Muziekliefhebbers met een allergie voor bombast moeten met een hele wijde boog om The Mother Stone van Caleb Landry Jones heen lopen. De Amerikaanse acteur en muzikant pakt immers heel stevig uit op zijn debuut dat zich heeft laten inspireren door The White Album van The Beatles en het debuut van Syd Barrett. De instrumenten stuiten over elkaar heen, de songs zitten volgestopt met verrassende wendingen en het bombast komt uit alle hoeken en gaten van de speakers. Als je er tegen kunt valt er heel veel te genieten op het album, dat iedere keer weer nieuwe dingen laat horen en je ruim een uur lang het verre verleden en een bijzonder muzikaal universum in sleurt.
In het persbericht bij het album wordt uitvoerig uiteengezet dat de muzikant uit Los Angeles door twee dingen werd geïnspireerd toen hij zijn debuut opnam. Eerst ontdekte hij The White Album van The Beatles en niet veel later kwam hij in aanraking met The Madcap Laughs van Syd Barrett. Het is informatie die ook achterwege had kunnen worden gelaten, want je hoort het onmiddellijk als je The Mother Stone uit de speakers laat komen.
Het debuut van Caleb Landry Jones klinkt als Syd Barrett die in de zomer van 1968 tijdens het opnemen van The White Album de Abbey Road Studios binnen is komen vallen met flink wat geestverruimend spul op zak en vervolgens wat muziek heeft opgenomen met de Fab Four.
In de ruim 7 minuten durende openingstrack pakt de Amerikaanse muzikant meteen flink uit. In het intro komt een heel arsenaal aan instrumenten voorbij, waaronder een flink orkest en alleen als Caleb Landry Jones zingt is er een moment van rust. The White Album is al een album dat overloopt van goede (en een aantal net wat minder goede) ideeën, maar Caleb Landry Jones gaat nog een paar stappen verder. The Mother Stone is de ADHD versie van het meesterwerk van The Beatles en verschiet vaker van kleur dan een kameleon in een bloementuin.
Als er één album is dat het predicaat “over the top” verdient is het dit album wel, maar op een of andere manier zit alle bombast mij niet in de weg. Ik kijk steeds weer uit naar de wat psychedelisch aandoende rustpuntjes op het album, maar ook de eclectische passages bevallen me wel.
Het is knap hoe Caleb Landry Jones een Beatles album heeft gemaakt dat aan het eind van de jaren 60 best door de Britse band gemaakt had kunnen zijn. Het is ook knap hoe de Amerikaanse muzikant ruim een uur lang weet te boeien. Zeker in de wat langere songs op het album gebeurt er meer dan een gemiddeld mens kan bevatten, maar dit zorgt er ook voor dat je meerdere keren naar het album kunt luisteren en steeds verschillende dingen hoort.
Zo hoor je dat de twee albums die Caleb Landry Jones hebben geïnspireerd tot het maken van het album nadrukkelijk hun stempel hebben gedrukt op The Mother Stone, maar de muzikant uit Los Angeles is zeker niet blijven steken in de late jaren 60 en kan ook uit de voeten met bijvoorbeeld glamrock uit de jaren 70 en met nog veel meer.
Er zijn de afgelopen weken nogal wat albums verschenen die stevig citeren uit de catalogus van The Beatles, maar The Mother Stone van Caleb Landry Jones is met afstand de indrukwekkendste. Het is ook nog eens een imponerend stukje huisvlijt, want buiten de strijkers en de blazers speelde Caleb Landry Jones alles zelf in. The Mother Stone is naar verluidt slechts een tussendoortje voor de acteur, maar zijn debuut als muzikant is dermate indrukwekkend dat een carrièreswitch zeker aan te raden is. Erwin Zijleman
De muziek van Caleb Landry Jones is ook verkrijgbaar via zijn bandcamp pagina: https://caleblandryjones.bandcamp.com.
The Mother Stone van Caleb Landry Jones is verkrijgbaar via de Mania webshop:
2LP (Baby Blue), 37,99 euro
2LP, 34,99 euro