De Canadese muzikante Crystal Dorval maakt inmiddels al een aantal jaren muziek als White Poppy, overigens zonder hier veel aandacht mee te trekken. Haar laatste album, Paradise Gardens, verdient deze aandacht absoluut, want het is een mooi en bijzonder album. Het is een album dat wordt gedragen door breed uitwaaiende soundscapes met flink wat lagen elektronica, die worden verrijkt door al even mooie gitaarlijnen en de dromerige zang van de Canadese muzikante. Heerlijke muziek om bij tot rust te komen of zelfs weg te dromen, maar ook muziek om laag voor laag te ontrafelen.
Voor nostalgie ben je ook bij White Poppy aan het juiste adres, al grossiert de Canadese muzikante voor de afwisseling eens niets in zonnestralen, maar in donkere wolken. Het bevalt me voor de afwisseling uitstekend.
In de openingstrack van Paradise Gardens, het derde volwaardige album van White Poppy naast flink wat alleen in eigen beheer uitgebrachte albums, laat het alter ego van de uit Vancouver afkomstige Crystal Dorval direct horen wat ze in huis heeft. Een basloopje dat zo lijkt weggelopen uit de hoogtijdagen van de postpunk wordt gecombineerd met zweverige klanken met een vleugje dreampop. Het klinkt alsof Cocteau Twins New Order bassist Peter Hook heeft ingehuurd voor net wat meer pit en dat klinkt verrassend aangenaam.
White Poppy vertrouwt zeker niet het hele album op de combinatie van dromerige klanken en diepe bassen, maar wisselt de incidentele wat meer uptempo tracks af met nog veel dromerigere songs, die voorzichtig opschuiven richting ambient of zelfs new age. Het is muziek die herinnert aan de jaren 80, maar het is muziek die ook zeker niet had misstaan in het eerste seizoen van Twin Peaks, al is het maar omdat de stem van Crystal Dorval net zo dromerig klinkt als die van Julee Cruise en de klanken van de Canadese muzikante nog wat extra mysterie toevoegen aan het Noord-Amerikaanse bergdorp uit de tv-serie van David Lynch.
White Poppy heeft het geluid op Paradise Gardens flink volgestopt met elektronica en vervolgens verrijkt met mooie dreampop of shoegaze achtige gitaarlijnen. Het uit meerdere lagen bestaande geluid bevat flink wat atmosferische lagen, maar ook experimentelere lagen en lagen die White Poppy juist een toegankelijker geluid geven. Zeker de tracks die de popsong met een kop en een staart wat meer los laten hebben een sterk beeldend karakter, al zijn de beelden die je op het netvlies getoverd krijgt lastig te interpreteren.
Zeker bij eerste beluistering had ik een voorkeur voor de net wat toegankelijkere songs op het album, maar juist de wat minder toegankelijke songs op het album prikkelen de fantasie uiteindelijk genadeloos. Het is knap hoe White Poppy er in slaagt om de klanken op haar album steeds breder uit te laten waaien, maar toch de aandacht weet vast te houden. Het is ook knap hoe ze de mysterieuze soundscapes op haar album weet te combineren met iets dat lijkt op popsongs en hoe haar stem zich als nog een paar extra lagen over het al zo rijke klankenpalet heen drapeert.
Paradise Gardens neemt je mee naar tuinen waarin de begrippen rust en schoonheid een nieuwe dimensie hebben gekregen. White Poppy maakt muziek die uitnodigt tot ontspannen, maar het is ook muziek vol geheimen, die je stuk voor stuk wilt ontrafelen, om vervolgens te ontdekken dat de Canadese muzikante ook nog wat folk en psychedelica heeft verstopt in haar bijzondere muziek. Paradise Gardens van White Poppy is geen album voor alle dagen, maar zo op zijn tijd klinkt het geweldig en blijf je maar nieuwe dingen horen. Erwin Zijleman
De muziek van White Poppy is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://whitepoppy.bandcamp.com/album/paradise-gardens.