Op Bitterzoet koos Eefje de Visser ruim vier jaar geleden voor een spannend elektronisch geluid, dat verrassend mooi samenvloeide met haar stem. Het geluid op haar nieuwe album Heimwee is subtieler en organischer, al zijn de synths nog steeds aanwezig op de achtergrond. Ik moest zelf even wennen aan het wat intiemer en op het eerste gehoor wat minder spannend klinkende Heimwee, maar eenmaal gewend aan het nieuwe geluid valt alles snel op zijn plek. Eefje de Visser heeft een uit duizenden herkenbaar geluid dat inmiddels velen heeft beïnvloed, maar zelf is ze op Heimwee alweer een stap verder. Hoe vaker ik naar Heimwee luister hoe dierbaarder ook dit album van Eefje de Visser me weer wordt.
Eefje de Visser schaarde zich met het in 2020 verschenen Bitterzoet definitief onder de kroonjuwelen van de Nederlandse popmuziek. Het album eindigde hoog in flink wat Nederlandse jaarlijstjes, waaronder de eindlijst van Oor, die het album met afstand aanvoerde. Daar viel echt niets op af te dingen, want het was in alle opzichten een geweldig album. Op Bitterzoet waren de songs van Eefje de Visser nog wat aansprekender dan op haar eerste drie albums, was de muziek nog wat spannender en sprak ook de zo karakteristieke zang van de Nederlandse muzikante nog wat meer tot de verbeelding.
Het heeft de lat idioot hoog gelegd voor het vijfde studioalbum van Eefje de Visser, dat deze week, ruim vierenhalf jaar na Bitterzoet en na de coronapandemie, het verkregen moederschap en een eindeloze tour, is verschenen. De eerste recensies die zijn verschenen van het album zijn weer buitengewoon lovend, maar ik geef eerlijk toe dat ik Heimwee bij eerste beluistering zelf flink vond tegenvallen. Zoveel zelfs dat ik het album in eerste instantie niet selecteerde voor een recensie op de krenten uit de pop, maar toen ik het album tijdens een wandeling met oortjes beluisterde viel er meer op zijn plek en uiteindelijk heb ik toch een plekje vrijgemaakt voor Heimwee.
Het nieuwe album van Eefje de Visser viel me in eerste instantie tegen omdat het album in muzikaal opzicht een stuk minder spannend is of beter gezegd lijkt dan Bitterzoet. Vergeleken met het vorige album heeft de elektronica een flinke stap terug gedaan. Elektronica speelt nog altijd een rol op Heimwee, maar het album klinkt organischer en ook wat meer ingetogen dan zijn voorganger.
De andere veranderingen zijn minder duidelijk. Eefje de Visser heeft een uit duizenden herkenbare stem en ook haar manier van zingen en haar teksten zijn zeer karakteristiek. Het zorgde ervoor dat ik Heimwee vergeleken met Bitterzoet in eerste instantie meer van hetzelfde maar dan minder goed en bijzonder vond, maar nu ik het album vaker heb gehoord moet ik daar op terug komen.
Het heeft absoluut te maken met de manier waarop ik naar het album luisterde. Bij wat vluchtige beluistering bij laag volume kabbelt Heimwee in mijn beleving wat voort zonder echt spannend te worden. De teksten van Eefje de Visser zijn in dat geval nauwelijks te verstaan, wat het vluchtige karakter van het album versterkt.
Hoe anders is het als ik het album met volledige aandacht en met de koptelefoon of oortjes beluister. De teksten van Eefje de Visser komen in dat geval wel binnen en hetzelfde geldt voor de muziek. Vergeleken met Bitterzoet is Heimwee wat subtieler en wat minder elektronisch ingekleurd, maar wat zit het allemaal knap in elkaar. De subtielere en vaak ruimtelijk klinkende synths zijn prachtig en dat geldt in nog veel sterkere mate voor de akoestische laag in de muziek van Eefje de Visser, met een hoofdrol voor de weergaloze baslijnen.
Producer Pieterjan Coppejans, tevens de echtgenoot van Eefje de Visser, is er wederom in geslaagd om haar stem samen te laten vloeien met de muziek op het album. Het is muziek die misschien wat minder uitgesproken is dan op het vorige album, maar de klanken op Heimwee zijn ook veelzijdiger en sfeervoller.
Heimwee is een sfeervol en intiem album, dat misschien wat meer tijd vraagt dan Bitterzoet, maar dat wanneer je er vaker naar luistert alleen maar mooier wordt. De muziek van Eefje de Visser was altijd al benevelend, maar is op Heimwee ook met grote regelmaat sprookjesachtig mooi en hetzelfde geldt voor haar zang.
Meer van hetzelfde maar dan minder goed en bijzonder was mijn snelle en voorbarige conclusie, want inmiddels hoor ik absoluut nieuwe wegen op Heimwee en doet het album wat mij betreft niet heel veel of zelfs helemaal niet onder voor zijn briljante voorganger. Eefje de Visser heeft het weer geflikt. Erwin Zijleman
