Het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Sophie Gault viel, in ieder geval voor mij, tussen wal en schip en dat is doodzonde. Het is nu tijd voor eerherstel, want het deze week verschenen Baltic Street Hotel is nog beter. Het is een album waarop de krachtige stem van Sophie Gault als eerste opvalt, maar ook het lekker stevige gitaargeluid en de trefzekere productie van de gelouterde producer Ray Kennedy maken al snel indruk. Baltic Street Hotel staat ook nog eens vol met aansprekende songs, waarin de Amerikaanse muzikante de persoonlijke thema’s niet uit de weg gaat. Het is dringen binnen de Amerikaanse rootsmuziek, maar dit is echt heel goed.
De Amerikaanse singer-songwriter Sophie Gault bracht ruim tweeënhalf jaar geleden haar debuutalbum Delusions Of Grandeur uit onder de naam Sophie & The Broken Things. Het is een album dat opvalt door een mooi en veelzijdig gitaargeluid, door een aantal sterke songs en vooral door de krachtige stem van Sophie Gault. Ik heb eigenlijk maar één ding aan te merken op Delusions Of Grandeur en dat is het feit dat ik het album helaas pas deze week heb ontdekt.
Ik kwam op het spoor van het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante door de release van haar tweede album deze week. Baltic Street Hotel, dat onder haar eigen naam is uitgebracht, laat horen dat het uitstekende Delusions Of Grandeur in 2022 geen toevalstreffer was.
Het debuutalbum van Sophie Gault trok misschien niet in hele brede kring de aandacht, maar het leverde haar wel een producer van naam en faam op voor haar tweede album. Baltic Street Hotel is immers geproduceerd door niemand minder dan Ray Kennedy, die een aantal grote albums op zijn naam heeft staan.
De Amerikaanse producer zat onder andere achter de knoppen bij het opnemen van twee van de favoriete albums van Sophie Gault, Car Wheels On A Gravel Road van Lucinda Williams en Transcendental Blues van Steve Earle en produceerde bovendien albums van Patty Griffin, die Sophie Gault ook vast kan waarderen.
De invloed van Ray Kennedy is duidelijk hoorbaar op het tweede album van Sophie Gault, dat direct vanaf de openingsnoten lekker stevig rockt. Het album heeft bovendien een geluid dat wel wat lijkt op de genoemde albums van Steve Earle en met name dat van Lucinda Williams.
Het is een geluid dat duidelijk anders klinkt dan de albums die momenteel worden gemaakt in de alt-country scene, want dat is een genre dat wat mij betreft past bij de muziek van Sophie Gault. Naast flink wat invloeden uit de alt-country hoor ik ook wel wat invloeden uit de countryrock en wanneer Sophie Gault gas terug neemt, wat ze met name op het tweede deel van het album doet, ook uit de countrymuziek van het moment.
Op Baltic Street Hotel domineren de gitaren en deze klinken af en toe lekker ruw, waardoor het nieuwe album van Sophie Gault ook aansluit bij de tijdloze Amerikaanse radiorock uit de jaren 90 met hier en daar een vleugje rock ’n roll van veel eerdere datum.
Het fraaie gitaargeluid op het album past goed bij de stem van Sophie Gault, die net zo krachtig klinkt als op haar debuutalbum. Met een stem als die van Sophie Gault ligt overschreeuwen op de loer, maar de Amerikaanse muzikante kan prachtig doseren en geeft nergens teveel gas.
Het was de stem van Sophie Gault die me als eerste over de streep trok, maar al snel volgden het uitstekende en hier en daar heerlijk uit de bocht vliegende gitaarwerk, het lekkere tempo dat in het album zit, de tijdloze productie van Ray Kennedy en de sterke songs van Sophie Gault.
Het zijn songs die het verdienen om met volledige aandacht beluisterd te worden, want de Amerikaanse muzikante heeft een serie persoonlijke songs geschreven, waarop het leven met een bipolaire stoornis centraal staat. Het voorziet Baltic Street Hotel van een volgende interessante dimensie. Het blijft jammer dat ik het debuutalbum van Sophie Gault pas deze week heb ontdekt, maar het voordeel is dat ik er in één klap twee interessante albums bij heb. Erwin Zijleman