Neil Tennant en Chris Lowe scoorden in de tweede helft van de jaren 80 en de eerste helft van de jaren 90 hit na hit, maar konden lang niet altijd rekenen op het krediet van de critici of de ‘serieuze muziekliefhebber’. Dat verdienden ze wel, want het Britse duo kon veel meer dan hits scoren (wat overigens ook een niet te onderschatten prestatie is). Hun beste album maakten ze wat mij betreft in 1990, toen het wat minder uitbundige en met analoge synths gemaakte Behaviour verscheen. Ook Behaviour is een album met een aantal hits, maar het is ook een in artistiek opzicht interessant album met een wat afwijkend geluid, een lekkere lome sfeer en prima zang van Neil Tennant.
Voormalig muziekjournalist Neil Tennant en muzikant Chris Lowe liepen elkaar aan het begin van de jaren 80 toevallig tegen het lijf in een elektronicawinkel. De twee bleken een ontembare liefde voor elektronische muziek te delen en besloten om samen verder te gaan als Pet Shop Boys. Het debuutalbum van de twee verscheen pas in 1986, maar was dankzij singles als West End Girls, Opportunities, Love Comes Quickly en Suburbia direct zeer succesvol.
De muziek van Pet Shop Boys werd in de tweede helft van de jaren 80 zeker niet door alle muziekliefhebbers even serieus genomen en toen Neil Tennant en Chris Lowe aan de lopende band hits begonnen te scoren werd er met grote regelmaat zelfs wat neerbuigend gedaan over de muzikale verrichtingen van Pet Shop Boys. Hoewel ik in de betreffende jaren niet heel erg gek was op elektronische popmuziek, heb ik altijd een zwak gehad voor de muziek van Pet Shop Boys, vooral omdat Neil Tennant en Chris Lowe een fijne neus bleken te hebben voor geweldige popsongs.
Als ik mijn favoriete Pet Shop Boys album moet kiezen, twijfel ik vooral tussen Actually uit 1987 en Behaviour uit 1990. Actually is het album met de geweldige songs, waaronder grote hits als What Have I Done To Deserve This, Heart, Rent en It's A Sin, maar Behaviour vind ik in muzikaal opzicht wat interessanter, waardoor mijn voorkeur uiteindelijk naar dit album uit gaat.
Het Britse duo heeft inmiddels een enorme stapel albums op haar naam staan en weet tot op de dag van vandaag een hoog niveau vast te houden, maar Behaviour steekt er in het oeuvre van het tweetal, samen met Actually, toch wel wat bovenuit. Behaviour is wat minder dan Actually een album van singles, al staan er met Being Boring, So Hard en het prachtige Jealousy nog wel drie hitsingles op.
Vergeleken met de meeste andere albums van Pet Shop Boys is Behaviour wel een wat introspectief en relatief gezien redelijk ingetogen album. Chris Lowe pakt wat minder uit met zijn elektronica en kiest vooral voor lome beats en de door de Duitse producer Harold Faltermeyer aangedragen analoge synthesizers, terwijl Neil Tennant wat minder onderkoeld zingt. Over de kwaliteit van de zang van Neil Tennant is altijd veel te doen geweest, maar ik vind het zelf een zanger met een aangenaam geluid, dat in de net wat zwoelere en lomere klanken op Behaviour nog net wat beter tot zijn recht komt.
Ik luister nog met enige regelmaat naar een verzamelalbum (of eigenlijk playlist) van de band, maar het was heel lang geleden dat ik een heel Pet Shop Boys album had beluisterd. Beluistering van Behaviour is me niet alleen heel goed bevallen, maar het album heeft wat mij betreft de tand des tijds uitstekend doorstaan.
De meeste tracks op het album klinken loom en zwoel en net wat minder elektronisch dan de meeste andere albums van de band, al komen de meeste klanken uit de batterij elektronica van Chris Lowe, de incidentele bijdragen van een orkest uitgezonderd, en speelt voormalig The Smiths gitarist Johnny Marr slechts een bijrol.
Het wat warmere Pet Shop Boys geluid klinkt bij vlagen zelfs soulvol en past zoals gezegd uitstekend bij de stem van Neil Tennant, die in vocaal opzicht een prima prestatie levert. Liefhebbers van de hitgevoelige popmuziek van Pet Shop Boys komen op Behaviour net wat minder aan hun trekken, maar hebben genoeg andere albums om uit te kiezen. Zelf kies ik voor Behaviour, dat de afgelopen 33 jaar alleen maar mooier is geworden. Erwin Zijleman
