Moon Safari van Air kwam in 1998 als een donderslag bij heldere hemel en zorgde ervoor dat Parijs weer serieus werd genomen als muziekstad. Het album klonk in 1998 als geen enkel ander album en doet dat nog steeds niet. Het album heeft de tand des tijd verrassend goed doorstaan en is net als 25 jaar geleden van de eerste tot en met de laatste noot een zwoele en betoverende luistertrip. Invloeden uit de Franse filmmuziek en psychedelica vloeien prachtig samen met af en toe een flinke dosis Kraftwerk en met een aangename hoeveelheid folktronica, lounge en jazzy pop uit de jaren 90. Moon Safari was in 1998 een muzikale warme deken en dat is het album nog steeds.
Voor het laatste wapenfeit van het Franse duo Air moeten we inmiddels zo’n elf jaar terug in de tijd, want toen verscheen de door Nicolas Godin en Jean-Benoît Dunckel gemaakte soundtrack bij de film Le Voyage Dans La Lune. Zelfs was ik overigens al veel eerder afgehaakt, want alleen voor de eerste twee albums van Air tastte ik in de buidel (destijds nog de enige manier om een album te bemachtigen of zelfs te kunnen beluisteren).
Naar de soundtrack bij The Virgin Suicides uit 2000 luister ik eigenlijk nooit meer, maar het debuutalbum van Air trek ik nog altijd met enige regelmaat uit de kast en vind ik nog altijd een geweldig album. Moon Safari verscheen in de eerste weken van 1998 en sloeg in als de spreekwoordelijke bom. Nicolas Godin en Jean-Benoît Dunckel maakten op het debuutalbum van Air op zich geen groot geheim van hun inspiratiebronnen, maar Moon Safari klonk in 1998 duidelijk anders dan de meeste andere albums van dat moment en is wat mij betreft nog altijd een album met een uniek eigen geluid.
Nicolas Godin en Jean-Benoît Dunckel slaagden er op Moon Safari in om al hun inspiratiebronnen met elkaar te vermengen op een album dat aan de ene kant klinkt als een bonte lappendeken en aan de andere kant als één geheel. De belangrijkste inspiratiebron van de twee muzikanten uit Parijs was ongetwijfeld de Parijse legende Serge Gainsbourg, die in verschillende gedaanten terug komt op het album. Moon Safari laat hiernaast flink wat invloeden van Kraftwerk horen, bevat hier en daar sporen van de zwoele Franse filmmuziek uit de jaren 70, kan uit de voeten met nachtclub jazz en heeft ook nog wat geleend van de zoete melodieën van Burt Bacharach.
Het komt allemaal samen in tien songs, die allemaal op net wat andere wijze het oor strelen. Van het filmische en instrumentale La Femme d’argent naar het zwoele en tegelijkertijd door Kraftwerk beïnvloede Sexy Boy, van de vooral organische folktronica van het door Bet Hirsch gedragen All I Need naar het futuristische Kelly Watch The Stars, van het beeldende en rijk georkestreerde Talisman naar het door de vocoder gedomineerde Remember, van het jazzy en wederom door Beth Hirsch gezongen You Make It Easy naar het sprookjesachtige en met een Burt Bacharach vibe gevoede Ce Matin-Là en van het subtiele en wederom beeldende New Star In The Sky naar het naar lounge neigende maar uiteindelijk vooral spannende Le Voyage de Pénelope.
Moon Safari van Air was en is een album waarbij het heerlijk wegdromen is en dat het oor drie kwartier lang streelt met lome luistertrip, maar het is ook een album waarop ontzettend veel gebeurt en waarop de Parijse muzikanten Nicolas Godin en Jean-Benoît Dunckel laten horen dat ze tot grote dingen in staat moeten worden geacht.
Met de kennis van nu vraag ik me af of dat er helemaal uit is gekomen, want ondanks het feit dat de twee Franse muzikanten een aardig oeuvre hebben opgebouwd en ook buiten Air hun sporen hebben verdiend, vind ik Moon Safari er heel ver bovenuit steken. Het is een album dat 45 minuten lang bijzonder lekker voortkabbelt, maar het is ook een album dat heel veel invloed heeft gehad op de ontwikkeling van de popmuziek. En Moon Safari is een album dat nu nog minstens net zo lekker en eigenzinnig klinkt als in 1998, wat bijzonder knap is. Erwin Zijleman
