De Canadese muzikante Sarah McLachlan is inmiddels bijna vergeten en dat is best bijzonder. In de tweede helft van de jaren 90 was ze immers een van de bekendste vrouwelijke muzikanten en vaandeldrager van de beweging die de ongelijke behandeling van mannelijke en vrouwelijke muzikanten aan de kaak stelde. Het zal deels te maken hebben met het afnemende niveau van haar albums, want zo goed als Sarah McLachlan was op haar doorbraakalbum Fumbling Towards Ecstasy uit 1993 werd ze nooit meer. Het is een album dat totaal anders klinkt dan de albums van vrouwelijke popsterren van het moment, maar het album heeft nog steeds wat en is bovendien van hoge kwaliteit.
Sarah McLachlan was in de tweede helft van de jaren 90 een van de initiatiefnemers van Lilith Fair, een rondreizend muziekfestival waarop alleen vrouwelijke artiesten te zien waren. Dat was niet voor niets, want een aantal hele grote sterren uitgezonderd, opereerden vrouwelijke muzikanten destijds in de schaduw van hun mannelijke collega’s.
Van de vrouwelijke muzikanten die op het affiche van Lilith Fair stonden was de Canadese Sarah McLachlan een van de bekendste en meest invloedrijke. Dat is nu nauwelijks meer voor te stellen, want de albums die Sarah McLachlan de afgelopen 30 jaar maakte stonden in de schaduw van haar eerdere albums en inmiddels is het ook al geruime tijd stil rond de Canadese muzikante.
Sarah McLachlan debuteerde in 1988 vrij anoniem en niet heel bijzonder, maar met het in 1991 verschenen Solace zette ze zichzelf op de kaart als singer-songwriter. Het album werd in 1993 gevolgd door Fumbling Towards Ecstasy, waarmee Sarah McLachlan doorbrak naar het grote publiek. De albums die volgden op Fumbling Towards Ecstasy waren in commercieel opzicht succesvoller, maar in het oeuvre van Sarah McLachlan is Fumbling Towards Ecstasy wat mij betreft de creatieve piek.
Ik was in de tweede helft van de jaren 90 zeer gesteld op de muziek van Sarah McLachlan, maar ik denk niet dat ik de afgelopen twintig jaar nog naar haar muziek heb geluisterd. Fumbling Towards Ecstasy bleek echter direct weer het warme bad dat het ook in de jaren na 1993 was.
Bij beluistering van het album met de oren van nu vielen me een aantal dingen op. Het eerste dat opvalt is de mooie maar ook bijzondere stem van Sarah McLachlan. Het is een stem die nogal nadrukkelijk aanwezig is in haar songs, maar ik vind de zang van de Canadese muzikante nog altijd prachtig.
Het tweede dat opvalt is dat Fumbling Towards Ecstasy zwaar leunt op de tijdloze singer-songwriter muziek van eerdere datum en zeker het soort waarin plek was voor invloeden uit de folk, jazz en pop. Het geeft de songs van Sarah McLachlan een tijdloos karakter, al hoor je ook zeker invloeden uit de muziek die in de jaren 90 werd gemaakt op het album.
Het derde dat opvalt bij beluistering van Fumbling Towards Ecstasy is de fraaie productie. Daar was ik in de jaren 90 nog niet erg alert op, maar toen ik het album onlangs weer eens beluisterde heb ik onmiddellijk opgezocht wie het album heeft geproduceerd. Het blijkt de Canadese producer Pierre Marchand, die een leerling en volgeling was van Daniel Lanois. Het klinkt met de oren van nu misschien wat vol en gepolijst, maar ik heb ook wel wat met het zeer smaakvolle geluid op Fumbling Towards Ecstasy.
Het is tenslotte een album waarvoor Sarah McLachlan haar beste songs schreef. Na het album werden de songs van de Canadese muzikante wat toegankelijker en wonnen invloeden uit de pop aan terrein, maar op Fumbling Towards Ecstasy zijn de songs van de Canadese muzikante nog behoorlijk complex en gevarieerd.
Op voorhand kon ik me weinig herinneren van het album, maar Fumbling Towards Ecstasy bleek noot voor noot bekend en bevat heel veel songs die me dierbaar waren en inmiddels ook weer zijn. Roem bleek zeer vergankelijk voor Sarah McLachlan, maar haar beste albums zijn veel te goed om vergeten te worden. Erwin Zijleman
