Na vijftien jaar Isbells en vier uitstekende albums vond voorman Gaëtan Vandewoude het tijd voor nieuwe wegen. Je hoort het in een aantal tracks op het nieuwe album Basegemiti. Het zijn tracks waarin de Belgische band meer invloeden uit de pop toe laat en bij vlagen verrassend uitbundig klinkt. Hiertegenover staan de vertrouwde Isbells songs met bijzonder sfeervolle klanken en prachtige ingetogen zang. Het zijn laatstgenoemde tracks die de Isbells fans van het eerste uur het meest zullen aanspreken, maar Gaëtan Vandewoude verdient ook respect voor de nieuwe wegen die zijn band inslaat, al is het maar omdat ook deze wegen in kwalitatief opzicht hoogstaande songs opleveren.
Het deze week verschenen Basegemiti is alweer het vijfde album van de Belgische band Isbells. Het is een album dat in de openingstrack Sparkle & Shine een duidelijke koerswijziging laat horen, want zo uitbundig en aanstekelijk hoorden we de band rond Gaëtan Vandewoude nog niet vaak. Het levert Isbells in een aantal recensies de vergelijking op met Coldplay, maar dat gaat wat mij betreft wel erg ver, al was Coldplay in haar jonge jaren natuurlijk een prima band. In de openingstrack schuift Isbells wel flink op richting pop en dat is zeker even wennen.
Helemaal als een verrassing komt het nieuwe geluid van Isbells overigens niet, want op het in 2019 verschenen Sosei schoof de Belgische band al wat op richting een voller geluid en het verwerken van meer invloeden. Zelf ben ik niet vies van invloeden uit de pop en omdat Sparkle & Shine niet alleen aanstekelijk klinkt, maar ook knap in elkaar zit, was ik niet direct negatief over de koerswijziging van Isbells.
De band gooit het roer trouwens niet volledig om, want na de verrassend uitbundige openingstrack, keert Isbells in het prachtige A Little Bit Longer terug op het oude nest. Het is een track die herinnert aan het vroegere werk van de band en het is een track waarin ingetogen en zeer stemmige klanken worden gecombineerd met de mooie stem van Gaëtan Vandewoude, die af en toe wordt bijgestaan door de al even mooie stem van Chantal Acda, die helaas een wat kleinere rol heeft dan op de vorige albums van de band.
Ik heb zelf een enorm zwak voor het meer ingetogen geluid van Isbells en dit zwak wordt op Basegemiti wel wat op de proef gesteld. Isbells kan op haar vijfde album maar lastig kiezen tussen aan de ene kant het vertrouwde geluid met vooral folky songs en ingetogen en sfeervolle klanken en aan de andere kant de wat tegen wat rijker ingekleurde en tegen pop aanleunende songs. Het levert een album met twee of nog veel meer gezichten op, al moeten de uitersten op Basegemiti zeker niet worden uitvergroot.
Ik moest zeker wennen aan het nieuwe Isbells geluid, maar heb toch ook wel wat met de wat voller ingekleurde popsongs op het album. Het zijn songs die lekker in het gehoor liggen, maar die ook goed in elkaar zitten en zijn volgestopt met verrassende wendingen en accenten. Gaëtan Vandewoude heeft lang gesleuteld aan het nieuwe geluid van Isbells en dat hoor je, want het klinkt allemaal fantastisch.
Ik zou het te veel van het goede hebben gevonden wanneer Isbells vol voor het nieuwe geluid was gegaan, want als ik echt moet kiezen gaat mijn voorkeur toch uit naar de meer ingetogen songs, waarin de klanken betoverend mooi zijn en de stem van Gaëtan Vandewoude net wat meer indruk maakt dan in de uptempo tracks. Die songs zijn ook op Basegemiti weer van een bijzondere schoonheid en intimiteit.
Ik heb op hetzelfde moment ook bewondering voor de keuzes van de voorman van de band, die tot in de lengte van dagen had kunnen overtuigen met het vertrouwde Isbells geluid, maar op Basegemiti stappen in andere richtingen durft te zetten. Het zijn stappen die niet zonder risico zijn en ook niet altijd goed uitpakken, maar over de hele linie genomen vind ik ook het vijfde album van Isbells een mooi album, al dankt de band dit zeker ook aan de prachtige sfeervolle tracks op het album. Ik ben wel benieuwd in welke richting Isbells zich nu gaat ontwikkelen, maar dat is van later zorg. Erwin Zijleman
