Je leest er bijna nergens iets over, maar de Amerikaanse band Cafe Racer heeft deze week met Shadow Talk een eigenzinnig en uitstekend album afgeleverd. De band uit Chicago verliest de popsong met een kop en een staart maar af en toe uit het oog, maar heeft haar muziek volgestopt met verrassende wendingen. Lome psychedelische passages kunnen binnen een paar noten omslaan in gruizig maar altijd veelkleurig gitaargeweld en ook de weg terug heeft Cafe Racer steeds snel gevonden op een album dat bol staat van experiment en invloeden, maar dat ook verrassend toegankelijk is. Vooralsnog onbekend en onbemind, maar dat moet echt heel snel gaan veranderen.
Shadow Talk opent met een kort intro met vervormde gitaren, waarna heerlijk dromerige klanken het overnemen. Het zijn psychedelische klanken met al even dromerige vocalen die herinneren aan de beste dagen van Spiritualized, maar ook teruggrijpen op psychedelische muziek uit de jaren 60.
Dat Cafe Racer niet het zoveelste neo-psychedelica bandje is, is gelukkig ook onmiddellijk duidelijk. Onder het lome en dromerige geluid broeit vrijwel continu iets. Af en toe proberen de gruizige gitaarwolken het over te nemen van de mooie psychedelische gitaarlijnen en naarmate de openingstrack vordert lukt dat steeds vaker. Ik hou wel van songs vol dynamiek en songs waarin de spanning wordt opgebouwd en Cafe Racer slaagt daar in de openingstrack van haar tweede album uitstekend in.
Het is gelukkig geen toevalstreffer, want Shadow Talk is een uitstekend album vol verrassende wendingen. Cafe Racer grijpt vaak terug op psychedelisch aandoende songs en oplaaiend gitaargeweld, maar kan nog veel meer. Wanneer de band uit Chicago kiest voor wat meer uptempo songs schuift het wat op richting jangle pop, maar het is wel jangle pop met psychedelische, shoegaze, noiserock, post-rock en postpunk injecties.
Helemaal nieuw is het misschien niet, want het tweede album van Cafe Racer doet me aan van alles denken, zonder goed te kunnen benoemen wat het is, maar waar soortgenoten vaak verzanden in ellenlange tracks zonder kop of staart, verliest Cafe Racer de popsong nooit uit het oog en kiest het alleen helemaal aan het eind voor een track die de 10 minuten grens passeert.
Het betekent dat Cafe Racer niet veel tijd heeft om dromerige psychedelische klanken om te laten slaan in gruizige gitaaruitbarstingen en omgekeerd, maar de band lijkt hier geen enkele moeite mee te hebben. Binnen een paar noten staat de muziek van de band compleet op zijn kop en in het geval van Cafe Racer klinkt het volkomen logisch.
Shadow Talk valt vooral op door fantastisch gitaarwerk dat constant van kleur verschiet, maar ook de andere muzikanten op het album verdienen alle lof voor het in goede banen leiden van de vele tempowisselingen en kleurverschuivingen en het hechte bandgeluid dat het resultaat is.
Paste Magazine introduceerde Cafe Racer eind vorige week als een experimentele band, maar daar hoef je je niet door te laten afschrikken. Shadow Talk is een album vol bijzonder aangename popsongs, waarin toegankelijke momenten naadloos samenvloeien met experiment. Dat experiment krijgt naarmate het album vordert wel een wat grotere rol, zeker in de ruim tien minuten durende slottrack en titeltrack, maar echt moeilijk maakt Cafe Racer het je nooit.
Dit is nou echt zo’n obscuur album dat op steeds meer plekken bejubelt wordt en uiteindelijk jaarlijstjes haalt. Hoogste tijd dus om de stilte rond Shadow Talk van Cafe Racer te doorbreken. Erwin Zijleman
De muziek van Cafe Racer is verkrijgbaar via bandcamp: https://caferacerchi.bandcamp.com/album/shadow-talk.