitvoering is prachtig. Met name de pedal steel en de mondharmonica spelen een glansrol en Andre Hibbard is ook nog eens een overtuigend zanger en songwriter. Hier gaan liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek zich zeker geen buil aan vallen.
Andrew Hibbard is een muzikant uit Hamilton, Ohio, die op jonge leeftijd gitaar leerde spelen en ook al vanaf jonge leeftijd songs schrijft. De Amerikaanse singer-songwriter heeft inmiddels heel wat songs op zijn naam staan en bracht er ook al een aantal uit via twee in beheer uitgebrachte albums. Het deze week verschenen titelloze album moet gezien worden als zijn officiële debuut en het is een debuut waar veel liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek wel mee uit de voeten kunnen verwacht ik.
Het is ook een album dat met een beetje fantasie net zo goed een aantal decennia geleden gemaakt had kunnen worden. Bij beluistering van het album heb ik vrijwel continu associaties met rootsmuziek uit een ver verleden. Ik zou deze recensie kunnen vullen met flink wat namen, maar als ik er drie uit moet pikken kies ik voor Gram Parsons, Bob Dylan en Neil Young. Dat is lastig vergelijkingsmateriaal, want natuurlijk mag je Andrew Hibbard niet vergelijken met muzikanten van het kaliber van bovenstaande drie. Toch blijft de muzikant uit Ohio vrij makkelijk overeind.
Andrew Hibbard laat op zijn nieuwe album horen dat hij aansprekende songs kan schrijven en het zijn songs die op fraaie wijze worden uitgevoerd. Het titelloze album van de Amerikaanse muzikant beweegt zich vooral binnen de country en de folk en beweegt zich qua invloeden tussen de late jaren 50 en late jaren 70. De songs die wat meer leunen op 70s countryrock worden bijzonder fraai ingekleurd met pedal steel, terwijl de songs die wat meer aansluiten bij 60s folk leunen op de mondharmonica. Hier en daar gaat Andrew Hibbard nog wat verder terug in de tijd en sleept hij er wat vroege rock ’n roll bij, wat het retro gehalte op het album verder vergroot.
Het is lang niet altijd mijn smaak maar bij Andrew Hibbard zit de hang naar het verleden me niet in de weg. De songs zijn goed, de uitvoering is prachtig, de productie van Zachary Gabbard is tijdloos, de verhalen zijn mooi en Andrew Hibbard is ook nog eens voorzien van een aansprekend stemgeluid, dat zowel in de country als in de folk uitstekend uit de voeten kan. Hier en daar liggen de invloeden van met name Bob Dylan er misschien net wat te dik bovenop, maar wanneer de pedal steel weer dromerige klanken door de speakers stuurt, speelt Andrew Hibbard toch weer een gewonnen wedstrijd.
De muzikant uit Hamilton, Ohio, heeft zeker niet het meest originele rootsalbum gemaakt, maar levert een knappe prestatie door zich te spiegelen aan grootheden uit het verleden en toch overeind te blijven. Het album van Andrew Hibbard heeft me bovendien geïnspireerd tot het weer eens uit de kast trekken van klassiekers van Bob Dylan, Gram Parsons, Neil Young en Johnny Cash en dat is altijd een mooie bijvangst. Dat Andrew Hibbard vervolgens toch ook weer terugkeerde in de cd speler zegt genoeg over de kwaliteit van zijn album. Erwin Zijleman