Het was een tijd stil rond The Church, maar direct bij eerste beluistering van het nieuwe album van de Australische band is duidelijk dat we de band nog lang niet af moeten schrijven. Op The Hypnogogue maakt de band rond lid van het eerste uur Steve Kilbey duidelijk dat The Church nog altijd garant staat voor geweldige songs. The Hypnogogue houdt de aandacht ruim een uur vast met psychedelisch aandoende songs die nadrukkelijk herinneren aan het rijke verleden van The Church, maar die ook eigentijds klinken. The Hypnogogue is een conceptalbum waarop alle songs in elkaar over lijken te lopen en een eenheid vormen. Het is The Church op zijn best en iedereen die de band kent weet wat dit betekent.
De Australische band The Church werd in 1980 opgericht en gaat inmiddels dus ruim 40 jaar mee. De band uit Sydney strooide met name gedurende de jaren 80 en 90 driftig met geweldige albums, maar ook de laatste paar albums uit het inmiddels meer dan twintig albums tellende oeuvre van de band zijn uitstekend.
Voor het laatste wapenfeit van The Church moesten we tot voor kort terug naar 2017 toen het verrassend sterke Man Woman Life Death Infinity verscheen. Het is een album dat ik persoonlijk schaar onder de beste albums van de Australische band, waardoor ik erg nieuwsgierig was naar het deze week verschenen The Hypnogogue.
Er zijn niet heel veel bands die na hun veertigste verjaardag nog albums maken die net zo interessant en urgent zijn als de albums uit de hoogtijdagen van de band, maar The Church slaagt er ook met The Hypnogogue weer in. Van de oerbezetting van de band is inmiddels alleen voorman Steve Kilbey nog over, maar The Hypnogogue klinkt gelukkig onmiskenbaar als The Church.
Ook op het nieuwe album van de band is goed te horen dat de oorsprong van The Church in de jaren 80 ligt. Zeker de combinatie van wat galmende gitaren, diepe bassen en dikke lagen keyboards herinnert nadrukkelijk aan de muziek die in dit decennium werd gemaakt en ook de wat dromerige zang van Steve Kilbey lijkt zo weggelopen uit de new wave van de jaren 80.
De Australische band heeft hiernaast nooit een geheim gemaakt van haar inspiratiebronnen uit de jaren 70, waarvan ik naast vleugjes psychedelica vooral veel van David Bowie hoor. De band vond en vindt de inspiratie tenslotte ook altijd dicht bij huis. Bij beluistering van de muziek van The Church heb ik altijd associaties met de briljante bitterzoete popsongs van The Go-Betweens, die net als The Church meester waren in het schrijven van inventieve popsongs die zich ook onmiddellijk opdringen.
Het is altijd even afwachten hoe het vertrek van leden van het eerste uur wordt opgevangen, maar wat mij betreft heeft Steve Kilbey een stel uitstekende vervangers geregeld, waardoor met name het karakteristieke gitaarwerk op de albums van The Church niet verloren is gegaan op The Hypnogogue.
The Hypnogogue is naar verluidt een conceptalbum. Dat komt bij beluistering van een digitale release altijd wat minder goed tot zijn recht dan wanneer je de beschikking hebt over een platenhoes met veel informatie, maar het album klinkt absoluut als een conceptalbum. De dertien songs op het album laten zich beluisteren als één lange luistertrip, die je ruim een uur lang aan de speakers gekluisterd houdt, al is het maar omdat The Church vaak van tempo en klankkleur wisselt.
Het was ruim vijf jaar stil rond de Australische band, maar The Hypnogogue maakt vrijwel onmiddellijk duidelijk dat Steve Kilbey en zijn medemuzikanten de uitstekende vorm van Man Woman Life Death Infinity hebben weten te behouden. De nieuwe songs van The Church klinken heerlijk melodieus en combineren op fraaie wijze invloeden uit het verleden en heden.
Het zijn bovendien songs die nog lang aan kracht winnen, waardoor ik The Hypnogogue inmiddels alweer een flink stuk beter vind dan bij mijn eerste beluistering. De muziek van The Church is wat mij betreft altijd wat onderschat, maar de Australische band laat ook op haar nieuwe album weer heel veel klasse horen en geeft de overgebleven collega bands uit de jaren 80 stuk voor stuk het nakijken. Erwin Zijleman