Toen Lhasa de Sela aan het eind van de jaren 90 opdook was Mexicaanse muziek, mede door destijds populaire bands als Calexico, zeer in trek. Het debuutalbum van Lhasa kreeg dan ook lovende kritieken, al zou het nog twaalf jaar duren voor ze omarmd werd door een groot publiek. Het titelloze derde album van Lhasa, dat minder dan een jaar voor haar dood verscheen, leverde Lhasa eindelijk de zo verdiende waardering op, maar die had ze twaalf jaar eerder al verdiend met het indrukwekkende La Llorona. Het volledig Spaanstalige debuutalbum van Lhasa zat wat dichter tegen de traditionele Mexicaanse muziek aan, maar dat veranderde niets aan de diepe impact van het album.
De zangeres met zowel Amerikaanse als Mexicaanse wortels maakte helaas maar drie albums, waarna ze in 2010 op slechts 37-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van borstkanker. Aan het einde van haar te korte leven kreeg Lhasa de Sela gelukkig nog wel de erkenning die ze al veel langer verdiende met haar onder de naam Lhasa uitgebrachte muziek. Het in 2009 verschenen titelloze en grotendeels Engelstalige album werd breed opgepakt en uitvoerig geprezen. Dat was volkomen terecht, want Lhasa de Sela was een bijzondere zangeres, die haar songs met heel veel gevoel vertolkte.
Ik ben zeer gesteld op het laatste album van Lhasa en ook het in 2003 verschenen en deels Engelstalige en deels Spaanstalige The Living Road heb ik hoog zitten, maar als ik denk aan Lhasa denk ik vooral aan haar in 1997 verschenen en volledig Spaanstalige debuutalbum La Llorona.
Op haar debuutalbum laat Lhasa de Sela zich deels beïnvloeden door traditionele Mexicaanse muziek en andere wereldmuziek, maar ook de invloed van songwriters als Tom Waits en vooral Leonard Cohen en invloeden uit de jazz zijn duidelijk hoorbaar. Op La Llorona slaat Lhasa op bijzondere wijze een brug tussen traditionele Mexicaanse muziek en op Westerse leest geschoeide singer-songwriter muziek, al duurt het even voor je het laatste hoort. La Llorona valt op door weelderige arrangementen en een voornamelijk akoestisch geluid vol verwijzingen naar de Mexicaanse muziek. Het voorziet La Llorona van een warmbloedig geluid dat de zon af en toe laat schijnen, al klinkt er veel vaker weemoed door in de muziek van Lhasa.
Het gevoel van weemoed wordt versterkt door de zang van Lhasa de Sela. De Mexicaans-Amerikaanse zangeres zingt op haar debuutalbum met heel veel gevoel. Zeker wanneer ze haar zang wat zwaarder aanzet spat de passie er van af en kan kippenvel bijna niet uitblijven. De zang van Lhasa wordt nog wat mooier wanneer ze nog wat meer emotie en doorleving toevoegt en haar stem een stuk rauwer wordt. Het past allemaal prachtig bij de warmbloedige Mexicaanse klanken, die overigens vol avontuur en vol andere invloeden blijken te zitten wanneer je wat beter naar het album luistert.
Ik weet nog dat ik bij eerste beluistering diep onder de indruk was van het debuutalbum van Lhasa, waarna het album alleen maar indrukwekkender werd. De afgelopen jaren heb ik niet meer naar haar muziek geluisterd, maar bij de hernieuwde kennismaking met La Llorona was het kippenvel direct weer terug.
Als je luistert naar de drie albums die Lhasa de Sela heeft gemaakt valt op hoe groot de stappen zijn die ze in een paar jaar tijd heeft gezet. Het maakt het nog wat triester dat de Mexicaans-Amerikaanse zangeres slechts 37 jaar oud is geworden en niet verder is gekomen dan drie albums. Die albums zijn alle drie prachtig, maar ook na de hernieuwde kennismaking met het oeuvre van Lhasa blijf ik het grootste zwak houden voor het buitengewoon imponerende La Llorona uit 1997. Erwin Zijleman
De muziek van Lhasa de Sela is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Mexicaans-Amerikaanse muzikante: https://lhasadesela.bandcamp.com/album/la-llorona.
La Llorona van Lhasa is verkrijgbaar via de Mania webshop: