Na machine & men uit 2021 en a dawn chorus uit 2022 bracht de Amsterdamse band I saw Les Montes deze week foxfires at the changing tree uit. Hiermee voltooit de band een trilogie die goed is voor 80 minuten bijzondere muziek. Het is muziek die niet in een hokje is te duwen en die evenmin is te vergelijken met de muziek van anderen. I saw Les Montes springt op haar drie albums van genre en naar genre en creëert een soms lastig te doorgronden, maar ook mooie en bijzondere soundtrack waarbij je zelf de beelden zal moeten verzinnen. Het kost even wat tijd om te wennen aan de muziek van de band, maar deze inspanning wordt uiteindelijk rijkelijk beloond.
Het completeren van de trilogie is een mooi moment om aandacht te besteden aan de bijzondere muziek van de Amsterdamse band. Het is muziek die de band zelf omschrijft als ‘a mix of (lyric) dream pop with a (sometimes) dark twist’. Dat klinkt redelijk toegankelijk, maar I saw Les Monte komt zeker niet op de proppen met lichtvoetige dreampop deuntjes, waarbij je aangenaam kunt wegdromen.
Het eerste deel van de trilogie opent met mooie en atmosferische klanken, waarna de zang invalt. Het is zang die de muziek van het Amsterdamse trio voorziet van donkere accenten en het is zang die ik zeker bij eerste beluistering niet heel toegankelijk vond, maar die op den duur aan kracht wint.
In muzikaal opzicht gaat het vervolgens alle kanten op. Door het lage tempo bevat de muziek van I saw Les Monte zeker invloeden uit de slowcore, maar ik hoor ook folk, elektronica, postrock, psychedelica en avant garde in de muziek van de Amsterdamse band. Het is muziek die zich niet of nauwelijks laat vergelijken met de muziek van anderen. Heel af en toe hoor ik wat van Pink Floyd, Talk Talk en Sparklehorse, maar het zijn vergelijkingen die de plank minstens net zo vaak compleet mis slaan.
Zeker bij eerste beluistering is machine & mean een lastig te doorgronden album, maar het is een album dat na enige gewenning aan kracht wint en vervolgens veel toegankelijker en ook veel mooier blijkt dan bij eerste beluistering het geval was. Dat geldt ook voor a dawn chorus dat deels in het verlengde ligt van het eerste deel van de trilogie, maar dat ook andere wegen in slaat.
Ook bij beluistering van a dawn chorus had ik af en toe associaties met de songs die Roger Waters schreef voor Pink Floyd en zijn soloalbums, maar de muziek van I saw Les Monte is veel verder verwijderd van de popsong met een kop en een staart. De Nederlandse band maakt muziek met meerdere gezichten, waardoor prachtige filmische geluidstapijten kunnen worden afgewisseld met donkere en lastiger te doorgronden passages.
I saw Les Monte completeert haar trilogie deze week met foxfires at the changing tree, dat in het verlengde ligt van de eerste twee delen, maar ook weer net wat anders klinkt. Persoonlijk vind ik het derde deel overigens het beste deel van de trilogie, al zijn ook de eerste twee delen essentieel.
Gebleven zijn ook op deel drie de filmische klanken, de liefde voor experiment, de verwijzingen naar de natuur en de verwijzingen naar de toekomst, maar de elektronica is dit keer wat zwaarder aangezet en hier en daar duikt zelfs een popsong met een kop en een staart op. In tegenstelling tot bij de eerste twee delen hoor ik dit keer wel wat van Radiohead, maar I saw Les Monte opereert wel in een ander muzikaal universum, waardoor de vergelijking al snel mank gaat.
Met de drie inmiddels verschenen albums schotelt I saw Les Monte de luisteraar een kleine 80 minuten muziek voor. Het is muziek waar je even voor moet gaan zitten en waaraan je ook wel even moet wennen, maar uiteindelijk krijg je een fascinerende en steeds weer van kleur verschietende soundtrack, waarbij je zelf de beelden mag verzinnen. Absoluut de moeite van het ontdekken waard. Erwin Zijleman
De muziek van I saw Les Monte is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse band. Hierop kun je ook een mooi boxje met de drie cd's uit de trilogie bestellen: https://isawlesmonte.bandcamp.com/music.